Το Παράδοξο, η μετάθεση του Χρόνου, η Μεταστοιχείωση
Το άπειρο δεν το έχει δει κανείς ούτε έχει πάει ποτέ κανείς, είναι όμως δίπλα μας, ανάμεσά μας. Σε αυτόν τον αθέατο κόσμο του χρόνου και της ύλης είμαστε εμείς οι άνθρωποι τα ζώα και τα φυτά. Κάθε υλικό σώμα έχει μέσα του ένα χρόνο, ο πραγματικός όμως χρόνος δεν είναι αυτός που βρίσκεται στην ορατή και μη ορατή ύλη, αλλά ο παράλληλος ο πραγματικός χρόνος του σύμπαντος. Ένας κόσμος και ένας χρόνος παράλληλος με τον δικό μας και όχι αντίστροφος, μπορεί να μας κάνει να ζήσουμε το παράδοξο. Αυτός ο χρόνο έχει τη δυνατότητα στην καμπυλότητα των τριών διαστάσεων, μπορεί να εισχωρεί στο τρισδιάστατο πεδίο και να ασκεί ενός είδους παραμόρφωσης της ύλης, αυτός ο χρόνος αποδεικνύει τον αιθέρα και την τέταρτη διάσταση. Ο χρόνος μπορεί να κάνει ένα ταξίδι πίσω στο παρελθόν και μετά να επιστρέψει πίσω στο παρόν, ή να φύγει να ταξιδέψει από το παρόν στο μέλλον. Το παρελθόν είναι το πεπερασμένο αλλά το βιώνει κανείς όταν βρεθεί στο απώτερο μέλλον που είναι η μεταθανάτια ζωή. Βλέπουν αυτό που πέρασε. Επομένως το πεπερασμένο είναι αυτό που πέρασε και θα εξακολουθήσει έτσι να είναι έτσι, συνεχώς και στο μέλλον χωρίς να αλλάζει κάτι διότι είναι εξακολουθητικός μέλλοντας. Αν έλθει κάποιος από το απώτερο μέλλον στον γήινο χρόνο θα ζήσει πάλι το πεπερασμένο βλέποντας εκείνες τις εικόνες που έχουν γεννηθεί έχουν δημιουργηθεί αλλά απλώς ταξιδεύουν ακόμη και θα αργήσουν να φθάσουν στο παρόν. Το πεπερασμένο το ζει κανείς και από τις δύο πλευρές από τη μια βάση που είναι στη γη και από την άλλη βάση που είναι στο πνευματικό κόσμο. Οι βάσεις αυτές είναι αντικατοπτρισμός. Στον παράλληλο κόσμο ζούμε το παράδοξο, ο χρόνος μεταστοιχειώνεται, περνάει από την μια κατάσταση στην άλλη και πρέπει να αδρανήσει το επίπεδο του χρόνου του παρόντος. Εκεί ζωντανεύει το παράδοξο και οι διάφορες υπάρξεις, μπορούμε να πούμε για τις υπάρξεις οντοτήτων, που έχουν διάφορες μορφές στη μεταστοιχείωση του χρόνου. Στην μεταστοιχείωση του χώρου έχουμε και μεταστοιχείωση του χρόνου, διότι αυτός στη μεταλλαγή του κομίζει και τη χημεία του. Ο αιθέρας που δημιουργεί την καμπυλότητα του χώρου και του χρόνου σε ένα άλλο επίπεδο, είναι απόρροια του απείρου. Επομένως όταν ο χρόνος μετατίθεται, μεταστοιχειώνεται διότι αυτός κομίζει και τον ανάλογο ήχο και την ανάλογη χημεία στα άτομα. Ας δούμε τώρα τι σημαίνει μετάθεση του χρόνου.
