Στέλιος Ράμφος: Ψυχογραφία της αγωνίας μας

Ένα μικρό αποσπασματικό κείμενο του Στέλιου Ράμφου, που δίνει στοιχεία της ιδιοπροσωπίας της ελληνικής κοινωνίας, με την ιδιαίτερη γλώσσα του και την οξύτητα του νού του. Ο Στέλιος Ράμφος ίσως είναι από τους ελάχιστους σήμερα πνευματικούς ανθρώπους που με τα γραπτά τους μας βοηθούν να κατανοήσουμε τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας.

Όσο διαφοροποιείται ένα άτομο και γίνεται ο εαυτός του τόσο εννοεί να πραγματώνεται στην κοινωνία δημιουργικά. Κοινωνία αδιαφοροποίητων ατόμων θυμίζει κοπάδι του οποίου τα μέλη οφείλουν τυφλή υποταγή στον αρχηγό και τους ορισμούς του. Σε τέτοιες περιστάσεις ευδοκιμούν κάθε λογής απολυταρχίες είτε ολοκληρωτισμοί, αφού η εσωτερικευμένη επιταγή της αρχής, το Υπερεγώ, διαλύει τις αντιστάσεις του συνειδητού Εγώ και δημιουργεί συνθήκες απ’ ευθείας  μεταβάσεως στην σκοτεινή περιοχή του ασυνειδήτου, σε κοινωνική οργάνωση και ζωή εκτός πραγματικότητας και λογικής, με όρους αποκλειστικά κυριαρχίας και απολαύσεως. Προϋπόθεση της εξελίξεως αυτής είναι μία πολιτισμική και πολιτικοϊδεολογική καθιέρωση της ανωριμότητας με όλες τις εκδηλώσεις αδυναμίας – τα «χατίρια» των γονέων στο «παιδί» – όλα τα συμπαρομαρτούντα των εκνόμων παροχών και αθεμίτων συναλλαγών. Την τελευταία εκδοχή εκφράζει χαρακτηριστικά το καθεστώς του λαϊκισμού με την πρακτική του διάστροφου συνδικαλισμού, την βάναυση ατμόσφαιρα της απαιδευσίας, της αναξιοκρατίας και της οχλοκρατίας. Ο μαζάνθρωπος με την ανανάπτυκτη και συχνότατα διαταραγμένη του προοδευτικότητα αποτελεί κατ’ εξοχήν αδιαφοροποίητο ον, έκπτωση του ανθρώπου στην γενικότητα του είδους του. Ως τέτοιος, βρίσκει εύκολα τον ρυθμό του στον συνδυασμό της απόλυτης υποταγής και της ανομίας. Για την ακρίβεια εφ’ όσον το θεσμικό σύστημα δεν λειτουργεί συνεκτικά, αυτός ο άνθρωπος με την ατροφική συνείδηση και την ροπαλοφόρο «αλήθεια» ζητεί να το αποκαταστήσει με την αυτοδικία και έτσι να το ανατρέψει διαβάστε περισσότερα εδώ