Ο προσωπικός σου παράδεισος

Δεν θέλω να περιμένω μέχρι να φύγω από τον κόσμο για να διαπιστώσω αν υπάρχει παράδεισος.

Κατ’ αρχήν, εάν υπάρχει, δεν είναι απαραίτητο πως θα βρίσκομαι παρέα με αγαπημένα άτομα.

Τα οράματα που έχει ο καθένας μας για το πώς θα ήθελε να είναι ο προσωπικός του παράδεισος, είναι σχεδόν πάντα διαφορετικά.

Άλλος φαντάζεται τον εαυτό του να τρέχει στους αγρούς και τα λιβάδια, πράγμα που εμένα που προκαλεί τρόμο διότι είμαι αλλεργική στη γύρη και την άνοιξη δεινοπαθώ.

Άλλος οραματίζεται πως κολυμπά σε γάργαρα νερά, δίπλα σε ποταμάκια και ρυάκια μέσα σε ιριδισμούς χρωμάτων, η απόλυτη ονειροκατάσταση των απανταχού οπαδών του feng-shui.

Άλλοι πάλι, σχεδόν νιώθουν εαυτούς να ακροβατούν σε σύννεφα στον μπλε ουρανό, συνοδεία ουράνιων χορωδιών αγγέλων, που τραγουδούν απαλές μελωδίες.

Είναι φανερό, λοιπόν, πως ακόμη και στο πώς θα θέλαμε να είναι ο παράδεισος, οι άνθρωποι διαφωνούμε μεταξύ μας.

Ο Θεός ο ίδιος να κατέβαινε και να μας έλεγε τώρα «Σας δίνω τον παράδεισο και σας παίρνω όλα τα βάσανα, πείτε μου πώς θέλετε να είναι ώστε να τον δημιουργήσω» θα υπήρχε πρόβλημα, διότι δεν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε μεταξύ μας στο ποια πράγματα κάνουν τον παράδεισο, πράγματι παράδεισο.

Κατέληξα τελικά πως ο παράδεισος είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση.

Διαμορφώνεται μέσα από τις μοναδικές εμπειρίες και τις προσωπικές πνευματικές ικανότητες του καθενός.

Δεν ανταποκρίνεται σε όλα τα γούστα.

Αυτό που θα έπρεπε όμως να είναι κοινό σε όλους, είναι η θέληση να δημιουργήσουμε το δικό μας ατομικό γήινο παράδεισο.

Πώς; Αγαπώντας πολλά πράγματα με πάθος.  

Ηλιοβασιλέματα, βραδιές χορού, βόλτες με φίλους ή την οικογένεια, ξαπλωμένοι στον καναπέ παρέα με ένα βιβλίο, στον κήπο να φυτεύουμε λουλούδια, στο πάρκο με το αγαπημένο μας τετράποδο.

Η μουσική, η τέχνη, η μάθηση.

Όλα είναι μέρος ενός ατελείωτου καταλόγου από πράγματα και συνθήκες που μπορούν να κάνουν την καθημερινότητα μας αληθινό παράδεισο.

Δεν χρειάζεται να τον ψάχνουμε στο μακρινό μέλλον και να τον αντιμετωπίζουμε σαν μια ουτοπική ιδέα στην οποία ελπίζουμε, αλλά δεν ξέρουμε αν θα βιώσουμε ποτέ ως εμπειρία.

Αγαπώντας παθιασμένα πολλά πράγματα, μπορούμε να ζήσουμε τον παράδεισο τώρα.

Δεν εγγυάται κανείς πως θα υπάρχουν μόνο στιγμές ευφορία και ευτυχίας.

Αυτό δεν είναι εφικτό να αποτελεί εγγύηση σε οποιονδήποτε παράδεισο ουράνιο ή γήινο, αλλιώς μιλάμε για ανθρώπους που δεν θα νιώθουν κανένα συναίσθημα.

Το συναίσθημα δεν ελέγχεται, έχει δικούς του κώδικες.

Μπορεί ο κόσμος γύρω σου να αγγίζει την τελειότητα κι εσύ να βιώνεις για τους δικούς σου λόγους, αρνητικά συναισθήματα.

Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να ανταλλάξω τα συναισθήματα, με την καλύτερη κοιλάδα ευφορίας και τελειότητας.

Ο άνθρωπος είναι τα συναισθήματά του.

Αν τα αφαιρέσεις, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κούφιο κούτσουρο, απομεινάρι ενός δέντρου που κάποτε έδινε πνοή στη φύση και έπαιρνε ζωή από αυτή.

Ένα από τα σημαντικότερα συναισθήματα, αν όχι το σημαντικότερο, είναι το πάθος.

Με κίνδυνο να θεωρηθούμε γελοίοι ή αφελείς ή άσχετοι ή ακόμη και ουτοπικοί, όσοι κάνουμε πολλά πράγματα στη ζωή μας με πάθος, συνεχίζω να υποστηρίζω πως είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να ζήσουμε μια ζωή που να μοιάζει με παράδεισο, τουλάχιστον τον περισσότερο καιρό.

Σε πείσμα την πεσιμιστικής κοινωνίας, κάποιοι δεν συμφωνούμε με τη λατρεία της καταστροφολογίας και επιμένουμε να υποστηρίζουμε το δικαίωμα μας να χαιρόμαστε με τα απλά πράγματα στη ζωή, να αγαπάμε χωρίς όρους και να ζούμε με πάθος.

Αν κάποιος φέρει στο νου του τις εντονότερες και ζωηρότερες αναμνήσεις του, είναι σχεδόν σίγουρο πως η μνήμη θα τον οδηγήσει σε στιγμές αγάπης και χαράς με τους ανθρώπους που τις μοιράστηκε.

Αυτός είναι ο πραγματικός παράδεισος. Το πού, πώς, πότε, είναι ψιλά γράμματα.

Όταν πάψουμε να αναζητούμε τον παράδεισο, είναι σίγουρο πως θα τον βρούμε μπροστά μας.

Ιωάννα Γκανέτσα – Επιμ. κειμένων: Έλια Ζερβού
ΠΗΓΗ