Αν ανοίξουμε μια σχετική εγκυκλοπαίδεια όπως το «Ανεξήγητο της Επιστήμης», θα δούμε διάφορα τέτοια γεγονότα χρονομετάθεσης το παράξενο το παράδοξο και το μυστήριο κυριαρχούν, χωρίς να δίνουμε μια λογική ερμηνεία όπως στην περίπτωση της μικρής Λουίζας η οποία βίωσε αυτήν την κατάσταση όταν επισκέφθηκε κάποια στιγμή το σπίτι της γιαγιάς της. «Ένα παράξενο σπίτι στην Εξοχή. Το κοριτσάκι έπαιζε μπροστά στα σπίτια όταν κάποια στιγμή αποφάσισε να πάει μέσα στο σπίτι της γιαγιάς της. Πέρασε την ανοιχτή πόρτα, τότε όμως βρέθηκε σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Τα έπιπλα ήταν διαφορετικά και πιο παλιά, η πόρτα της κουζίνας είχε εξαφανισθεί τελείως και τα πάντα έδειχναν πιο σκοτεινά και ασυνήθιστα ήσυχα. Νομίζοντας ότι είχε κάνει λάθος στο σπίτι, το κοριτσάκι ξαναβγήκε πάλι έξω. Τη φορά αυτή βεβαιώθηκε ότι βρισκόταν στη σωστή πόρτα πριν ξαναμπεί μέσα πάλι όμως βρέθηκε στο ίδιο άγνωστο περιβάλλον όπως πριν. Βγήκε έξω αμέσως και αισθανόταν μεγάλη αμηχανία. Άφησε να περάσουν μερικά λεπτά και ξαναμπήκε, στο ίδιο σπίτι, τη φορά όμως αυτή βρήκε τα πάντα όπως τα ήξερε. Μία από τις θειες της είχε δουλειά στη κουζίνα. Όλα ήταν φυσιολογικά. Δε χωράει αμφιβολία ότι το κοριτσάκι είχε περάσει μέσα στο παρελθόν του σπιτιού. Πως όμως; Σύμφωνα με ποιο μηχανισμό; Καθώς περνούσε το κατώφλι αισθανόταν την παράξενη σιωπή στο χώρο. Η Λουίζα πρόσεξε ακόμα και τη σκοτεινιά του δωματίου, αλλά αυτό ήταν φυσικό, το φως που μπαίνει στα σπίτια σήμερα είναι περισσότερο γιατί τα παράθυρα είναι μεγαλύτερα. Η μετατόπιση στο παρελθόν ήταν απότομη όπως και η επαναφορά στο παρόν. Από τη μια διάσταση στην άλλη; Ίσως. Ίσως και όχι». (Το Ανεξήγητο της Επιστήμης, 1996, σελ.25)
Αυτό που βίωσε το κοριτσάκι ήταν ένας ψηφιακός κόσμος, από το παρελθόν και ήταν στον παράλληλο χρόνο, ο οποίος σκέπασε για λίγο τον παρόντα χρόνο και μετά υποχώρησε, απεσύρθη. Αυτό δεν σημαίνει ότι το παρόν είχε πάψει να υπάρχει, υπήρχε απλώς το επισκίασε αυτή η παράλληλη άλλη κατάσταση, ήλθε από το άχρονο, είχε ήχο τη σιωπή, κίνηση αργή, χημεία τη σκοτεινιά αλλά για λίγο. Όλα λειτούργησαν αλλά για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μπορεί για μια και μοναδική φορά. Όσο λειτουργούσε μια συγκεκριμένη ενέργεια στο χώρο και στο χρόνο. Αυτή η ενέργεια είχε λειτουργία σε ένα επίπεδο και έφερε την αδράνεια στο επίπεδο του χρόνου του παρόντος.
