Οι «ψυχές» των Πλανητών Παράγουν τον Αιθέρα
Οι ψυχές των πλανητών που προέρχονται από το άπειρο, θα μας «δείξουν» το δρόμο για τη δημιουργική φαντασία. Η «ψυχή» ο πυρήνας που δίνει ζωογόνο ενέργεια και δύναμη που είναι αιθερική και που είναι αυτή που σχηματίζει καμπύλες στο χωροχρόνο, έχει λογική. Όλοι οι μεγάλοι πνευματικοί άνθρωποι είχαν φαντασία γι’ αυτό και έγραψαν αριστουργήματα και διδάσκουν μέχρι σήμερα την ανθρωπότητα. Βυθίστηκαν στην «ψυχή» του απείρου με το μυαλό τους. Ο Βίκτωρ Ουγκώ, στο βιβλίο του «Φιλοσοφία και Φιλολογία», και συγκεκριμένα για τις ψυχές δίνει την εξής ερμηνεία: «Η δημιουργία των ψυχών είναι το μυστικό της Αβύσσου. Το έμφυτο. Τι σκιά! Τι να’ ναι αυτή η συμπύκνωση του αγνώστου που γίνεται μέσα στα σκοτάδια κι απ’ όπου αναπηδάει μονομιάς σα μια λάμψη ή μεγαλοφυία; Ποιος να’ ναι ο κανόνας αυτών των γεγονότων; Ω έρωτα! Όταν η ανθρώπινη καρδιά κάνει το καθήκον της επάνω στη γη τα ερέβη αναταράζονται. Ποια να’ ναι αυτή η ακατανόητη συνάντηση της υλικής και της ηθικής εξιδανίκευσης μέσα στο άτομο που’ ναι αόρατη για τη ζωή και άφθαρτη για το θάνατο; Το άτομο τι θαύμα! Ούτε διάσταση ούτε έκταση ούτε ύψος ούτε πλάτος, ούτε πάχος, καμιά οποιαδήποτε αναλογία, κι’ όλα αυτά μέσα σ’ αυτό το μηδέν. Για την άλγεβρα γεωμετρικό σημείο. Για τη φιλοσοφία ψυχή. Σαν γεωμετρικό σημείο η βάση της επιστήμης, σαν ψυχή η βάση της πίστης. Να τι είναι το άτομο. Δύο υδρίες, τα φύλλα αντλούνε τη ζωή από τα άπειρο και το άδειασμα της μιας στην άλλη δημιουργεί το όν. Αυτός είναι ο κανόνας για όλους και για τα ζώα και για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος όμως που είναι περισσότερο από άνθρωπος από πού είναι;
Την υπέρτατη διάνοια που εδώ κάτω είναι ο μεγάλος άνθρωπος, ποια δύναμη την επικαλείται, ποια δύναμη την ενσωματώνει και την ανάγει στην ανθρώπινη τάξη; Τι ρόλο παίζει η σάρκα και το αίμα μέσα σ’ αυτό το θαύμα; Γιατί ορισμένες γήινες σπίθες πηγαίνουν να γυρέψουν ορισμένα ουράνια μόρια. Που βυθίζονται αυτές οι σπίθες; Που πηγαίνουν; Ποιους τρόπους μεταχειρίζονται; Τι είναι αυτό το δώρο που δόθηκε στον άνθρωπο να βάζει φωτιά στο άγνωστο; Τι πιο τρομερό από αυτό το μεταλείο, το άπειρο κι απ’ αυτή την εξόρυξη τη μεγαλοφυία!». (Ουγκώ, 1950, σελ. 80)
Εδώ ο Ουγκώ κάνει λόγο γι’ αυτό το μεγαλείο, του σύμπαντος και την υπέρτατη διάνοια, ποια δύναμη την ενσωματώνει κι έχουμε έναν άνθρωπο που είναι περισσότερο άνθρωπος κι αναρωτιέται από πού είναι. Καθώς και τι τρόπους μεταχειρίζονται οι σπίθες για να γυρέψουν ουράνια μόρια. Μόρια είναι η ζωή των ψυχών και σπίθες η διάνοια. Οι τρόποι μπορεί να είναι η φιλοσοφία, η πίστη σε κάτι, η διάνοια η ανθρώπινη και η φαντασία. Κι επειδή η δημιουργική φαντασία περικλείει έναν άλλο χρόνο και λογική, οι στοχασμοί οι ανθρώπινοι ξεκλειδώνουν το σύμπαν με τις επιστήμες και τις τέχνες. Ποιούν έργο σημαντικό με συντελεστή τη φαντασία. Αυτή η ζωή και η τάξη της απεικονίζεται στα μαθηματικά, στη γεωμετρία, σε κάθε ανθρώπινο έργο που έγινε με πολλή αγάπη για τον άνθρωπο.
