Η Προνόηση

Η ανάγκη της γενικότητας, της μοναδικότητας και της ίδιας της αναζήτησης, για μια λογική εξήγηση φαινομένων και θεμάτων, μας οδηγεί στην εισήγηση και στη τεκμηρίωση μιας θεωρίας. Υπάρχουν κοσμοθεωρίες για τη ζωή και το πλανήτη, που έγιναν κοινά αποδεκτές από τους άλλους για το τελικό τους αποτέλεσμα. Μελετητές και αναγνώστες δέχθηκαν τον υπολογισμό και τη φιλοσοφία στο επίπεδο της συγκριτικής. Άλλοι που δεν ενδιαφέρθηκαν, δεν διάβασαν, τις αγνόησαν, δεν κατέληξαν πουθενά κι ήταν ελεύθεροι να σκεφθούν ό,τι ήθελαν χωρίς να ακολουθήσουν τη πεπατημένη μιας θεωρίας, χωρίς να έχουν καμία συναισθηματική φόρτιση για τη κατανόηση του αντικειμένου. Αυτό ούτε προσθέτει ούτε αφαιρεί τίποτα από κανέναν παρά μόνο σ’ αυτούς τους ίδιους που το εφάρμοσαν ή το επέλεξαν.

Άνθρωποι που γνωρίζουν το άναρχο σύμπαν έχουν τον αισθητικό τους μηχανισμό πάντοτε σε ετοιμότητα να εξακοντίσουν τη βούλησή τους και να δεχθούν πληθώρα μηνυμάτων σε ανοιχτό πεδίο από κάθε κατεύθυνση προκειμένου να κάνουν την αξιολόγησή τους. Η συνεχής πρόσληψη μηνυμάτων και η απόρριψή τους διευρύνουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Τα σημεία λειτουργίας αισθητηρίων οργάνων που καθορίζουν τη φυσιολογία των αισθήσεων είναι ανώτερα όργανα επικοινωνίας που υπερσκελίζουν το βουλητικό πεδίο. Περικλείουν ασύλληπτη λογική και αυτή είναι απόλυτα η δική τους. Δεν αποδεικνύεται, δεν αναγνωρίζεται μέσω του οπτικού μας πεδίου, είναι όμως απόλυτα υπαρκτή. Από τη στιγμή που κάτι υπάρχει κι ενεργεί, έχει και τις ανάλογες επιπτώσεις, άρα κι αποτέλεσμα. Κάθε αποτέλεσμα δεν είναι ψεύδος και ουτοπία, επειδή δεν γνωρίζουμε τη γενεσιουργό αιτία που το προκάλεσε, ή έχουμε «κάποια συναισθηματική φόρτιση». Μεταξύ του λόγου και του παραλόγου, υπάρχει το κενό, δηλαδή το άγνωστο. Μπορεί να είναι αρχή και τέλος, ζωή ή θάνατος, άσπρο ή μαύρο.

Εκεί δεν υπάρχει τίποτα συγκεκριμένο. Αν δεν το κατανοήσουμε, από τη θρησκεία θα ανατρέχουμε στη παραθρησκεία, από τη φυσική στη μεταφυσική για να μάθουμε τι ισχύει ή για να μάθουμε αυτό που μας ενδιαφέρει καλύτερα. Γι’ αυτό κάθε άνθρωπος καλό είναι να έχει τη δική του άποψη για αυτά που θεωρεί ότι αφορούν τη ζωή του και το στιλ του. Το γυμνασμένο μυαλό και η πληθώρα των αισθήσεων, θα τον βοηθήσουν να προνοήσει. Θα μπορέσει να αποδειχθεί στη μετάβαση, δηλαδή λίγο πριν τη πράξη, ότι κάποιος γνωρίζει το σωστό και το αγαθό. Είναι θετικό να προνοούμε, γιατί αποφεύγουμε τη σύγχυση, γίνεται απεμπλοκή από το παραμύθι.

Έχουμε τη φροντίδα και τη μέριμνα. Ζωή δεν είναι μόνο εργασία, φιλία, έρωτας, φιλοσοφία, θρησκεία, είναι κι άλλα πολλά. Η ζωή μας, δεν είναι μόνο απρόβλεπτη αλλά και σημείο προς σημείο προβλεπόμενη, θέλει σκέψη…

Το προβλεπόμενο, έχει πλαίσιο και καθορίζεται, αφού βλέπουμε το άμεσο μέλλον σημείο προς σημείο. Αν θέλουμε να μελετήσουμε το μεγάλο διάστημα, πρέπει να στραφούμε στο απώτερο μέλλον, το οποίο ακόμη γεννάται και συμβαίνει από πολύ νωρίς να βρίσκεται στο άγνωστο. Με τη προνόηση δεν θα αφήσει κανείς μια στιγμή να του καθορίσει με άσχημο τρόπο το μέλλον. Μπορεί να αλλάξει την κατεύθυνση και την πορεία αυτής της στιγμής, όχι γιατί έτσι απλώς το θέλησε η θεία πρόνοια, αλλά επειδή το θέλησε πρώτος εκείνος και αυτό έχει σημασία.

Της Μαρίας Σ. Άνθη
Η επανάληψη… Το άνοιγμα των πυλών