Πολλές φορές έχουμε ακούσει για θορύβους στη γη, για ενέργειες για ρολόγια που σε ορισμένα σημεία του πλανήτη δεν δείχνουν το χρόνο, για ενέργειες θετικές και αρνητικές. Για εξαφανίσεις πλοίων και αεροπλάνων όπως στο τρίγωνο των Βερμούδων, όπως και για τόπους ιαματικούς ή για άλλους που εκμηδενίζεται η βαρύτητα, για κάποιους άλλους πάλι που υπάρχει εναλλαγή ενέργειας από θετική σε αρνητική κατά τη νύχτα ή σε άλλες κατά τις μεσημεριανές ώρες. Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχουν σημεία κανάλια που αντικατοπτρίζουν άλλα σημεία του σύμπαντος κι αυτά δεν μπορεί να τα αναιρέσει τίποτα και κανένας υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν εσαεί σε σημεία που αναπτύσσουν συγκεκριμένη γεωμετρία, εδώ όμως η συγκεκριμένη αδράνεια της ύλης δεν είναι περιστασιακή, έχει μια μόνιμη βάση. Συμβαίνει κάτι και συμβαίνει σε έναν τόπο κατ’ εξακολούθηση για να το εξετάσουμε αρκεί να λάβουμε υπόψη μας πως ό, τι συμβαίνει κάτω συμβαίνει και πάνω. Δεν συμβαίνει οπουδήποτε διότι έχει συγκεκριμένες συντεταγμένες που σημαίνει εναρμόνιση με κάτι εξ’ άνωθεν, ενώνομαι με κάτι στο πεδίο εξ’ άνωθεν γεωμετρίας.
Επειδή αναφερθήκαμε στο επίπεδο και την αδράνεια της ύλης χωροχρονικά αρκεί και μόνο να αναφερθούμε στον Αϊνστάιν, στο βιβλίο του «Η θεωρία της Σχετικότητας», και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο για το Πεδίο όπου αναφέρει τα εξής: «Η κλασσική Μηχανική για την οποία δεν μπορούμε να αμφιβάλλουμε ότι ισχύει με μεγάλη προσέγγιση, βεβαιώνει την ισοδυναμία όλων των συστημάτων αδρανείας (ή χώροι αδρανείας) για την διατύπωση των νόμων της φύσης. (Οι νόμοι της φύσης μένουν αμετάβλητοι όταν περνάμε από ένα σύστημα αδρανείας στο άλλο)». (Αϊνστάιν, (χ.χ.ε), σελ. 131)
Θεωρώ ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή το «τώρα» στο συνεχές χάνεται περνάμε σε άλλη πραγματικότητα. Όσο για τον αιθέρα, θεωρώ ότι υπάρχει, εφόσον υπάρχει κάτι πέρα από την επίπεδη διάσταση και είναι η καμπύλωση. Η καμπύλωση δεν έχει «υλικά σημεία», όπως η ύλη γα να τελέσει μια σειρά από διαδικασίες; Και βέβαια έχει όπως έχει και την κρυφή φύση η οποία υπάρχει εμπλέκεται στο σύστημα λειτουργίας της ύλης. Η οποία άλλοτε εκδηλώνεται και άλλοτε όχι.
Σε άλλο χωρίο του βιβλίου του ο Αϊνστάιν αναφέρει για το «τώρα»: «Το συνεχές με τέσσερις διαστάσεις δεν διαιρείται πια αντικειμενικά σε τομές που περιέχουν όλα τα ταυτόχρονα γεγονότα, το τώρα χάνει την αντικειμενική του σημασία για τον κόσμο που εκτείνεται στο διάστημα. Από αυτό συμπεραίνεται ότι είναι υποχρεωτικό να αντιλαμβανόμαστε αντικειμενικά το χώρο και το χρόνο σαν ένα συνεχές αδιαίρετο με τέσσερις διαστάσεις, αν δεν θέλουμε να εκφράσουμε το περιεχόμενο των αντικειμενικών σχέσεων χωρίς να έχουμε ανάγκη από μεθόδους αυθαίρετες και συμβατικές περιττές». (Αϊνστάιν, (χ.χ.ε), σελ. 133)
