Ο άνθρωπος που (πραγματικά) αγαπάει, αγαπάει γενικώς… και βοηθάει

Ο άνθρωπος που (πραγματικά) αγαπάει, αγαπάει γενικώς… και βοηθάει
Spread the love

skylia-voitheia-612x382

Καθήκον και υποχρέωση του δυνατού είναι να προστατεύει και να βοηθάει τον αδύνατο. Και δεν εννοώ εκείνον (τον αδύνατο) που από επιλογή, αδιαφορία ή τεμπελιά βρίσκεται σε μια κατάσταση ανάγκης αλλά εκείνον που η μοίρα, η καταγωγή, οι συνθήκες τον έφεραν να χρειάζεται μια χείρα βοηθείας.
Κατανοώ επίσης ότι κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει ή να σώσει όλους και όλα. Αλλά στο μέτρο του δυνατού ο καθένας μπορεί να κάνει το καθήκον όπου και όσο μπορεί. Η κάθε μπουκιά φαγητού που δίνεται είναι σκαλοπάτι ζωής. Η κάθε γουλιά νερού ελπίδα για τον διψασμένο. Το δικό μας λίγο (η περίσσευμα) είναι πολύ και σημαντικότατο για κάποιον άλλο που έχει έλλειψη και η ζωή του μπορεί να κρέμεται από την δική μας ευσπλαχνία.

Και όταν κάνεις το καλό σε κάποιο πλάσμα του θεού, δεν μπαίνει σε κρίση το «γιατί σε αυτό και όχι στον άλλο». Δεν χρειάζονται διακρίσεις όταν κάνεις το καλό. Όταν δίνεις αγάπη και βοήθεια στον πάσχοντα δεν κοιτάς χρώμα , γένος , φυλή, ράτσα, είδος. Η αγάπη είναι που δίνει την ώθηση να βοηθήσεις. Και η βοήθεια εκφράζεται με πράξεις ευσπλαχνίας, ουσιαστικής συνεισφοράς και συμπόνια. Ο άνθρωπος που αγαπάει , αγαπάει γενικώς, γιατί η αγάπη είναι μέρος του χαρακτήρα του (μόνιμη αρετή) και όχι περιστασιακό και ανάλογα πως μας βολεύει.

Η χαρά του να κρατάς ζωντανή την ελπίδα σε κάποιον, να του δίνεις φτερά να πετάξει, να ορθοποδήσει είναι απερίγραπτη. Δίνοντας ανεβαίνεις επίπεδο συνειδητότητας και εξελίσσεσαι πνευματικά. Γαληνεύει η ψυχή σου και νοιώθεις την πληρότητα και την εκπλήρωση της αποστολής σου.

Ας κάνει ο καθένας το κομμάτι που του αναλογεί. Όλοι μας μπορούμε και πρέπει να συμβάλλουμε στην μείωση του πόνου κάποιων άλλων (του ορφανού, του γείτονα, του περαστικού, του αδέσποτου σκύλου).

Του Γιάννη Αραχωβίτη

ΠΗΓΗ

Emeis Magazine

Αφήστε μια απάντηση