Η Τελείωση στην Ύπαρξη

Η Τελείωση στην Ύπαρξη
Spread the love

οι-μεγάλοι-δάσκαλοι-της-σύγχυσης

Στα έσχατα σύμπαντα υπάρχουν δυο σταθερές, σε μέγιστες αποστάσεις ένθεν κι ένθεν, δεξιά κι αριστερά, ομοίως και πάνω και κάτω. Ας τις πούμε βάσεις που έγιναν από ευθείες που ενώνουν δύο σημεία. Αυτές σχηματίζουν ένα πελώριο τετράγωνο. Με διαγωνίους από το ένα μέρος στο άλλο, έχουν ένα κοινό σημείο το κέντρο και οι διαγώνιοι σχηματίζουν στα τέσσερα σημεία του σύμπαντος τέσσερα ισόπλευρα τρίγωνα. Στο κέντρο είναι οι κορυφές. Στα έσχατα σύμπαντα από τις κορυφές επεκτείνονται τα αντίθετα. Έτσι έχουμε το δυαδικό σύστημα και μέσα σε αυτό το νόμο τν αντιθέτων. Στην κινητική στροβιλίζονται από το κέντρο με την ενέργεια και παίρνουν σχήμα τροχαλίας με ροή φωτιάς η οποία λειτουργεί και δίνει δυνάμεις στα αντίθετα. Το κέντρο είναι το Ένα και μοναδικό κοινό σημείο. Όταν το ένα μοιράστηκε στα δύο και μετά συνέχισε, σχημάτισε δύο ισόπλευρα τρίγωνα τα οποία έχουν εφεξής και εκατέρωθεν τα αντίθετά τους. Έτσι τα αντίθετα εκφράστηκαν σε ίσες αποστάσεις χωρίς τίποτε να ξεφεύγει από αυτήν την αρχή της ισότητας, η οποία έχει νου και μνήμη. Ότι απορρέει από αυτήν την συνέχεια, παραπλεύρως και αενάως, είναι δυναμικές του Ενός όντος του νοητού και λογικού και ήλθε και αυτό να εκφραστεί από τα έσχατα σύμπαντα. Και όλα έχουν αφετηρίες τα σημεία τα όμοια και τα αντίθετα. Τα γεωμετρικά σχήματα μέσα στο πελώριο τετράγωνο, είναι ενέργεια. Οι αποστάσεις των διαστημάτων των αντιθέτων και των βάσεων και των σταθερών είναι ανυπολόγιστες, ασύλληπτα μεγάλες είναι οι μέγιστες. Η τελείωση στην ύπαρξη υπάρχει όταν φθάσει στο τέλος της κι εδώ αγγίζει τις εσχατιές στα αντίθετά τους. Την αντίπερα όχθη. Τα αντίθετα σημεία. Ότι ξεκινάει από εκεί είναι το πρώτο δεν μπορεί να είναι δεύτερο, τρίτο, είναι μέγιστο και πέρα από εκεί τίποτα άλλο δεν υπάρχει διότι είναι τέλειο. Τα αρχέτυπα, οι πρωταρχικές δυνάμεις από τα πρωταρχικά γένη προέρχονται από το Ένα και δεν μπορούν να αλλάξουν, παρά μόνο να περάσουν στη γένεση το ίδιο τους το είναι. Προέρχονται από την τέλεια αντίθεση. Επομένως, η τελείωση στην ύπαρξη, έρχεται όταν εκείνη αγγίζει το εσχατότερο, το οποίο έχει δύο αντίθετα σημεία.

