Τι συμβαίνει όταν η κρίση που βιώνουμε δεν είναι εταιρική, αλλά προσωπική;
Ανεξάρτητα από το αν κατέχουμε μία υψηλά υστάμενη θέση στη δουλειά μας ή όχι, αν η επιχείρηση στην οποία εργαζόμαστε είναι δική μας, ή αν κατέχουμε μία απλή υπαλληλική θέση, έχουμε έρθει αντιμέτωποι πολλές φορές με δύσκολες στιγμές στο περιβάλλον εργασίας μας, ή αλλιώς με τις κοινά ονομαζόμενες κρίσεις.
Πιστεύω επίσης ότι ακόμη από την πρώτη μέρα που ξεκινάμε μία επαγγελματική δραστηριότητα, σκεφτόμαστε, ακόμη και πολύ γενικά, πως θα αντιμετωπίσουμε και πως θα αντιδράσουμε σε μία ενδεχόμενη κρίση. Σκεφτόμαστε πιθανόν ποιος είναι ο αρμόδιος για να απευθυνθούμε κατά περίπτωση, πως θα αλληλεπιδράσουμε με τους συνεργάτες μας, και άλλα πολλά. Όλα φυσικά εξαρτώνται από τον χαρακτήρα και από το επαγγελματικό περιβάλλον του καθενός.
Μετά από πρόσφατη δική μου εμπειρία, άρχισα να αναρωτιέμαι, κατά πόσο είμαστε προετοιμασμένοι και κατά πόσο είμαστε σε θέση να ανταπεξέλθουμε στο εργασιακό μας περιβάλλον όταν η κρίση που βιώνουμε δεν είναι εταιρική, δε λαμβάνει χώρα δηλαδή στο εργασιακό μας περιβάλλον, αλλά είναι προσωπική, αφορά δηλαδή εμάς και τη ζωή μας.
Ποια είναι η δυσκολία και η πρόκληση στην προκειμένη περίπτωση; Ότι πολύ απλά η ζωή πρέπει όντως να συνεχίζεται. Ειδικά μετά από μία φάση της ζωής, όπου οι υποχρεώσεις μας ξεφεύγουν από το επίπεδο του σχολείου, της σχολής και των μαθημάτων και γίνονται η δουλειά μας, η οικογένειά μας και οι υποχρεώσεις που δε χωρούν καμία αναβολή, εμείς μπορεί μέσα μας να είμαστε ένα κουρέλι, αλλά πρέπει να ανταπεξέλθουμε όπως κάθε άλλη φορά.
Τι κάνουμε λοιπόν όταν το μόνο που θέλουμε είναι να κατεβάσουμε τα ρολά μας και η καθημερινότητά μας μας επιβάλλει να προχωράμε και να συνεχίζουμε σα να μη συνέβη τίποτα; Όταν εμείς θέλουμε να τα παρατήσουμε όλα, ενώ πρέπει να τακτοποιήσουμε λογαριασμούς ή να συνεχίσουμε να επικοινωνούμε με κόσμο και να τον εμψυχώνουμε, να είμαστε θετικοί και χαμογελαστοί;
Φυσικά εδώ δεν μπορούμε να πούμε ότι θα τα παρατήσουμε όλα και θα κοιτάξουμε τον εαυτό μας. Ούτε επαγγελματικό είναι αυτό, αλλά ούτε και σωστό. Μπορεί για εμάς να έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα, αλλά απέναντι στη δουλειά μας και σε κάθε άτομο με το οποίο συνεργαζόμαστε έχουμε την υποχρέωση να είμαστε συνεπείς και σωστοί. Άλλωστε, όλος ο υπόλοιπος κόσμος δε μας φταίει σε κάτι και ούτε είναι σωστό να τον επιβαρύνουμε και να του δημιουργούμε προβλήματα για χάρη των προσωπικών μας θεμάτων.
Από την άλλη όμως, είμαστε άνθρωποι και η ψυχή μας και τα συναισθήματά μας είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να να παραβλέψουμε και φυσικά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Όποια κι αν είναι η ηλικία μας, όσες κι αν είναι οι εργασιακές μας υποχρεώσεις, δεν παύουμε ποτέ να ταραζόμαστε από δυσάρεστες καταστάσεις που συναντάμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.