Σε άλλο χωρίο του βιβλίου του ο Ουγκώ, κάνει μια βαθυστόχαστη ανάλυση στο έργο του Σαίξπηρ για να μας πει ότι ο Σαίξπηρ πριν απ’ όλα είναι φαντασία. « Ο Σαίξπηρ πριν απ’ όλα είναι φαντασία. Λοιπόν αυτό είναι μια αλήθεια που τη δείξαμε κιόλας και που οι στοχαστές τη γνωρίζουν, η φαντασία είναι βάθος. Καμία ιδιότητα δεν βυθίζεται και δεν ανασκάβει περισσότερο απ’ τη φαντασία, είναι η μεγάλη καταδυομένη. Η επιστήμη σαν φθάνει στις πιο βαθιές αβύσσους τη συναντάει. Στις κωνικές τομές στους λογαρίθμους, στον διαφορικό και ολοκληρωτικό λογισμό, στο λογισμό των πιθανοτήτων, στον απειροστικό λογισμό, στο λογισμό των ηχητικών κυμάτων, στην εφαρμογή της άλγεβρας και της γεωμετρίας η φαντασία είναι συντελεστής, του λογισμού και τα μαθηματικά γίνονται ποίηση. Πολύ λίγο πιστεύω στην επιστήμη των ηλίθιων σοφών. Ο ποιητής φιλοσοφεί γιατί φαντάζεται για τούτο ο Σαίξπηρ χειρίζεται τόσο κυρίαρχα τη πραγματικότητα μια που του επιτρέπει να κάνει την ιδιοτροπία του. Και αυτή η ιδιοτροπία είναι η ποικιλία του αληθινού». (Ουγκώ, 1950, σελ. 92).
Στο βιβλίο μου «Η Επανάληψη…το άνοιγμα των πυλών», αναφέρω ότι όλα είναι μια επανάληψη αυτό που βλέπουμε γύρω μας και ακόμη κι εμείς οι ίδιοι μια επανάληψη είμαστε κι αν δεν έχουμε γίνει, θα γίνουμε. Στα μαθηματικά η παραγώγιση αυτό εκφράζει κι επειδή υπάρχει κατά τον Αριστοτέλη ο αντίχθων το σύμπαν που είναι αντίστροφά μας το αόρατο, εξηγώ στο βιβλίο μου ότι στα ακρότατα αλλάζουμε πρόσημα στο τέλος, χωρίς να προηγηθεί καμία απολύτως πράξη. Αν δεν είχα όμως στο μυαλό μου, τους πλανήτες, δεν θα την είχα κάνει αυτή τη σκέψη διότι οι πλανήτες υπόκεινται στην επανάληψη και παράγουν κάτι.
