Η Γεωμετρία της Αλχημικής Μηχανικής (Μέρος 2)

Πρόκειται για ένα πολύ εξειδικευμένο κείμενο, που όσοι διάβασαν το πείραμα της Φιλαδέλφειας και το προγενέστερο κείμενο για τη Χημεία και την Αλχημεία θα το καταλάβουν περισσότερο, διότι γίνεται λόγος σε μια γεωμετρία της μηχανικής των συστημάτων.

Αν συγκρατώ κάτι και τρέχω με μεγάλη ταχύτητα, σημαίνει ότι μπορώ να πάρω τιμές με θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Κάποια στιγμή από το ορατό μπαίνω στο μη ορατό. Η αφθαρσία έχει μια πρόσθεση που η γη αργεί κάτι να κάνει όπως τη φθορά στην εντροπία. Αν αργήσει θα χάσει το χρόνο της το δικό της βιολογικό ρολόϊ θα λειτουργεί σε άλλο χρόνο και δεν θα υπάρχει φθορά έτσι όπως την ξέρουμε, αλλά κάπως αλλιώς. Τα άχρονα έχουν διαφανή σύννεφα αλχημικά και είναι ένα άνοιγμα του χρόνου από το παρόν στο μέλλον. Η αίσθηση του χρόνου χάνεται μια για πάντα. Και οι Αλχημιστές θα αναζητήσουν στο τέλος μια τεχνητή χημεία από τα στοιχεία της φύσης που είναι η Αλχημεία. Ότι υπάρχει πάνω υπάρχει και κάτω, ότι υπάρχει δεξιά υπάρχει και αριστερά. Και ο θεός είναι όμοιος με τα πάντα, είναι δίπλα μας συνοδοιπόρος μας.

Η αφθαρσία, το πείραμα της Φιλαδέλφειας, το Bevatron του Γκιόλβα, οι επινοήσεις Τesla, έχουν μια γεωμετρία που αναπτύσσεται στην ενοποίηση του εξαρτημένου πεδίου, εκεί στον εναγκαλισμό του ενός μετά του άλλου και στη μηχανική της Αλχημείας η οποία υπάρχει ελεύθερη στη φύση και τη θέτουμε σε μηχανισμό μέσα από πειράματα. Την ενεργοποιούμε δηλαδή.

Θεωρώ ότι στην προκειμένη περίπτωση το παν είναι οι τέσσερεις όψεις της τετρακτίνας του σταυρού με ορθή γωνία. Πάνω κάτω δεξιά κι αριστερά ένθεν κι ένθεν. Τα τέσσερα πεδία του τετραπλεύρου του κύβου ενώνονται από πάνω μέχρι κάτω. Εξαρτώνται και ενώνονται μέσα σε έναν τεράστιο κύκλο στο συνεχές. Όταν ανοίγει ο χρόνος έχουμε τρίγωνο, κι όταν περνάμε στο ασύλληπτο, το ακανόνιστο, τετραγωνίζουμε τον κύκλο, όχι όμως στην πραγματική του διάσταση διότι δεν γίνεται. Τετραγωνίζεται στις μεταβάσεις των πεδίων και το ζούμε το φαινόμενο ως θαύμα στην κάθοδο της πνευματικότητας, του τριγώνου στον τετραγωνισμό, (βλέπε το παρακάτω σχήμα)

Το τετράγωνο ο κύβος ενώνεται τότε, με το συμπαντικό τετράγωνο, στη ρίζα του σύμπαντος που είναι το παν. Η ένωση γίνεται με την ένωση του πνευματικού πεδίου, του πάνω τετραγώνου με το κάτω το υλικό πεδίο που είναι το κάτω τετράγωνο του κύβου. Νομίζω ότι αυτή η διαδικασία γίνεται με τα πεδία τα εξαρτημένα που είναι δεμένα και εξαρτώνται το ένα από το άλλο μέχρι τη ρίζα. Ο κύβος, είναι το μόνο σχήμα που εν’ κινήσει ενώνει όλα τα πεδία στο χώρο, στο χρόνο, στη χημεία. (Βλέπε το παρακάτω σχήμα)

Δεδομένου ότι ο χρόνος έχει τους άπειρους αριθμούς της δημιουργίας, παίρνει και άπειρα μηδενικά μπορεί να φθάσει στο απειροελάχιστο να μηδενιστεί και να πάρει άλλη τιμή στον εναγκαλισμό των πεδίων. Ας μην ξεχνάμε ότι η ύψιστη δημιουργία βασίζεται σον τετραγωνισμό του κύκλου, εκεί γίνονται τα θαύματα. Ο χρόνος όταν συμβάλει σε αυτό το θαύμα έχει μέσα του, τον αριθμό της γένεσης γι’ αυτό, θα πάρει τιμές από το μεγαλύτερη ταχύτητα στο μακρόκοσμο μέχρι τη μικρότερη στο μικρόκοσμο με βάση πάντα τη δημιουργία. Η δημιουργία δεν έχει μέσα το χρόνο το πλαστό της γης, δεν έχει βαρύτητα, δεν έχει ταχύτητα που συλλαμβάνεται με αριθμό. Ο χρόνος της δημιουργίας είναι αυτόματος, είναι το κενό, στη δημιουργία η υλη και το κενό είναι έννοιες ταυτόσημες, γίνεται κάτι έτσι «ως εκ’ θαύματος» ή αλλιώς «ως δια μαγείας», μόνον έτσι τον καταλαβαίνουμε μόνον έτσι μπορούμε να εκφραστούμε για αυτά που αυτός ο χρόνος μας κομίζει. Μόνον έτσι μπορούμε να τα αποδώσουμε σε μια γλώσσα που εκφράζει ως επί το πλείστον ύλη και όχι την ακρίβεια. Ούτε μπορεί η γλώσσα μας να εκφράσει αυτή τη μηχανική που τρέχει με το ασύλληπτο και με άπειρα μηδενικά.

  της Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ.2, του Βιβλίου
«Ως δια μαγείας και… κατά γράμμα».
Ηλεκτρονική έκδοση 2013