Εκείνος που έχει εξουσία στην ύλη, μπορεί να αλλάξει τη φορά της ευθείας, η οποία εκφράζεται, με ένα πεπρωμένο. Εκείνος ο οποίος έχει μειώσει τη φθορά στο μέγιστο, είναι γιατί έφθασε στα σημεία των αντιθέτων της ολοκληρωτικής διαφοράς κι εκεί ήλθε αντιμέτωπος με όλη του η την ύπαρξη στα έσχατα τέλεια σημεία. Στην αντίπερα όχθη, που ο κόσμος λειτουργεί αντίστροφα, υπάρχει το αξεπέραστο, και τα αρχέτυπα, από την πηγή του Ενός και αυτής της ενέργειας. Είναι υπάρξεις αξεπέραστες. Αυτές οι υπάρξεις που προέρχονται από την τελείωση και αυτήν εκφράζουν και μας δείχνουν πως κι εμείς οι άνθρωποι οφείλουμε να την φθάσουμε, απορροφούν το πυρ, έχουν εισπνεύσει μια τέτοια πνοή. Απορροφούν και την ουσία από την οποία παράγεται το πυρ, την ενέργεια. Έτσι πριν από όλα και από εμάς υπάρχει η ενέργεια. Πριν εμείς ενεργήσουμε, εκείνη υπάρχει. Οι δυνάμεις της έπονται. Όλα τα πρότερα έχουν μια πρότερη κίνηση. Αν οι δυνάμεις είναι θετικές ή αν είναι αρνητικές το ίδιο θα ισχύει ένθεν κι ένθεν για να υπάρχει η ισότητα. Το χρώμα που είναι ένα από τα γένη του ενός, μπορεί να εκφραστεί με λευκό στο θείο όσο όμως απομακρύνεται από τη παγκόσμια μνήμη και σταθερά αποκτά μελανό χρώμα. Τα μελανά σημάδια φαίνονται από το τώρα στο μετά. Υπάρχει ένας κόσμος πρότερος και παράλληλος όπου λειτουργεί αναζητώντας το τέλειο μέσα στο βαθμό της ισότητας. Αυτό που έρχεται πρέπει να προσέξουμε, διότι όταν φθάσει κοντά θα είναι πλέον αργά. Η μοναδική μας πραγματικότητα που είναι στο ατελεύτητο και μοιράζεται κατά τμήματα διότι η ζωή μας χαρακτηρίζεται από ενότητες, παραμένει απρόβλεπτη όσο και προβλέψιμη διότι δεν καθορίσαμε το όριο του καλού και του κακού στον παράλληλο και πρότερο κόσμο, οφείλουμε όμως να το ψάξουμε και να βρούμε που βρίσκεται για τον καθένα μας, διότι αλλιώς μετράται σε ένα μικρό παιδί και αλλιώς σε ένα μεγαλύτερο ή στους γονείς του.

1Θεωρώ ότι, η ζωή είναι μια πνευματική Αλχημεία η οποία έχει εξαιρετικά αποτελέσματα στα αντίθετα, διότι αποβλέπει στην καθαρότητα. Ο κόσμος των ιδεών και οι πράξεις μετά αυτών, θέτουν σε κίνηση αυτό το κάτι που λέει ο Αριστοτέλης, την ενέργεια, η οποία προϋπάρχει. Είναι η κινητική αρχή, αλλά εδώ είναι έλλογη και όχι άλογη. Μέσα στο πυρ ενυπάρχει κάτι όπως λέει ο Αριστοτέλης στα Μετά τα Φυσικά. «Το πυρ θεωρημένον ως ένα ωρισμένον φυσικόν πράγμα, είναι στοιχείον, το όνομα όμως στοιχείον, σημαίνει ότι εις το πυρ έχει υπάρξει ένα τοιούτον συμβεβηκός, δηλαδή από αυτό, ως πρωταρχικόν συστατικόν στοιχείον αποτελείται κάτι» (Αριστοτέλους, Τα Μετά τα Φυσικά Ι΄, 1052b, σελ. 107).