Θα παραμείνουμε στο θέμα των πλανητών και γιατί λειτουργούν έτσι όπως λειτουργούν κάνοντας όμως μια άλλη προσέγγιση του Πυθαγόρα σε αυτά που έχει πει περί ουρανίων σωμάτων την τάξη των οποίων πρώτος αυτός καθόρισε. Αφού μας κάνει λόγο για την ανάγκη από την οποία περιβάλλεται όλο το σύμπαν το οποίο είναι ένα περίβλημα το οποίο συγκρατεί τα πάντα και που αργότερα ο Αριστοτέλης το ονόμασε Αιθήρ, μας λέει ότι πέρα από αυτό τον αιθέρα, είναι ο Αρχύτας και εννοεί το άπειρο από το οποίο αναπνέει ο κόσμος και συνεχίζει: «Εκ του απείρου δε τούτου προέρχεται εις τον κόσμον το κενόν αλλά και ο χρόνος, το μέτρον της κινήσεως των ουρανίων σωμάτων. Ο Πυθαγόρας είχεν ανεύρει ωσαύτως και καθορίσει τας κινήσεις όλων των αστέρων, ων το σχήμα απεδέχετο ότι είναι σφαιροειδές, ως το της γης. Εκ της δονήσεως δε του αιθέρως της ουσίας της φύσεως ήτις παράγεται από την κίνησιν εκάστου αστέρως, επισυμβαίνει επίδρασις και επί τους άλλους αστέρες όπως και επί την Γην. Έκαστος αστήρ έχει και ιδίαν επίδρασιν εφόσον έκαστος έχει ιδίαν κίνησιν και παράγει ίδιον ήχον. Εκ΄της θεωρίας ταύτης του Πυθαγόρου, προέρχεται το μέχρι σήμερον υπό πολλών πιστευόμενον, ότι ο χαρακτήρ εκάστου ανθρώπου, επηρεάζεται υπό του αστερισμού του, συμφώνως προς την εποχήν της γεννήσεώς του, ο χαρακτήρ δ’ ούτος είναι ο νόμος των επιρροών». (Σακελλαρίου, 1963, σελ.182).
Εδώ ο Πυθαγόρας μας το λέει ξεκάθαρα ότι από τη δόνηση του αιθέρα, ο οποίος παράγεται από την κίνηση κάθε αστέρα και εννοεί και τους πλανήτες, συμβαίνει να έχουμε επίδραση και στους άλλους όπως και στη γη. Ο καθένας αστέρας έχει την ίδια επίδραση εφόσον έχει την ίδια κίνηση και παράγει και τον ίδιο ήχο. Άρα η ενέργεια που απελευθερώνουν οι πλανήτες, από τον πυρήνα τους και η χημεία τους κατά την περιστροφή τους μαζί με άλλους που έχουν την ίδια επίδραση παράγουν τον αιθέρα, ο οποίος επιδρά στον άνθρωπο με το νόμο των επιρροών, δηλαδή είμαστε αιθέρια όντα, ικανοί να φθάσουμε πολύ ψηλά στα σύμπαντα, να ανελιχθούμε, νοητικά αφού έχουν επίδραση στον ανθρώπινο χαρακτήρα. Η αλχημεία προηγείται της χημείας γι’ αυτό και το σώμα βρίσκεται κάτω από αυτών των επιρροών τα καμώματα. Το αίμα η σάρκα, και οι διάφορες δομές τείνουν να επηρεαστούν από κάποιου άλλου είδους δομές. Ό, τι είναι τα ουράνια σώματα, είναι και το σώμα μας, έχει πυρήνα ηλεκτρισμό, χημεία και είναι συνδεδεμένα αστρικά σώματα αυτά, είναι ένα. Δεν παράγουν μόνον αιθέρα οι πλανήτες αλλά μας επηρεάζουν με τον αιθέρα και ο αιθέρας είναι χημεία με την οποία μάλιστα είμαστε δεμένοι αστρικά. Όσοι αρνήθηκαν τον αιθέρα, αρνήθηκαν τη λειτουργία της φύσης τους και του εαυτούς τους.
της Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ. 1 του Βιβλίου με τίτλο:
«Ως δια μαγείας… και κατά γράμμα»
ISBN 978-960-93-5233-8-
Ηλεκτρονική έκδοση 2013
