Στη μη εικονική πραγματικότητα

Παρατηρώντας τη μη εικονική πραγματικότητα βλέπουμε ότι υπάρχει ένας κόσμος παράλληλος, με νόμους, διάφορες λειτουργίες και οντότητες. Θα μας πλησιάσουν αυτές οι οντότητες που τους επιτρέπουμε την επαφή, μέσω της μουσικής του πλανήτη που ακούμε. Ο επηρεασμός των πλανητών παίζει κι εδώ πολύ μεγάλο ρόλο, και αυτά τα επιτρεπτά όρια θα τα θέσουμε εμείς σύμφωνα με το ποιους επιλέγουμε να μας πλαισιώνουν, γιατί κι οι άλλοι έχουν το δικό τους πλανήτη και ακούνε τη δική τους μουσική. Αυτοί μας επηρεάζουν. Άλλοτε καλά κι άλλοτε άσχημα. Μπορούν να μας φέρουν ακόμη το αναπάντεχο και το κακό γιατί πάνω απ’ όλα αγαπάνε τον εαυτό τους και όχι εμάς.Άρα ο δικός μας πλανήτης σε σχέση με τους πλανήτες των άλλων αναπτύσσει κάποιες δυναμικές άλλοτε θετικές κι άλλοτε αρνητικές. Θετικά αρνητικό σημαίνει μεγάλη βαρύτητα και έλξη.

Η βαρύτητα φέρνει επισκίαση σε φωτεινές όψεις και μέρη. Οι θετικά αρνητικοί πλανήτες επισκιάζουν έναν άλλον νοητικά ο οποίος είναι διάχυτος από θετικό ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Αυτή είναι η διπλή όψη των σφαιρών και εκφράζεται με το νόμο των αντιθέτων και της δυαδικότητας. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένας πλανήτης, ένας κόσμος και διέπεται από τέτοιου είδους κραδασμικές δυνάμεις. Στα γυρίσματα και τις περιστροφές των πλανητών είναι πάρα πολύ δύσκολο να νικήσουμε τα αρνητικά του ίδιου μας του πλανήτη, να νικήσουμε τον εαυτό μας, όμως η αυτοβελτίωση αυτό επιβάλλει, καθώς στο βάθος όλα τα άλλα είναι επιφανειακά και ψευδαισθήσεις.

Είναι παρά μα πάρα πολύ δύσκολο να νικήσει κανείς τα αρνητικά του εαυτού του. Πάντα χρειάζονται κάποιες συνισταμένες για να υπάρξει μια ενέργεια ή ένα αποτέλεσμα. Δύο συνισταμένες τραβούν μια ευθεία, αλλού όμως, όχι στο γήινοπεδίο, διότι εδώ στα ανθρώπινα μια ευθεία δημιουργεί συνισταμένες. οι επιλογές (συνισταμένες) θα την δημιουργήσουν μια δεδομένη στιγμή την ευθεία δηλαδή την τύχη. Η τύχη, είναι στην ουσία οι δύο συνισταμένες που θα τραβήξουν άλλα θετικά ή αρνητικά. Αυτές που έλκουν το αρνητικό, δεν εξαφανίζονται, απλώς εκλείπουν από αποτελέσματα και ενέργειες με μεγάλη μάχη, αυταπάρνηση και με πολύ πόνο για κάθε ζώντα οργανισμό.

Χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα, τόλμη και αληθινό εαυτό για να το καταφέρει κανείς αυτό και πάλι δεν θα ξεφύγει, διότι όλα γύρω μας είναι εικονικά. Μας ξεγελούν και δεν μπορούμε να κάνουμε τη διάκριση.Στη μη εικονική πραγματικότητα οι μάσκες πέφτουν και οι άλλοι μας αποκαλύπτονται. Έτσι, μια αυθεντία δείχνει τη μικρότητά της και ένας απλός άνθρωπος είναι ανεξήγητα χαρισματικός. Εδώ οι ισορροπίες αλλάζουν, το ζύγι σηκώνει άλλα βάρη. Άλλα ορίζουν τα ανθρώπινα και το ρου της ιστορίας. Κάποτε βρισκόμουν μεσημέρι μέσα σε ένα λεωφορείο για τη Μεταμόρφωση, κάθε μέρα την καθιερωμένη ώρα, στο δρόμο προς τη δουλειά μου. Λίγες θέσεις παραπέρα καθόταν κάθε μέρα την ίδια ώρα ένας τσιγγάνος λεπτός, ψηλός και ρακένδυτος. Τα δε παπούτσια του ήταν γεμάτα τρύπες στο πλάι, στις σόλες παντού.

