Τελείωση και Ομορφιά και Κάλλος Άφθαρτο (Μέρος 1)

Δεν υπάρχει γεννημένος οργανισμός κάτω από το φως του ήλιου, που έφθασε στην τελείωση και δεν εξέφρασε το ωραίο, την ομορφιά το κάλλος. Ακόμη κι ο Χριστός, ο οποίος δεν ασχολήθηκε με τα εγκόσμια, δεν νυμφέφθηκε, δεν απέκτησε απογόνους, δεν ασχολήθηκε με τον σαρκικό έρωτα, λέγεται πως ήταν πανέμορφος. Κανένα πλάσμα στο σύμπαν που παίρνει ουσίες φωτός και έχει καλλιεργήσει ικανότητες για το κοινό καλό σε υπέρτατο βαθμό, δεν είναι κοινό θνητό. Έχει κάτι που έλκει, έχει κάλλος και δύναμη είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Αναλογικώς στο σώμα είναι εναρμονισμένο αυτό το πλάσμα με το σύμπαν, έχει μια γεωμετρία που αγγίζει την αρμονία, έχει τον αριθμό της αρμονικής συμμετρίας. Δεν θα μπορούσε να μην είχε αυτή την ομορφιά, την αρμονική συμμετρία, αυτό το σώμα, διότι ήλθε στη γη για να την εκφράσει. Το πρώτο που έχει σαν σημάδι, των εκροών και των εισροών μιας συγκεκριμένης φωτοχημείας, είναι στα μάτια. Όλα τα όργανα και κάθε ένα ξεχωριστά είναι όμορφα. Δεν υπάρχει η ομορφιά μόνο στο σύνολο των μελών του σώματος αλλά και ξεχωριστά στο κάθε ένα μέλος.

Ένας θεός είναι πάντα ωραίος! Ένας ημίθεος, ένας ήρωας είναι πάντα ωραίος. Κι ένας ακόμη που κάτι φέρει από τα παραπάνω σημάδια, είναι πάλι με άπειρο κάλος γεννημένος. Είναι μια προσωπικότητα ξεχωριστή. Όχι πως οι άλλοι άνθρωποι είναι άσχημοι, διότι όλα τα πλάσματα κρύβουν μια ομορφιά μέσα τους και έξω τους, αλλά πρόκειται για κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο είναι το μαγνητικό πεδίο στα μάτια. Η φωνή, η έκφραση του προσώπου, η κίνηση. Ο νους εκφράζει πάντα ομορφιά… οι σκέψεις το ίδιο, η ψυχική ηρεμία και ο ενάρετος θα εκφράσει ομορφιά, όμως το υπέρτατο κάλλος κάτι δείχνει σε αυτό το ξεχωριστό κομμάτι της ζωής μας που ήλθε να εκφράσει και να συμβολίσει αυτό το κάτι. Συμβολίζει την ύπαρξη του υπερπέραντος με τα πλάσματα αυτά, που ήλθαν να μας δώσουν μια μικρή ώθηση και να φύγουν… Αυτά τα ατέλεια πλάσματα έχουν την ομορφιά που είναι το σημάδι της τελείωσης.

Νους υγιής εν σώματι υγιή, αυτό σημαίνει στην βαθύτερη έννοια, ότι το σώμα θα επιτρέψει να δει η ψυχή την ομορφιά. Σύμφωνα με τον Τζών Νταν, τον Άγγλο ποιητή και θεολόγο μυστικιστή, αυτή η τελειότητα που το σώμα κατέχει, είναι εκείνη που του δίνει τη δυνατότητα να μεταφέρει στο νου του, όλες τις απολαύσεις. Όπως μας εξηγεί, στο βιβλίο του. «Παράδοξα Προβλήματα, Βιαθάνατος»: «Το σώμα μου δίνει την άδεια στην ψυχή μου να δει τις ομορφιές του κόσμου, μέσα από τα μάτια μου και επιφορτίζει τα όποια όργανά του, για την μεταβίβαση όλων των αισθητικών απολαύσεων. Όμως δυστυχώς η ψυχή μου δεν μπορεί να υποχρεώνει οποιοδήποτε μέρος του σώματός μου, που δεν προσφέρεται να δει ή να ακούσει». (Νταν, 2007, σελ. 23). Ερμηνεύοντας το κάλλος στο σώμα. ο Τζών Νταν (Donne John), σε ένα του δοκίμιο, τα προτίμησε, γράφοντας ότι τα δώρα του σώματος είναι καλύτερα από τα δώρα του νου ή της τύχης και εξηγεί το γιατί.