Νομίζω ότι αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι πρέπει να μάθουμε να διατηρούμε πάντα μία ισορροπία και να λειτουργούμε συνειδητά μέσα στην καθημερινότητά μας. Ακούγεται πολύ θεωρητικό; Κι όμως είναι το απόφθευγμα από αυτά που ακολουθούν:
Ό,τι κι αν αντιμετωπίζετε, ξυπνήστε το πρωί και συνειδητοποιήστε ότι ξεκίνησε μία καινούρια ημέρα.
Αυτό που σας συνέβη είναι ένα γεγονός, αλλά έχετε σίγουρα να πάτε σε κάποια μέρη, να μιλήσετε με συγκεκριμένους ανθρώπους και να τακτοποιήσετε συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Έχετε να κάνετε συνειδητά τη δουλειά σας.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, βάλτε για κάποιο μέρος της ημέρας τον εαυτό σας “στον αυτόματο”.
Είπαμε, ό,τι και να έχει συμβεί γύρω μας και, το σημαντικότερο, μέσα μας η ζωή συνεχίζεται. Σιωπήστε λοιπόν αυτό που σας συνέβη για κάποιο μέρος της ημέρας, σίγουρα αυτό δεν μπορείτε να το κάνετε για ολόκληρη την ημέρα. Η απλά, όσο και αν το σκέφτεστε, ας το έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας και ας συνεχίσετε τις υποχρεώσεις σας “στον αυτόματο”.
Προγραμματίστε “τον χρόνο σας”:
Είπαμε, υποχρεώσεις, αυτόματος, ζωή που συνεχίζεται, αλλά ας μην ξεχνάμε: Η ανθρώπινη ψυχή είναι εδώ. Και είναι εδώ και πονάει. Αποδεχτείτε το λοιπόν. Τώρα, το πότε θα το αποδεχτείτε; Είναι στο χέρι σας. Η συμβουλή μου εδώ; Να έχετε τον χρόνο σας τη στιγμή που θα το αποδεχτείτε.
Ας το παραδεχτούμε. Όταν περνάτε μία προσωπική κρίση, το μόνο σίγουρο είναι ότι μέσα σας πονάτε. Για την ακρίβεια, για να καταλάβετε την αίσθηση του πόνου αυτού, να σας αναφέρω μία έρευνα που διάβασα. Όταν βιώνουμε έναν πόνο που προέρχεται από ψυχολογικό τραύμα, ενεργοποιούνται στον εγκέφαλο ακριβώς τα ίδια σημεία με αυτά που χρησιμοποιούνται στην περίπτωση που βιώνουμε ένα σωματικό τραύμα και τον πόνο του. Μην αναιρέσετε λοιπόν σε καμία περίπτωση τη σημασία του πόνου σας, απλά και μόνο επειδή δεν είναι εμφανής στο ανθρώπινο μάτι. Είναι εμφανής σε εσάς και αυτό είναι που έχει σημασία.
Βιώστε λοιπόν την κρίση σας, βιώστε την απώλεια που μπορεί να βιώσατε, και πιο σημαντικό: Βιώστε τον πόνο που τα συνοδεύει όλα αυτά. Ακούγεται σίγουρα μελώ, ρομαντικό… Ίσως και να ακούγεται σαν η έκφρασή μου να έχει βγει από μία σαπουνόπερα. Αλλά δεν είναι έτσι. Γιατί πολύ απλά μόνο όταν βιώσετε τον πόνο, τότε θα μπορέσετε και να τον αποδεχτείτε. Και όταν θα τον αποδεχτείτε, τότε θα προχωρήσετε και παρακάτω. Αλληλουχία χιλιοδοκιμασμένη και απόλυτα επιτυχημένη. Απλά ένα είναι το σίγουρο: Ότι η αλληλουχία αυτή θέλει τον χρόνο της.
