Σε αγαπώ παιδί μου

Σε αγαπώ παιδί μου. Σε αγαπώ το ίδιο με τον αδελφό σου. Απ’ την ίδια κοιλιά βγήκατε κι οι δυο, είναι δυνατόν να σας ξεχωρίζω; Δεν το πιστεύει ούτε εκείνη, το ξέρω, γι’ αυτό νευριάζει όταν της λέω »του έχεις αδυναμία μαμά, παραδέξου το».

Όπως στις περισσότερες οικογένειες, έτσι και στη δική μας, ο μπαμπάς είχε αδυναμία σε εμένα, το κορίτσι, κι η μαμά στο αγόρι. Εγώ σαν μεγαλύτερη είχα την ευθύνη του μικρού αδελφού μου, κάτι που με έκανε να νιώθω περηφάνια, άλλες πάλι φορές μοναξιά. Περηφάνια γιατί με εμπιστευόντουσαν και μοναξιά γιατί όταν εκείνος έκανε τη ζημιά, έφταιγα εγώ μιας και εκείνος ήταν μικρός. Στο μπαμπά είχα πάντα αδυναμία κι εκείνος σε εμένα. Κούρνιαζα στην αγκαλιά του κι αισθανόμουν ασφάλεια. Αν με ρωτούσε κάποιος τι νιώθω για τον πατέρα μου, θα μπορούσα να μιλάω χωρίς σταματημό.

Όταν εκείνος πέθανε εκτός του ότι ήρθαν τα πάνω κάτω, χάθηκαν κι οι ισορροπίες στην οικογένεια. Η αγάπη της μάνας προς τον αδερφό μου άρχισε πλέον να γίνεται ξεκάθαρη έως ενοχλητική. Πήγαινε στο φούρνο να πάρει ψωμί και μια τυρόπιτα για τον αδερφό μου κι όταν της έλεγα »εμένα δεν μου πήρες;» η απάντηση ήταν »δεν ήξερα ότι ήθελες». Ίσως ακούγεται αστείο… Μα φυσικά δεν ήταν η τυρόπιτα το θέμα! Ακόμα και τώρα ο διαχωρισμός συμβαίνει σε διάφορες καταστάσεις. Την καταλαβαίνω τη μάνα μου, όμως κάποιες φορές θυμώνω, στενοχωριέμαι, μα μετά μου περνάει. Δε με αγαπάει το ίδιο, αυτή είναι η πραγματικότητα. Θα το δεχτώ κάποια στιγμή.

Οι ψυχολόγοι λένε πως από την ηλικία των 3-5 ετών, το παιδί αρχίζει να εξαρτάται από το γονέα του αντίθετου φύλου. Σύμφωνα με τη θεωρία της Ψυχοσεξουαλικής Ανάπτυξης του Freud, το κορίτσι συνδέεται περισσότερο με τον πατέρα (σύμπλεγμα της Ηλέκτρας) και το αγόρι με τη μητέρα (Οιδιπόδειο σύμπλεγμα). Πώς πρέπει να διαχειρίζεται όμως ο γονιός την αγάπη του, όταν καταλαβαίνει ότι κάνει διακρίσεις στα παιδιά του;

Άρθρο: Μαριλένα Χρόνη
Γραφίστρια – Εικαστικός
ΠΗΓΗ