Το Μεγάλο Μέσον του Διαστήματος

Η αρχή, η είσοδος για το μεγάλο μέσον του διαστήματος δεν μπορεί να είναι άλλο από το φράγμα. Το σύνορο που βρίσκεται στα έσχατα του σύμπαντος και σου λέει πως ό,τι υπάρχει πέρα από εδώ, είναι ο κόσμος που μπορεί να σε αλλάξει. Ξεκινάει από τα τελευταία όρια της αυτογνωσίας. Τα τελευταία όρια είναι όταν φεύγουμε από το τετράπλευρο και μπαίνουμε στο πεντάπλευρο, δηλαδή στο πεντάγωνο. Μόλις φύγουμε από αυτό το σημείο και πάμε έναν βαθμό παραπάνω στο έξι, και προχωρήσουμε, επτά, οχτώ, εννέα, εκεί από το έξι και μετά, είναι οι άλλοι κόσμοι, αυτοί που είναι έξω από τη γήινη διάσταση, ορατοί και αόρατοι.

 Οι αριθμοί είναι η γεωμετρία του χωροχρόνου. Αν υποθέσουμε ότι το κέντρο της κοσμικής σφαίρας είναι το μεγάλο μέσον, τότε αυτός είναι ο αριθμητικός μέσος. Το ένα, η μονάδα που είναι η θόλος και το φως το πνευματικό, ο θεός, είναι το κέντρο βάρους. Άρα έχουμε συν ένα, συν δυο, συν τρία κ.ο.κ και αντιστρόφως έχουμε μείον ένα, μείον δύο, μείον τρία κ.ο.κ. πάνω στον οριζόντιο άξονα. Δεν υπάρχει μηδέν. Ποσοτικά και μεθοδικά έχει εξαφανισθεί το μηδέν! Ο αριθμητικός μέσος εκφράζεται στα μαθηματικά στις ποσοτικές μεθόδους. Είναι ο αριθμός που βρίσκεται στη μέση. Όλοι οι άλλοι πριν από αυτόν και μετά από αυτόν δεξιά κι αριστερά στην έκταση των αριθμών έχουν το ίδιο άθροισμα.

Εκείνο που παρατηρούμε, είναι ότι η επανάληψη είναι στο σύμπαν διάχυτη. Τα σύμπαντα επαναλαμβάνονται, οι κινήσεις των πλανητών επαναλαμβάνονται, τα ίδια τα ηλεκτρόνια και τα νετρόνια στα σωματίδια επαναλαμβάνονται και οποιοδήποτε νέο σωματίδιο ανακαλύπτεται μπορεί απλώς να επαναλαμβάνεται δεν σημαίνει ότι στα σύμπαντα δεν υπήρξε ξανά κάποτε. Έχουμε επαναλήψεις στους αριθμούς θετικά και αρνητικά, δεν υπάρχει μηδέν και παύση που να τους ανακόπτει κάπου τη πορεία.

Επόμενο είναι κάποιο παράλληλο σύμπαν να μας βλέπει αντικριστά και κάποιο άλλο να βλέπει εκείνο και εκείνο στη συνέχεια, να το βλέπει ένα άλλο. Οι αλλεπάλληλες παρεμβολές από έναν πλανήτη σε έναν άλλον μέσω της διάχυσης του αιθέρα δεν αποκλείονται καθόλου, διότι ο ηλεκτρομαγνητισμός υφίσταται και ίσως πιο ισχυρός και αλλού. Η επανάληψη έχει μέσα της την αθανασία, κάτι το οποίο είναι αθάνατο, θα το ξαναβρείς μπροστά σου. Η αγάπη η οποία δεν εκπίπτει, είναι στην ουσία αθάνατη, θα τη ξαναβρείς στις τυχαίες συναντήσεις στις επαναλήψεις. Υπάρχουμε και ξαναϋπάρχουμε σαν τα ηλεκτρόνια που γυρίζουν στο συνεχές. Μπορεί η ίδια η επανάληψη να είναι μια θεωρία, κανείς δεν ξέρει, η απάντηση βρίσκεται στα σωματίδια.

Η γνώση δεν θα σταματήσει ποτέ, συνεχώς εμείς οι άνθρωποι όλο θα ερευνάμε και θα ανακαλύπτουμε νέα θέματα και θεωρίες για την αστρονομία τη φυσική τα μαθηματικά τη χημεία. Ότι βρίσκουμε σήμερα δεν σημαίνει ότι κάποτε στο μακρινό παρελθόν δεν υπήρξε πάλι, κάπου στο βάθος του χρόνου που οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν για εκείνο το διάστημα της ανθρώπινης ιστορίας τίποτε. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν πολιτισμούς χιλιάδων ετών πίσω στο χρόνο και γι’ αυτούς δεν ξέρουμε απολύτως τίποτε.

Το μυστήριο είναι ότι σε όλες τις έρευνες και τους στοχασμούς που μπορεί να κάνει κάποιος από τη σκοπιά του σε τέτοια θέματα, καταλαβαίνει ότι όσο πιο πέρα πηγαίνει, ανακαλύπτει ότι και έξω από τη κοσμική σφαίρα πολύ πιο έξω, υπάρχει αυτή η γεωμετρική αριθμητική, να το πω έτσι, και την αισθάνεται και τη βλέπει. Νιώθει ότι κι εκεί, σε αυτή την αρχιτεκτονική λογική που αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει η τάξη, ανακαλύπτει ότι υπάρχει το μέτρο. Έξω από το μέσον, υπάρχει ίσως μια άλλη τάξη, αλλά αναμφισβήτητα υπάρχει το μέτρο. Γιατί μόνο το μέτρο και η λογική αυτού, δημιουργεί τέτοια σύμπαντα.

Πώς είναι δυνατόν ακόμη και πέρα από την φωτεινή ροή, το θεό, το παν, να υπάρχει μια άλλη λειτουργία και τάξη με βάση τον ίδιο γνώμονα, ακόμη κι ένας απλός άνθρωπος θα σου πει ότι μετά το θεό δεν υπάρχει τίποτα. Δηλαδή αν το εννέα και το δέκα είναι θεότητα (1+0=1), το έντεκα και το δώδεκα που ξέρουμε ότι υπάρχει χωροχρονικά, τι μπορεί να αντιπροσωπεύει; Εδώ μιλάμε για διαστάσεις με λειτουργίες, ποιοι ουρανοί είναι αυτοί.. Αυτό είναι απλώς ένα ερώτημα αλλά άλυτο μυστήριο διότι οι αριθμοί είναι τα κλειδιά για να μετρήσουμε, να υπολογίσουμε και να ξεκλειδώσουμε σύμπαντα για να μάθουμε την αλήθεια.

Πάντως, όλα τα σύμπαντα είναι ανεστραμμένα, έτσι φαίνονται μπροστά στο δικό μας το γήινο. Όλα βρίσκονται έξω από το φράγμα του χώρου, του χρόνου, του φωτός και του ήχου, διότι και ο ήχος διακρίνεται από αυτό το χαρακτηριστικό. Οι ταχύτητες σπάνε το συνηθισμένο όριο που γνωρίζουμε και όλα λειτουργούν σαν μια πανδαισία.

Το όριο είναι το φράγμα.

Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι όλα αυτά τα σημαίνοντα δεν αφήνουν τα ίχνη τους και τα σύμβολά τους στο υλικό σύμπαν, στα σωματίδια. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος σκέψης για σιγουριά.

Γράφει η Μαρία Σ. Άνθη
Η επανάληψη… Το άνοιγμα των πυλών