Το Ατελεύτητο

Σας παραθέτω ένα απόσπασμα του βιβλίου με την εισαγωγή για τη κατανόηση του νοήματος του ατελεύτητου που είναι κι αυτό μέσα στη ζωή μας!

Εισαγωγή

Το Ατελεύτητο, το αέναο ταξίδι, τι αϊδιον στο συνεχές, στο απαρέγκλητο είναι στα μετά τα φυσικά. Πολλοί θεωρούν ότι τα μεταφυσικά αφορούν τη θεολογία ή κάτι με θρησκευτικό ύφος. Είναι λάθος εκτίμηση αυτή. Στις μέρες μας, είναι η μεταφυσική εξήγηση της δομής του σύμπαντος διότι τη θρησκεία την έχουμε, είναι αυτή που είναι, εκεί όπου πιστεύουμε, με ευλάβεια και κατάνυξη και δεν την αλλάζουμε, κάθε παρέμβασή μας είναι πλέον περιττή.

Κατά τον Αριστοτέλη, η θεολογία είναι το αληθινό όνομα της μεταφυσικής. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ότι ο ενάρετος άνθρωπος είναι καθαρός εσωτερικά, έχει καθαρό βίο και ασχολείται με τη δομή του σύμπαντος. Αν εξετάσουμε όμως τι δίδασκε ο Πυθαγόρας ο οποίος είχε αναλύσει πώς λειτουργούν τα ουράνια σώματα, και ορκιζόταν στην τετρακτίνα, θα δούμε ότι όλο το συμπαντικό δημιούργημα είναι έργο του ενός μοναδικού θεού του δημιουργού. Πριν την δημιουργία του κόσμου, ο θεός υπήρξε μόνος του, κατά τον Πυθαγόρα. Στο ατελεύτητο, στο συνεχές θα υπάρχουν όλα όσα μας συμβαίνουν, εκείνα που μπορούμε να γνωρίζουμε κι εκείνα που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε.

Κατά τον Πλάτωνα το φυσικό πεδίο είναι πλάνη, θα πρέπει να εξετάσουμε ένα άλλο πεδίο που δεν είναι. Για τον Αριστοτέλη τα συμβεβηκότα δεν ξέρουμε μέχρι σε ποια αρχή ανάγονται για να βρούμε τα αίτια του τυχαίου και συμπτωματικού. Σε αυτό το κεφάλαιο, τον Αριστοτέλη αναφέρουμε για την Εναντίωση στο Ι΄ Βιβλίο στα Μετά τα Φυσικά, Β΄ τόμος, επιβεβαιώνοντας το αγαθό στην αιώνια ροή του σύμπαντος που είναι ο θεός στο ατελεύτητο. Ο Θεός κατά τον Αριστοτέλη, ερμηνεύεται με το Ένα στους αριθμούς, με το λευκό στα χρώματα, με τη δίεση στη μουσική, με το χρυσό στα μέταλλα κι έχει για χρώμα το πυρ το ξανθό το κοκκινωπό που έχει μέσα κάτι το αρχετυπικό την πρώτη ενέργεια. Μετά την ενέργεια όλες οι δυνάμεις έπονται στο συνεχές.  

Η Μοναδικότητα στο Ατελεύτητο

Τα συμβεβηκότα δεν είναι ποτέ δυνατόν να τα ξέρεις απόλυτα και με ακρίβεια, γιατί εκφράζουν μια μοναδική πραγματικότητα για τον καθένα. Τώρα ως που ανάγεται το αίτιο και το αποτέλεσμα προκειμένου να βρούμε την άκρη του νήματος, κατά ένα μεγάλο ποσοστό θα παραμένει στην αβεβαιότητα, χωρίς να ξέρουμε τι τα προκαλεί ώστε να έχουμε άλγεβρες που ταξιδεύουν στο ατελεύτητο και που μας αφορούν άμεσα.

