Τα εμπόδια και η δοκιμασία

Κάθε μετάβαση από το παρόν στο μέλλον έχει εμπόδια τα οποία εντάσσονται μέσα στα απρόβλεπτα. Αυτά κανείς δεν τα περιμένει κι όμως έρχονται. Υπάρχουν μέσα στα αναπάντεχα και τα εμπόδια. Πολλές φορές βιώνει κανείς καταστάσεις με μακροχρόνια εμπόδια, τα οποία κάποια συγκεκριμένη στιγμή ξεπερνιούνται. Ο άνθρωπος δίνει μάχες, παλεύει και είναι ο πρωταγωνιστής στην καθημερινότητά του. Αναπτύσσει τεχνικές για να μειώσει εμπόδια και αντιπάλους, αλλά σε καμία του πάλη δεν τα δίνει όλα, δηλαδή δεν παλεύει ολόψυχα, αν πρώτα δεν έχει αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερό του αντίπαλο που είναι ο εαυτός του με τις ανθρώπινες αδυναμίες του.

Η αυτοπειθαρχία θα τον βοηθήσει να νικήσει, δηλαδή να επιτύχει ένα πολύ μεγάλο κατόρθωμα και να μεταβάλει στη συνέχεια μια από τις σταθερές που τον διέπουν για να κάνει έστω και σε μικρή κλίμακα την ανατροπή. Μια βασική νίκη στην ανθρώπινη αδυναμία είναι π.χ. ο άνθρωπος να μην είναι φιλοχρήματος. Τότε, αυτομάτως αρχίζει να ζητάει πιο απλά πράγματα στη ζωή του. Στη δουλειά του δεν προδίδει αβίαστα τον συνάδελφο, παραμένει πιστός στην επιλογή συζύγου, η αγάπη του για αυτήν ή αυτόν αντίστοιχα είναι πιο καθάρια και πιο αγνή. Δεν έχει να ζηλέψει αυτά που έχουν και κατέχουν οι άλλοι. Είναι και αισθάνεται ασφαλής και ταυτόχρονα είναι υπεράνω όλων.

Η μεγάλη πίστη στον υλικό κόσμο προκαλεί μπλοκάρισμα σε υποθέσεις ζωής. Σκέφτεται συχνά κανείς: «Να πάω εκεί; Κι εγώ τι θα κερδίσω…», «Να έχω τον τάδε ερωτικό σύντροφο που είναι ευχάριστη η παρέα του; Αλλά τι θα κερδίσω από αυτόν..». Ο γνώμονας είναι να πάρουμε πράγματα γιατί δεν έχουμε, αλλά και γιατί υπάρχει το θέλω. Όσο πιο πολλά θέλει κανείς όμως, τόσο πιο φτωχός αισθάνεται. Απλές μικρότητες απλών καθημερινών ανθρώπων φέρνουν στη ζωή τους τη στάση, την παύση.Αυτοί οι άνθρωποι εκκρίνουν χημεία στο σώμα τους βλαπτική, διότι το αίσθημα της πλεονεξίας και το καθημερινό κυνήγι για τίτλους και δόξα μπορεί να αφήσει και μια γυναίκα ακόμη και άτεκνη.

Ακόμη και ο καιροσκοπισμός φέρνει μετά από χρόνια μηδέν αποτέλεσμα. Πόσες φορές δεν είδαμε από την ιστορία ότι πέτυχαν οι ιδεολογίες, εισακούστηκαν στο λαό, γράφτηκαν βιβλία που πούλησαν, πολλοί αγωνίστηκαν και κάποτε άλλοι θυσιάστηκαν, ακόμη και θρυλικά ονόματα της ιστορίας έδρασαν για το κοινό καλό όμως χωρίς αποτέλεσμα. Σαράντα χρόνια μετά και τριάντα χρόνια μετά αυτό διαπιστώνεται. Αυτό συμβαίνει όταν πέρα από τις ιδεολογίες οι διάφορες πολιτικές δεν είναι ξεκάθαρες. Όλα στόχευαν στο να αποκτήσουμε τελικά όλο και πιο πολλά για μια μερίδα συμφερόντων. Σήμερα φθάσαμε στο τέλος των ιδεολογιών. Και τι έγινε τίποτα! Δεν νομίζω να θέλει κανείς να στηρίζεται σε κάποια σπουδαία ιδεολογία για να καταλάβει ότι δεν πρέπει ο ένας να έχει το στομάχι γεμάτο και ο άλλος άδειο.