Εξάλλου σε άλλο χωρίο του ίδιου κεφαλαίου περί πεδίου, αναφέρει. «Η ύλη κατ’ αρχήν θεωρείται ότι αποτελείται από «υλικά σημεία», που οι κινήσεις τους αποτελούν την φυσική διαδικασία. Αν η ύλη θεωρείται συνεχής, αυτό γίνεται κατά κάποιο τρόπο προσωρινό, στην περίπτωση ειδικά που δεν θέλει ή που δεν μπορεί να περιγράψει την κρυφή της φύση. Σε τέτοιες περιπτώσεις μικρά μέρη ύλης (στοιχεία όγκου) εξετάζονται σαν υλικά, τουλάχιστον όταν πρόκειται μόνο για κινήσεις κι όχι για διαδικασίες που η αναγωγή τους σε κινήσεις δεν είναι για την ώρα δυνατή ή συμφέρουσα (παράδειγμα αλλαγές θερμοκρασίας, χημικές διαδικασίες). Το δεύτερο ρόλο τον παίζουν ο χώρος και ο χρόνος είναι αυτός του «συστήματος αδρανείας». Τα συστήματα αδρανείας θεωρούντο προτιμητέα απ’ όλα τα φανταστικά συστήματα αναφοράς, γιατί σε σχέση μ’ αυτά ίσχυε ο νόμος της αδράνειας». (Αϊνστάιν, (χ.χ.ε), σελ. 128)
Όσον αφορά τις οντότητες και τις μορφές που παίρνουν είτε είναι λαμπερές είτε όχι, οι περισσότερες ήλθαν να δείξουν κάτι, να βοηθήσουν τους ανθρώπους, εκπροσωπούν δυνάμεις. Είναι όντα και δυνάμεις που βρίσκονται στις ιεραρχίες, τα όντα μας βοηθούν στην ανέλιξή μας από τη θέση της «ενοικίασης», η κάθε μια επιτελεί ένα σκοπό, είναι επίπεδα που λόγω του καθαρού και αγνού τους βίου έχουν το δικαίωμα να κατοικούν. Ήταν μάγοι, άνθρωποι άγιοι. Επικοινωνούν μαζί μας αιώνες τώρα, χιλιάδες χρόνια. Αυτό το γνώριζαν όλοι οι μυημένοι στην αρχαιότητα, και μόνο από την επικοινωνία σε αυτά τα επίπεδα μπορούσαν και μιλούσαν για την αθανασία, η οποία στη συνέχεια «έλαμψε» από το χριστό με τη νεκρανάσταση, την πάταξη της φθοράς και του κακού, το μεγαλύτερο θρίαμβο για τον άνθρωπο. Ο Πυθαγόρας κάνει αναφορά στην ουράνια Ιεραρχία ως εξής: «Ο Πυθαγόρας δε περιγράφει το έργον της υποστάσεως, απορροής κατά βαθμίδας και σφαίρας ή κόσμους, αναγνωρίζων τέσσαρας κόσμους, οίτινες ανεδύθησαν ο εις εντός του άλλου, ως οι χιτώνες του κρομμύου, τούτων των κόσμων οι τρεις είναι πνευματικοί, αι δυνάμεις δηλ. ή Ιεραρχίαι συντεθειμέναι παρά διαφόρων όντων διαφόρου δυνάμεως αναλόγως του σκοπού και της λειτουργίας των. Τούτο είναι το δόγμα των ιεραρχιών αναγνωρισμένων και υπό του Απόστ. Παύλου και του Χριστού (Βλ. Ρωμαίους 8.38, Έφες.1.21, Κολας.1.16. και Διον. Αρεοπαγίτου Η Ουρανία Ιεραρχία)». (Σακελλαρίου, 1963, σελ. 237) Σύμφωνα με τα όσα μας λέει ο Πυθαγόρας και οι διδάσκαλοι της αρχαιότητας, οι αιώνιοι που διδάσκουν μέχρι σήμερα την ανθρωπότητα, δεν χρειάζεται εμείς τώρα να προσθέσουμε κάτι, αυτοί τα είπαν όλα. Μίλησαν για τα πάντα και δεν άφησαν τίποτα για κανέναν, μετά από αυτούς. Είχαν μιλήσει ακόμη και για τον έναν και μοναδικό θεό. Όσον αφορά το θεό, ο Πυθαγόρας είχε πει ότι έχει σώμα φωτεινό και ψυχή που ομοιάζει με την αλήθεια.
της Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ.2 του Βιβλίου με τίτλο:
«Ως δια μαγείας… και κατά γράμμα»
ISBN 978-960-93-5233-8-
Ηλεκτρονική έκδοση 2013
