Ο άνθρωπος κινεί το μοχλό

Οι άνθρωποι συνήθως κινούν αυτό το μοχλό όταν φεύγουν από την απραγία και μπαίνουν σε πράξεις. Η τελετή είναι μια πράξη, η άσκηση είναι μια πράξη, η αγαθοεργία το ίδιο, είναι μια πράξη. Όλα αυτά απαιτούν όμως άκρα μυστικότητα ακόμη και η αγαθοεργία. Δια της μυστικότητας επιτυγχάνεται η ταπεινότητα και η περαιτέρω δράση με επιτυχία!!

Και το άνοιγμα των πυλών του χρόνου ο άνθρωπος το δημιούργησε από κάτω προς τα πάνω. Είναι έργο ανθρώπινο αυτό, οι μύστες τις άνοιγαν σιγά σιγά με τις πράξεις τους, ένας – ένας με τη σειρά του, ανά τους αιώνες αφού αποδείχθηκε ότι είναι άξιοι μέσα από θυσίες να φυλάττουν τη γνώση στο σκοτάδι. Ώσπου, ένας ο δυνατότερος που συγκέντρωσε μεγαλύτερη δέσμη ιόντων, από την ώρα της γέννησης του, ήταν το έναυσμα για το τελευταίο άνοιγμα, το τελειωτικό. Τώρα πολλοί «σάκοι» με πνευματικά μωρά κατεβαίνουν. Αυτά τα μωρά θα γίνονται όλο και πιο δυνατά όλο και ανώτερα μέχρι που θα αγγίξουν την μαγεία της μεταστοιχείωσης και της τελειότητας. Και όπως σε κάθε θρίαμβο, έτσι και σε αυτόν χύθηκε πολύ αίμα από στρατιές στη γη και στο υπερπέραν για να ζήσει το δυνατότερο να ανοίξει την θύρα διάπλατα για την νέα Ελευσίνα, την έλευση των πέπλων μυστηρίων και των νεφών. Όχι όμως αυτήν τη φορά με τη Δήμητρα και τη Περσεφόνη διότι πάει πέρασε αυτό, με άλλο πλανήτη κι άστρα αυτή τη φορά, θα γίνουν πράματα και θάματα ως δια μαγείας, έτσι όπως ξέρουν οι άγιοι άνθρωποι στις πύλες του χρόνου, να κάνουν. Είναι πύλες του χρόνου, διότι τα μόριά τους, περικλείουν χρόνο, τα μόρια είναι ποσότητες και οι ποσότητες αυτές χωρίζονται σε άπειρα μικρά κομματάκια υπό μορφή σταγονιδίων αόρατων, τα άπειρο, αυτό μοίρασμα με ένα χρόνο μέσα, είναι ο χρόνος που δημιουργήθηκε μέσα στα διαστήματά του. Αν όλα ήταν άχρονα, πώς θα ξέραμε την ηλικία των στοιχείων, τη γέννηση της γης και του ήλιου. Άχρονα είναι μόνο τα όνειρα και οι μνήμες όχι τα μόρια ύλης και τα διάφορα απειροελάχιστα στοιχεία που ταξιδεύουν από άλλους πλανήτες και σύμπαντα στο δικό μας γαλαξία. Αυτά τα φωτεινά σωματίδια ταξιδεύουν με ασύλληπτες ταχύτητες και έχουν κωδικοποιημένο χρόνο από την ώρα της δημιουργίας τους και δεν είναι δυνατόν με τη δική μας τεχνολογία να ανιχνευτούν παρόλο που και αυτά έχουν ηλεκτρομαγνητισμό.

Η δέσμη φωτός της θεάς Δήμητρας ξεκίνησε την ίδια στιγμή με εμάς, από την αφετηρία της, τα μακρινά σύμπαντα και έφθασε την ίδια στιγμή με εμάς τους ανθρώπους στο σημείο, που διανύσαμε και που μπορεί να ήταν η απόσταση 100 μέτρων. Ο φτεροπόδης Ερμής στην Ηλιάδα και στην Οδύσσεια το ίδιο κάνει. Ο νους μας το ίδιο κάνει, σε ασύλληπτο χρόνο βρίσκεται εδώ και αλλού σε πολύ μακρινά σύμπαντα, με τα αιθερόνια του αιθέρα, τα οποία τον μεταφέρουν στον ύπνο και όταν δεν κοιμάται, τον μεταφέρουν στον ξύπνιο. Κατά τον Πυθαγόρα, ο μη ορατός κόσμος προϋπήρχε του ορατού.