Βρείτε λοιπόν ένα σεβαστό χρονικό διάστημα, ίσως και ολόκληρο διήμερο στο οποίο θα δώσετε τη δυνατότητα στον εαυτό σας να αφεθεί. Αλλά σε εκείνο το χρονικό διάστημα δωστε τα όλα για όλα. Κλείτε κάθε επαφή με τον έξω κόσμο και αποφασίστε πως θα ξεσπάσετε. Μην ξεχνάτε, είστε εσείς και ο εαυτός σας εκεί. Φωνάξτε λοιπόν, κλάψτε, εξομολογηθείτε, κάντε ότι εκφράζει εσάς. Δε θα σας κρίνει κανένας.
Κάντε όμως από εκεί και πέρα μία συμφωνία. Μετά από το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που θα επιτρέψετε στον εαυτό σας, μην αφήσετε να σας πάρει παραπάνω η μπάλα. Είπαμε, η ζωή συνεχίζεται, απλά πρέπει να το πάρουμε και εμείς απόφαση.
Μιλήστε. Απλά πράγματα.
Σίγουρα είναι πολύ λυτρωτικό όταν συζητάμε πράγματα με τον εαυτό μας. Αλλά δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να αισθάνεσαι ότι σε αυτό που περνάς έχεις άτομα δίπλα σου που σε νοιάζονται και θέλουν να είσαι καλά. Είναι κάτι που σου υπενθυμίζει κι εσένα ότι θέλεις να είσαι καλά!
Μιλήστε σε κάποιον συνεργάτη σας.
Όχι για να σας λυπηθεί και να σας απαλλάξει. Ούτε για να αισθανθείτε ότι μπορείτε να μειώσετε την παραγωγικότητά σας, επειδή απλά ξέρει. Απλά για να υπάρχει κάποιος που ξέρει ότι αν πάτε με νεύρα ή με άσχημη διάθεση κάποια μέρα στη δουλειά υπάρχει και λόγος για αυτό. Σίγουρα υπάρχει κάποιος που θα μπορείτε να επιστευθείτε.
Για να κλείσω, θα σας αναφέρω τα λόγια μίας φίλης, μέσα στις μέρες τις δικής μου κρίσης: “Αν δε ζήσεις αυτό που σε πονάει και αν δεν το αποδεχτείς, δε θα το ξεπεράσεις ποτέ”. Φιλοσοφικό; Μπορεί. Αλλά σίγουρα είναι παράλληλα και πρακτικό και αληθινό.
Η δουλειά μας είναι εδώ και αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Είναι υποχρέωσή μας να είμαστε σωστοί σε αυτή, αν θέλουμε να είμαστε και καλοί σε αυτό που κάνουμε και να εμπνέουμε εμπιστοσύνη στα άτομα με τα οποία συνεργαζόμαστε.
Η ζωή όμως είναι γεμάτη εκπλήξεις, ευχάριστες και δυσάρεστες. Μην τις αγνοείτε. Χρησιμοποιήστε αντίθετα τη δύναμη που έχει ο άνθρωπινος οργανισμός για να τις παλέψετε και να ανταπεξέλθετε. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ένα. Όσο υπάρχουν οι δυσκολίες που συναντάμε, υπάρχει πάντα και η κατάλληλη ανθρώπινη δύναμη για να ανταπεξέλθουμε. Αρκεί σε κάθε περίπτωση να τα αποδεχόμαστε και τα δύο.
Foteini Vavitsa
Dingo Marketing Team
Who is Who: Κατάγεται και μένει στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε Οικονομικά και στη συνέχεια έκανε και το μεταπτυχιακό στο ΑΠΘ. Είναι μέλος της Dingo Marketing Team, προσφέροντας τις υπηρεσίες της σαν Σύμβουλος Marketing. Παράλληλα, αρθρογραφεί και στο δικό της blog (eyourmarketing.com) αλλά και σε άλλους ιστοτόπους για θέματα επιχειρηματικότητας και επαγγελματικής ανάπτυξης. Αγαπάει την άθληση, τη θετική σκέψη και τη δύναμη που μπορεί να αντλήσει κάποιος μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις.