Τα μάτια μου και τα μάτια σου βλέπουν αλλιώς

Απόγευμα, κάθεσαι στην παραλία απολαμβάνοντας τα χρώματα που παίρνει το δειλινό. Ο ήλιος βουτάει στον ορίζοντα δωρίζοντας χρυσόμελο φως στον ουρανό. Πιο ψηλά, τα σύννεφα δημιουργούν ροζ και μωβ ανταύγειες. Κι εσύ κάθεσαι ατενίζoντας το μεγαλείο της φύσης, ακούγοντας τους παφλασμούς των νερών να παίζουν το δικό τους τραγούδι.

Είναι εκείνες οι στιγμές που η μοναξιά σου δε μοιάζει καθόλου με μοναξιά, γιατί το είναι σου μαγεύεται από τη φύση και γίνονται ένα. Είναι η ώρα εκείνη που θυμάσαι τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σου, άλλοι για λίγο, άλλοι για πολύ, και χαμογελάς στη θύμισή τους. Χαίρεσαι απλώς και μόνο για την ύπαρξη τους, για το γεγονός ότι διασταυρώθηκαν οι δρόμοι σας και σε άλλαξαν, για την ελπίδα ότι μπορούν ίσως και αυτοί να αντικρύσουν την ομορφιά που βλέπουν τα μάτια σου.

Στην πραγματικότητα, κανείς δε μπορεί να δει ό,τι βλέπεις εσύ. Κανείς δε μπορεί ν’ αντιληφθεί και να βιώσει μια εμπειρία με τον ίδιο τρόπο με σένα. Πρόκειται γι’ αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν υποκειμενικότητα της εμπειρίας. Για σένα αυτό το δειλινό μπορεί να είναι ιερό, γιατί σου δίνει την ευκαιρία να χαθείς στις σκέψεις σου. Για κάποιον άλλο μπορεί να είναι ένα ακόμη δειλινό που γυρνάει εξαντλημένος από τη δουλειά του και να μη δώσει σημασία ούτε στα χρώματά του, ούτε στο δροσερό αεράκι που αφήνει πίσω του ο ήλιος καθώς βασιλεύει. Σε ένα τρίτο άτομο, ένα ζωγράφο φερ’ ειπείν, μπορεί η δύση να του αρέσει εξίσου γιατί του πρόσφερε την έμπνευση που έψαχνε για μέρες.

Καθένας τελικά βιώνει κάθε στιγμή μέσα από ένα δικό του πρίσμα, όπως ακριβώς μοναδικός είναι και ο ίδιος. Μια ξεχωριστή και ανεπανάληπτη οντότητα, σφυρηλατημένη από ό,τι είναι και από ό,τι έζησε. Διφυής, από σώμα και πνεύμα, σαν τις ανάγκες του, ανάγκη για Εγώ και ανάγκη για τους Άλλους.

Ωστόσο, συμβαίνει πολύ συχνά σήμερα αυτή η υποκειμενικότητα, η διαφορετικότητα να μας χωρίζει. Ξεχνάμε ή αδυνατούμε να καταλάβουμε πως ο άνθρωπος απέναντι μας δεν μπορεί ούτε υποχρεούται να ζει, να αντιλαμβάνεται ή να σκέφτεται από την ίδια σκοπιά με τον εαυτό μας. Λησμονούμε πως, αυτό που στο μυαλό μας φαντάζει αδιαμφισβήτητη αλήθεια, προέρχεται από τη δική μας γραμμή: από τις σκέψεις, τις ασχολίες, τις ιδέες μας, τις ιδέες των γονιών μας, τις σχέσεις μας, τα ενδιαφέροντα μας. Άλλωστε, η δική μας αδιαμφισβήτητη αλήθεια ίσως είναι πολύ μακρυά από την πραγματικότητα κάποιου που ακολούθησε διαφορετικό μονοπάτι για να φτάσει σ΄αυτό που είναι σήμερα. Γιατί όμως κάτι τέτοιο μας απομακρύνει;

Ζούμε σε μια κοινωνία όπου όλοι αναζητούμε την συντροφικότητα, αλλά δυσκολευόμαστε να κάνουμε οποιαδήποτε έκπτωση εγωισμού για να την αποκτήσουμε, ενώ θα ήταν τόσο απλό να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα του άλλου και να σταθούμε πλάι του. Ζητούμε διακαώς να ταυτιστούμε με τους γύρω μας, με οποιοδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος, για θέματα ευτελή, ώσπου αποξενωνόμαστε. Ώσπου η μοναξιά φαντάζει ελευθερία, γιατί μας επιτρέπει να ξεχάσουμε τα χάσματα ανάμεσά μας. Μα η απάντηση δεν είναι αυτός ο ατομισμός. Αν κατανοούσαμε πως στην ουσία, παρά την επιφάνεια, όλοι μοιάζουμε αρκετά, θα συνειδητοποιούσαμε πως ο κόσμος είναι εξίσου όμορφος για κάθε ζευγάρι μάτια που τον αντικρίζουν διαφορετικά. Φαντάσου πόσο όμορφος θα ήταν αν μοιραζόμασταν όλες αυτές τις διαφορετικές εικόνες !
Γιατί «η ευτυχία είναι αληθινή μόνο όταν τη μοιράζεσαι«.