Μια προβληματική: Tο σύμπαν λειτουργεί σαν δυο χωνιά σε Χιαστί

Η Εχεμύθεια, ο ακέραιος χαρακτήρας, η επιλογή του δύσκολου και όχι του εύκολου, η καταπολέμηση των αδυναμιών, η νίκη σε μεγάλη δοκιμασία ερχόμενος αντικριστά με το θάνατο και την απογοήτευση, χωρίς να προδώσεις τα πιστεύω σου, η αυτοσυγκέντρωση, και η σκληρή εργασία για να εντρυφήσει κάποιος στην ηθική ελευθερία κάνοντας μια ζωή πνευματική, μένοντας πράος και ατάραχος σε πάσης φύσεως προκλήσεις, είναι ορισμένα από τα κλειδιά που χρειάζονται για το ξεκλείδωμα μιας πόρτας συμπαντικής και όχι σε όλες.

Το σύμπαν μπορεί, όπως έχουν πει, να επεκτείνεται, αλλά υπάρχει ένα σημείο που η επέκταση δεν έχει τίποτε το ορατό και γίνεται η επιστροφή. Επιστρέφει πίσω, το μη ορατό, στο μη ορατό και μας οδηγεί σε μια πρώτη κατάσταση των άκρων. Με άλλα λόγια το αόρατο στο μη ορατό μας βγάζει επιστροφή και μπορεί να φθάσει σε ένα σημείο που ήταν το αρχικό. Η επέκταση είναι τετράπλευρη αλλά παράλληλη με άλλη που υπάρχει η ένωση. Αν αυτή η ένωση έχει επίπεδα τότε ναι, έχουμε επέκταση. Μία επέκταση από το ένα επίπεδο στο άλλο.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε να υπολογίσουμε το αχανές, που στο σύνολό του είναι αόριστο. Η επιστροφή και το σημείο μηδέν στο συν και το πλην είναι νόμος συμπαντικός και το αχανές, όταν δεν ορίζεται νόμος, λειτουργεί στο ακαθόριστο και δεν το ορίζει κανένας αριθμός. Γι’ αυτό η τυχαιότητα δεν μπορεί να μετρηθεί ούτε να υπολογισθεί και είναι σχεδόν ανύπαρκτη και αδύναμη, διότι βρίσκεται κάπου στο σημείο αορίστου χρόνου. Τίποτε δεν καθορίζεται στο άπειρο αχανές πριν αυτό αρχίσει να σχηματίζεται.

Η επέκταση στις τέσσερις πλευρές είναι τα τέσσερα σημεία του σύμπαντος που τις δημιουργούν, ώστε αν κοιτάξουμε τις πλευρές ενός τετραγώνου θα δούμε ότι είναι παράλληλες και ενώνονται μεταξύ τους στις γωνίες. Τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, Ανατολή, Δύση, Βορράς και Νότος, αν ενωθούν, δημιουργούν τετράγωνο και όλες οι πλευρές είναι ενωμένες από τα μικρότερα μέχρι τα μεγαλύτερα επίπεδα. Πρόκειται για κάτι πολύ περίπλοκο, που δημιουργεί διάφορους σχηματισμούς τους οποίους δεν μπορούμε από πιο πριν να ξέρουμε, διότι πρόκειται για το άπειρο αχανές: εκεί που ετοιμάζεται κάτι να επιστρέψει πίσω και από τα ακρότατα όρια να πάει στα άκρα ή και πολύ πιο πίσω αν χρειαστεί.

Το τετράγωνο έχει δύο διαγώνιους οι οποίες ενώνονται στο κέντρο. Αν υποθέσουμε ότι το κέντρο είναι η γη, τότε αυτές οι διαγώνιες λειτουργούν σαν δύο ενωμένα χωνιά που έχουν τη μορφή χιαστί. Δεν έχει σημασία αν είναι οριζοντίως ή καθέτως. Η πλανητική ενέργεια διώχνεται από τη μια πλευρά και επιστέφει από μια άλλη. Η ενέργεια ξεκινάει από κάτω και πάει προς τα πάνω ή από δεξιά προς τα αριστερά.

Δυτικά διαστέλλεται, ανατολικά συστέλλεται. Το Χιαστί έχει τη μορφή πυξίδας με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, έτσι όπως την ξέρουμε. Εκεί πολλές οντότητες λειτουργούν σε διάφορα επίπεδα.

Η ανθρώπινη οντότητα βρίσκεται δυτικά στη διαστολή, γι’ αυτό το χωματένιο σώμα φθείρεται και από δυτικά επιστρέφει. Ανατολικά θα βρεθεί στη συστολή. Όταν κάποιος από τους υπερήλικες συγγενείς αποβιώσει, θα βρει τους γονείς του μικρότερους, ανατολικά στη συστολή, καθώς αυτοί θα φθάσουν εκεί πολύ μεγάλοι. Οι γονείς του θα μικρύνουν κάποια στιγμή τόσο πολύ, που αναγκαστικά θα βιώσουν την επιστροφή σαν να πρόκειται για ανακύκλωση. Δεν θα μικρύνουν στην όψη, μα θα μικρύνουν στην διάρκεια. Από αυτούς θα έχει μείνει το πρότυπο μέσα σε μια παρεμβολή και στη συνέχεια μπορεί να δούμε κι άλλα τέτοια πρότυπα στην αιωνιότητα. Δεξιά κι αριστερά μέσα σε αυτή τη χοάνη η κίνηση των άστρων είναι αέναη και θα παραμείνει….

Καμία χοάνη δεν έχει σχήμα κυκλικό, αλλά εκτείνεται σε διαφορετικό σχήμα υπoλογισμών, είναι τετράγωνο, μετά όμως μικραίνει. Η λειτουργία αυτή βγάζει έναν βαρύ αχό. Ήχος είναι αυτός, ακαθόριστος όπως όλα όσα έχουν ομιλία και ήχο στο σύμπαν.

Γράφει η Μαρία Σ. Άνθη
Η επανάληψη… Το άνοιγμα των πυλών