Επομένως όλος αυτός ο κόσμος λειτουργεί πριν από εμάς για εμάς. Είναι πάνω από τα συμβεβηκότα και θα πάρεις ότι δώσεις. Εξαρτάται εσύ, τι θα θέσεις σε κίνηση από όλα αυτά. Αυτά ούτως ή άλλως κινούνται για σένα και για λογαριασμό τους. Όμως υπάρχουν δυνάμεις, που απορρέουν από την κινητική αρχή για κάποιο σκοπό κι όχι μάταια, όπως κι εσύ άλλωστε έχεις τη δυνατότητα να θέσεις σε λειτουργία ή να νικήσεις το αρνητικό. Στην ουσία όμως γίνεται πάλη δυνάμεων διότι ακόμη κι εκεί να φθάσουμε σε αυτόν το παρανομαστή, να γίνουμε τόσο ευάλωτοι, σε μελανά σημεία, χρειάστηκε ένα διάνυσμα μιας ευθείας και θεμελιώδεις προϋποθέσεις όπως ταχύτητα, βάθος, ποσότητα, ποιότητα, χώρος μήκος, χρόνος. Πώς άλλωστε θα έλθει το αναπάντεχο και το συμπτωματικό για το οποίο δεν έχει αποσαφηνιστεί μέχρι ποια αρχή ανάγεται για να εξηγηθεί σε όλα τα συμβαίνοντα. Μέσα σε αυτήν την απεραντοσύνη του ατελεύτητου και των απέραντων ορίων, υπάρχει κι εκείνο που μπορεί να δει το αθέατο. Τα πύρινα όντα και υπάρξεις έχουν ζωή πνευματικά Αλχημική, έχουν εισπνεύσει την ουσία του πυρός, είναι πύρινα όντα αυτά και με την όμοια πνευματική Αλχημεία από εμάς, έχουμε δικαίωμα να την εισπνεύσουμε κι εμείς. Τις πύρινες οντότητες και τις τέλειες υπάρξεις δεν μπορείς να τις κοιτάξεις στα μάτια έχουν την λάμψη του ήλιου πάνω τους. Το πυρ, η αιώνια ροή του σύμπαντος είναι πύρινες φλόγες πυρόξανθες και οι επιθυμίες των τέλειων υπάρξεων όλες πραγματοποιούνται, μέσα στις άπειρες κατασκευές ιδεών των άρρητων αριθμών. Φθάνουν σε κάθε πραγμάτωση από την δική τους αυτοπραγμάτωση του τέλειου υπαρκτού όντος. Στις άπειρες κατασκευές των ιδεών βρίσκεται η συνέχεια των όσων ερμηνεύσαμε μέχρι σήμερα.

Οτιδήποτε καταδικάζει το υπέρτατον κάλλος, την τέλεια ύπαρξη, την πραγματοποίηση του αδυνάτου, την παντοτινή υγεία, την αφθαρσία, την πάταξη του θανάτου, την ευμάρεια, την πληρότητα, την ομορφιά στον άνθρωπο, την καθρεπτιζόμενη από εξ’ άνωθεν νόμο, ενοχοποιεί κάθε όν και ζώντα οργανισμό θέτοντάς τον σε σύγχυση και λάθος δρόμο. Κι αυτό δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά ανθρώπινο κατασκεύασμα. Η ενοχοποίηση, έχει σκοπό να ντραπούμε που δεν έχουμε στέρηση. Να νιώσουμε ότι αμαρτάνουμε. Μα η στέρηση αν είναι να έρθει θα καθρεπτίζεται από τα αντίθετα κάτω στη γη και θα έχει σκοπό την άνωση και τη θεραπεία, η δε λιτότητα είναι αρετή. Ποτέ δεν θα ήθελε ο θεός να νοσήσουν οι άνθρωποι, να είναι ρακένδυτοι και να υποφέρουν από μύρια δεινά. Στην τέλεια ύπαρξη κυριαρχεί η αίγλη, η κατάκτηση του άφθαστου, του ωραίου, του αληθινού. Δεν έχει καμία θέση η ασχήμια και όλα τα παράγωγά της.

image003 της Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ.6 του Βιβλίου
«Ως δια μαγείας και… κατά γράμμα».
Ηλεκτρονική έκδοση 2013

Emeis Magazine

Αφήστε μια απάντηση