Πάντοτε η λύση είναι απλή και όχι περίπλοκη. Ο σοφός λαός το έχει αποδείξει και στις πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας. Η κρίση του είναι αλάθητη και πορεύεται μέσα από μια συλλογικότητα που αν τη μελετήσει κανείς θα δει ότι συμπεριφέρεται σαν να βαδίζει σε έναν δρόμο που έχει προορισμό. Ποιος να είναι αυτός ο μυστικός προορισμός του έχω αναρωτηθεί πάρα πολλές φορές. Μάλλον οι ιδεολόγοι δεν νίκησαν όσο θα έπρεπε τους εαυτούς τους για να είναι και πάλι αυτοί οι νικητές. Η ίδια η ζωή αυτό μας διδάσκει, ότι είναι μια μάχη του καλού και του κακού. Αυτό είναι το αιώνιο δίλημμα. Όταν ο άνθρωπος παλέψει με τον εαυτό του και σε αυτή τη μάχη είναι ο ίδιος νικητής, δηλαδή νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό, τότε και στην επόμενη μάχη αυτός θα είναι πάλι ο νικητής.

Αυτός ο ίδιος ήταν όπου στο παρελθόν επέλεξε τους ρόλους που θα έπαιζε. Είχε επιθυμίες, ιδανικά, όνειρα, στόχους. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εγκλωβιστεί μέσα σ’ έναν κυκεώνα εμποδίων και ασταμάτητων προβλημάτων και όλα για αυτούς έχουν πάρει το δρόμο τους χωρίς επιστροφή. Έχουν ξεχάσει όμως ότι έχουν υποστεί εσωτερικά μια μετάλλαξη. Τους έχει διαφύγει ότι ζουν σε μια συνεχή δοκιμασία, ότι οι ίδιοι έφθασαν στα άκρα και τη φράση «Δεν πάει άλλο» επαναλαμβάνουν μονίμως. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα εμπόδια είναι αξεπέραστα καθημερινώς και κάτι το δυσοίωνο πλανάται γύρω τους και αυτοί το νιώθουν. Κάποια στιγμή η ψυχή θα βρει το δρόμο της. Όταν κάτι φθάσει στα άκρα όριά του εναντιοδρομεί.

Δεν έχει πια που αλλού να πάει. Έχει φθάσει στην άκρη του νήματος.Όταν ένας άνθρωπος περάσει από τη μετάλλαξη στα άκρα και εναντιοδρομήσει, δηλαδή κάνει στροφή προς τα πίσω, κάτι που θα γίνει ούτως ή άλλως, τότε η ψυχή απελευθερώνεται. Εκεί στο σημείο που λέγεται απελευθέρωση δεν μπορεί κανείς να συμβουλεύσει κανέναν. Η συμβουλή είναι περιττή. Έχει τελειώσει ο δρόμος της προσπάθειας, της αγωνίας πως ό,τι ήταν να κριθεί έχει κριθεί και ό,τι ήταν να γίνει έγινε.Τα εμπόδια έχουν λάβει τέλος. Αν κάποιος θελήσει να ελέγξει έναν τέτοιο άνθρωπο ανεμπόδιστο πλέον, είναι μάταιο, διότι έχει περάσει από το θάνατο στη ζωή και από τη ζωή στο θάνατο.

Και οι θεοί ακόμη σέβονται αυτό το νόμο της φύσεως, διότι όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος φαίνονται ίσες μπροστά στις απελευθερωμένες ψυχές οι οποίες τόσο μα τόσο, βασανίστηκαν από τα εμπόδια και στο τέλος πήραν το δρόμο τους. Όλοι λέμε πολύ συχνά, ότι όλα στο τέλος θα πάρουν το δρόμο τους, ότι όλα εξελίσσονται και αλλάζουν. Εδώ το ερώτημα είναι αν πράγματι όλα εξελίσσονται ή γυρίζουν πίσω. Τι είδους αλλαγή είναι αυτή η οποία προκύπτει μετά από συνεχή εμπόδια και χρόνια προβλήματα. Μήπως ξεκινάμε πάλι από την αρχή την ίδια διαδρομή εκεί όπου πρωτοξεκινήσαμε; Νέοι όμως πια, ανανεωμένοι ή καινούργιοι;

Εκεί όπου η σκακιέρα παίρνει μορφή και ξανασχηματίζεται μπροστά μας, για να παίξουμε για άλλη μια φορά το ίδιο παιχνίδι;Όποια και αν είναι τα ερωτήματα που προκύπτουν ουσιαστικά, η ίδια του η δύναμη είναι αυτή που θα σώσει τον άνθρωπο από το πρόβλημα και το αδιέξοδο, γι’ αυτό κανείς δεν πρέπει ποτέ να χάσει τη δύναμή του και σε καμία περίπτωση.

  Της Μαρίας Σ. Άνθη
«Η επανάληψη… Το άνοιγμα των πυλών»
Εκδόσεις Δεσμός. Αθήνα 2013