Η ομορφιά όπως προανέφερα είναι το σημάδι της τελείωσης, το θαύμα το ίδιο. Το πνεύμα είναι και αυτό σημάδι της ομορφιάς και της τελείωσης, εξαρτάται πόσο θα εργαστούμε για να ολοκληρωθούμε και να αγγίξουμε την τελείωση, πόσο θα μας αρέσει αυτή η άσκηση του πνεύματος που έχει μέσα τη μέθεξη και πόσο αυτό θα μας τραβήξει για την ανέλιξη και τη σύνδεση με το θειο αφού όμως πρώτα το ανακαλύψουμε. Η πλάνη δεν χωράει στην ομορφιά που τόσο μόχθησε κανείς και κόπιασε για να την δει και στη συνέχεια να αμειφθεί για τους καρπούς του κόπου του. Ότι σημαντικό και καταπληκτικό υπάρχει στον άνθρωπο, υπάρχει και στη φύση και στο σύμπαν. Το ωραίο και το υψηλό είναι ανάμεσά μας, στη διπλανή μας πόρτα. Δεν είναι μακριά από εμάς, δεν χρειάζονται μακρινά ταξίδια για να τα ανακαλύψουμε, όλα είναι δίπλα μας κοντά μας. Ακόμη και ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος να υπάρχει που δεν είναι μόνο ένας αλλά πολλοί, βρίσκεται σε ακτίνα μόλις λίγων μέτρων από εμάς θα μας συναντήσει ακόμη κι αν εμείς θα πάμε εκ’ διαμέτρου αντίθετα από αυτόν. Επειδή αναφέρθηκα στην ομορφιά και το Χριστό έχω να πω, ότι δεν ήταν απομακρυσμένος από το κόσμο, ακόμη κι αυτός που ήταν ο θεός δεν μας είδε αμαρτωλούς άσχημους βρώμικους κατώτερους. Ήταν ανάμεσά μας, δίπλα στον άνθρωπο και μπόρεσε να είναι στη συνέχεια πάλι στα έθνη με του μαθητές του και τους αποστόλους. Το σημαντικό, το αληθινό το ωραίο το ασύλληπτο, το θείο δεν κρύβεται, δεν έχει λόγους να κρυφτεί, μήπως χάσει την αξία του, μήπως ξεπέσει, μήπως πάθει κακό, μήπως ασχημαίνει, μήπως γίνει γνωστικό και κοινό και ασήμαντο, δεν υπάρχουν αυτές οι έννοιες στην ομορφιά και στην τελείωση, διότι η τελείωση δεν αλλοιώνεται από τίποτα και κανέναν, έχει λάμψη και κάλλος. Το πιο σημαντικό είναι πάντα το πιο απλό, το πιο λειτουργικό το πιο σοφό και ανθρωποκεντρικό. Δεν είναι σε κάποιο σύμπαν που πρέπει να πάμε μετά από χιλιάδες χρόνια γιατί ακόμη κι αυτά τα σύμπαντα είναι δίπλα μας με όντα και ψυχές και φαίνονται κάτω από το δικό μας φως, στο φως του ήλιου. Δεν βρίσκονται σε θρόνους και τίτλους και αξιώματα και τιμητικούς τίτλους ούτε σε περιοχές για μεγιστάνες και ανθρώπους που έχουμε ηρωοποιήσει και τους εμφανίσαμε ως αστέρες και θησαυρούς ανεκτίμητους γιατί είναι άνθρακας ένας τέτοιος θησαυρός. Βρίσκεται στο σπουδαίο και στο αγαθό για μας όλους και όχι για τους εκλεκτούς. Οι θρόνοι είναι του πνευματικού κόσμου.

Ούτε είναι φρόνιμο και δίκαιο αυτό που δεν μπορούμε να διακρίνουμε και να του αποδώσουμε τη σωστή ερμηνεία, λόγω πνευματικών ελλείψεων και ομορφιάς να λέμε αβίαστα και με μεγάλη ευκολία πως πρόκειται για φαυλότητα και απατεωνιά. Το σπουδαίο και το αγαθό ξανάρχεται μπροστά μας ανά τους αιώνες εμείς τι κάναμε; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα καθώς και πως θα το αποφύγουμε να μην το ξανακάνουμε. Το χριστό δεν τον καταλάβαμε και τον σταυρώσαμε. Όπως καλά παρατηρεί ο Francois Mauriac, ο Γαλιλαίος αυτός της κατωτάτης στάθμης, μέλος μιας πολύ φτωχής οικογένειας που τον ειρωνεύονται είχε μια τέτοια εξουσία πάνω στην ύλη, ώστε ξεσήκωνε το λαό, οι αρχιερείς για να χτυπήσουν τον απατεώνα αυτό, θα προσφύγουν στον χειρότερο εχθρό τους το Ρωμαίο. Στα μάτια τους, ήταν ένας που χαρίζει αμαρτίες και που η βλασφημία του ξεπερνάει κάθε βλασφημία. (Mauriac, 1952, σελ. 8).

 της Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ. 3 του Βιβλίου
«Ως δια μαγείας και… κατά γράμμα».
Ηλεκτρονική έκδοση 2013