«Το όλον δε σύμπαν είναι Έν, αποτελούμενον εκ’ του ορατού κόσμου, της μονάδος (πηγής) και του πνευματικού κόσμου. Ο πνευματικός κόσμος προϋπήρχε του ορατού κόσμου και η μονάς (Ενότης) προϋπήρχε των αμφοτέρων. Και τα τρία δε ταύτα, πνευματικός κόσμος, Μονάς και ορατός Κόσμος, είναι Ενότης, Εν».
(Σακελλαρίου,1963, σελ. 235).

Αφού λοιπόν συμβαίνει αυτό που μας άφησε κληρονομιά ο Πυθαγόρας και ένας που δεν ξέρει μαθηματικά μπορεί εύκολα να συμπεράνει ότι μέσα στο μείον άπειρο και στο συν άπειρο, κάτι συμβαίνει πριν το προσεγγίσουμε το μείον και αφού το προσεγγίσουμε μετά μέσα στο συν άπειρο. Αυτό όπου συμβαίνει είναι ότι: Το απειροελάχιστο στο σύμπαν έχει εκθέτη αρνητικό με αυξημένο αριθμό αυτό γίνεται στο μη ορατό. Το γεγονός ότι παίρνει αριθμό είναι δηλαδή μετρήσιμο ενώ πριν από αυτό υπάρχουν άπειρα μηδενικά καθώς και μετά από αυτό υπάρχουν άπειρα άλλα, αυτό κάτι δηλώνει. Ότι το μη ορατό υπάρχει ανάμεσά μας και είναι μετρήσιμο, έχει ποσότητα μετρήσιμη που ταξιδεύει στο χρόνο. Ο δε χρόνος αυτός, παίρνει τιμές.

Όταν πάρει τιμές θα ξέρουμε την ημέρα γέννησής τους. Μπορεί να ξέρουμε, μονάδες άλλων πεδίων, πολύπλοκες αντιδράσεις αλχημικές. Τιμές θα πάρουν και οι πύλες του χρόνου κάθε φορά που θα ξανανοίξουν στα σύμπαντα για την παλιγγενεσία. Οι τιμές αυτές βρίσκονται στο συν άπειρο και φθάνουν μέχρι το δέκα. Η ανώτερη τιμή είναι στο δώδεκα ως μονάδα υπερβατικότητας, διότι η εξέλιξη σταματά όσον αφορά τη διανόηση στο δέκα, αφού ένα και μηδέν εκφράζει τη μονάδα. Οι τιμές στις πύλες του χρόνου είναι συμβολικές γιατί εκφράζουν τη θεια οντότητα και παίζει ρόλο ο βαθμός αναμόρφωση της ψυχής από τη θεία πηγή που είναι το Ένα. Το ον το ένθεο απασχόλησε παλαιότερα και τον Πλάτωνα και άλλους φιλοσόφους που σημαίνει πόσο πιστά υπακούσαμε τους συμπαντικούς νόμους και κανόνες, έχοντας ως πρώτη αρετή τη δικαιοσύνη. Στους μύστες σημασία έχει κατά πόσο τα μυστήρια, τους έχουν απαλλάξει από το φόβο τουθανάτου. Το δράμα της Περσεφόνης κατά τη διάρκεια της μύησης στα Ελευσίνια μυστήρια αυτό συμβολίζει. Αυτό όμως εξαρτάται και από τη διανοητική ικανότητα και μόρφωση.

«Εννοείται ότι έκαστος ενόει τας διδασκαλίας ταύτας αναλόγως της μορφώσεώς του και της διανοητικής του ικανότητας, διότι ως λέγει ο Πλάτων «πολλοί μεν φέρουσι τον θύρσον και την ράβδον,ολίγοι δ’ εισίν οι ένθεοι».

(Σακελλαρίου, 1963, σελ. 131).

της Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ. 1.5 του Βιβλίου με τίτλο:
«Ως δια μαγείας… και κατά γράμμα»
ISBN 978-960-93-5233-8-
Ηλεκτρονική έκδοση 2013