Σκέφτηκα ότι έχει ανάγκη βοήθειας και όχι από ψιλά, αλλά κάτι παραπάνω. Κατά καιρούς κυκλοφορούσαν τσιγγάνοι στην ίδια γραμμή αλλά όχι τελείως ρακένδυτοι, κάπως καλύτερα ντυμένοι.Εκείνος ήταν εξαθλιωμένος, αυτό ήταν εμφανέστατο. Μια μέρα δεν καθόταν, αλλά ήταν όρθιος επειδή δεν είχε θέσεις, καθώς το λεωφορείο ήταν γεμάτο. Ξαφνικά σηκώνεται ένας επιβάτης και προτού κατεβεί περνάει από δίπλα του και του δίνει πέντε χιλιάδες δραχμές. Σεβαστό ποσό την εποχή εκείνη, δύο –τρία χρόνια πριν κυκλοφορήσει το ευρώ. Ο τσιγγάνος αμίλητος χωρίς να του δώσει σημασία του κούνησε αρνητικά το κεφάλι και δεν άπλωσε το χέρι να πάρει την οικονομική βοήθεια. Ο επιβάτης έκανε και δεύτερη κίνηση να δώσει τα χρήματα αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση. Μάλλον απόρησε όπως κι άλλοι οι οποίοι έγιναν μάρτυρες του όλου σκηνικού.

Ο τσιγγάνος που δεν είχε τίποτα που σίγουρα ήταν άστεγος, είχε ανάγκη τα χρήματα, αλλά δεν τα πήρε γιατί θεώρησε ότι η κατάστασή του ήταν καθαρά προσωπική του υπόθεση και όχι των άλλων. Τι ηρωισμός όμως ήταν κι αυτός στη ψυχή του.. Να δίνεις σε τσιγγάνο χρήματα και να μην τα πάρει, αυτό ήταν αδιανόητο. Αυτός ο άνθρωπος ήταν μέσα του πολύ σημαντικός κι ασήμαντος εξωτερικώς. Αμέσως το μυαλό μου πήγε στο πολιτικό σύστημα και στους θιασώτες του, οι οποίοι έφτιαξαν ένα σάπιο σύστημα όπου η διαφθορά είναι και συνταγματικά κατοχυρωμένη. Τι να πει κανείς, ο τσιγγάνος ήταν παράδειγμα ανθρωπιάς για όλους αυτούς. Τέτοια υπερηφάνεια και ψυχικό ανάστημα δεν έχω ξαναδεί. Δεν μπορούμε να υπολογίζουμε τους άλλους με κριτήριο το βαλάντιο ούτε από πού κρατάει η σκούφια τους, γιατί δεν είναι αυτό που φαίνονται.

Τα φαινόμενα απατούν και ιδού το ζωντανό παράδειγμα από έναν άνθρωπο που στην ουσία κοιμόταν στο χώμα. Εδώ λειτουργεί ο παράλληλος κόσμος του τσιγγάνου, στην μη εικονική πραγματικότητα και εκδηλώθηκε μια δεδομένη στιγμή. Ήταν τότε που όλοι απορήσαμε γιατί δεν είχαμε την παιδεία να διακρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Γι’ αυτό απορήσαμε! Γιατί ζήσαμε με όλους αυτούς τους δήθεν με τα πτυχία κάδρο στο τοίχο που έδωσαν ιδιαίτερη βαρύτητα στη θέση που έχουν, στα αυτοκίνητα και τις καταθέσεις, μένοντας ψυχικά ακαλλιέργητοι.

Δε φθάνει μόνο κάποιος να σου πει κάτι αλλά και εσύ να το ψάξεις.

Της Μαρίας Σ. Άνθη
«Η επανάληψη… Το άνοιγμα των πυλών»
Εκδόσεις Δεσμός. Αθήνα 2013