Η πραγματικότητα στο ατελεύτητο, έχει όλα τα γένη και τις ιδιότητες του ενός που μοιράστηκε στα δύο για το ξεκίνημα του χωροχρόνου. Οι άλγεβρες τρέχουν και εκφράζουν για τον καθένα μια μοναδική πραγματικότητα. Αυτή τη μοναδικότητα πρέπει να εξετάσουμε για να βρούμε την αρχή. Τη βρίσκουμε, όταν βρούμε το τώρα και το μετά. Αν μια δυσαρμονία αφορά δύο τότε και οι δύο συνέτειναν στη δυσαρμονία άλλου κατά το παρελθόν. Από το τώρα βρίσκουμε το πριν. Ο επόμενος τότε θα ανακόψει κάτι, όπως ανέκοψαν και εκείνοι σε άλλους κάτι. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Έτσι βρίσκουμε το μετά από το τώρα. Και από το μετά πάμε πάλι κατευθείαν στο πριν. Δηλαδή εκεί στο πριν βρίσκουμε ξανά το ίδιο του μέλλοντος που είναι φυλαγμένο στην αρχική μνήμη. Η αρχική μνήμη έχει το όμοιο του μέλλοντος. Αν εγώ παρεμβάλλομαι σε κάτι, μπορεί να διακόψω μια θεραπεία που πάει να γίνει, πάνω στην δυσαρμονία και τότε θα έχω τις επιπτώσεις της αρχικής αιτίας, διότι όλα έχουν σκοπό την ολοκλήρωση. Υπάρχει περίπτωση αν η θεραπεία ολοκληρωθεί, να μου συμβεί το αντίθετο να μην με αγγίξει καθόλου το αρχικό αίτιο της δυσαρμονίας. Η αρχική αιτία διασπάται απεριόριστα και είναι πανταχού παρούσα, είναι δίπλα μας.

Οι άλγεβρες είναι μηχανές και εκφράζονται με το δίπλωμα του χωροχρόνου που είναι μέσα στο φυσικό πεδίο. Κανείς δεν βρίσκεται μέσα σε έναν ωκεανό κυμάτων χωρίς καμία στρατηγική και δίχως καμία μηχανική, καμία αρχή. Αυτή η αρχή μπορεί να ξεκινάει από το παρόν, μας κάνει να βλέπουμε το μέλλον και από το μέλλον δηλαδή το μετά μπορούμε να δούμε ποιο ήταν το πριν, το παρελθόν. Βλέπουμε τι μας συμβαίνει τώρα, εξηγούμε τι θα επακολουθήσει και από εκεί βρίσκουμε τι έγινε πολύ πιο πριν. Τα κύματα έχουν αιθέρα, γέννηση δηλαδή φέρουν τη ζωή, ότι διπλώνει, ξεδιπλώνει κιόλας για να γεννάται το νέο. Όσοι φθάνουν στην τελείωση, μπορούν να τα δουν αυτά που ούτως ή άλλως τους συμβαίνουν, διότι έχουν μέσα την επιβεβαίωση μέσω της επαγωγικής μεθόδου η οποία έχει να κάνει με τα έσχατα όρια που δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια να ορίσεις μέχρι που φθάνει το ένα και τα πολλά και μέχρι που μπορείς να καθορίσεις το θετικό και το αρνητικό. Γι’ αυτό και ένα μεγάλο μέρος των όσων μας συμβαίνουν δεν έχουν όριο και τέλος γιατί μόλις πάμε να το ορίσουμε κάτι άλλο αυτομάτως μπορεί να το αναιρεί όχι μόνο για το τώρα αλλά εσαεί. Κάθε τμήμα ή φράγμα στο συνεχές και στο ατελεύτητο είναι μοναδικό και από αυτήν την μοναδικότητα εξαρτάται η κάθε μας εξέλιξη εμάς και των άλλων που είμαστε στην ουσία ένα. Όλη αυτή η λειτουργία παραμένει γνωστή μέχρι εκεί που μπορούμε να την καθορίσουμε, από εκεί και μετά παραμένει στο ακαθόριστο και είναι μεγάλο το ποσοστό αυτό αφού αγγίζει το εικοσιπέντε τοις εκατό. Δεν είναι γιατί δεν έχουμε γνώσεις, ακόμη και το πιο φθασμένο πνεύμα, ο πιο σοφός άνθρωπος με την μεγαλύτερη εξουσία στην ύλη θα ψάχνει πολύ το άμεσο μέλλον ή το απώτερο μέλλον, δεν υπάρχει σταθερότητα. Δεν είμαστε σε θέση να τα γνωρίζουμε όλα, να είμαστε παντογνώστες. Οι άλγεβρες καθώς ταξιδεύουν την ώρα που ενεργούμε, αυτές ακόμα σχηματίζονται διότι είναι οντότητες. Η αιώνια ροή του σύμπαντος είναι εντός μας και εντός των πάντων.

της Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ.6 του Βιβλίου
«Ως δια μαγείας και… κατά γράμμα»
Ηλεκτρονική έκδοση 2013