Η Κατάρριψη
Στο Σύμπαν αυτό, αν υπάρχει κάτι πολύ φωτεινό προερχόμενο από τις θεμελιώδεις υπάρξεις και από ανάγκη τυγχάνει να βρίσκεται σε κίνηση συνεχώς, θα έρθει κάποια στιγμή που θα ηρεμίσει. Για τον Αριστοτέλη, «Επειδή ο χρόνος είναι μέτρον κινήσεως θα είναι και μέτρον ηρεμίας (κατά συμβεβηκότα όχι κατ’ ανάγκην), καθόσον πάσα ηρεμία είναι εις χρόνον». (Ζήση, 1965, σελ.45)
Από τα σημάδια του χρόνου μελετώντας τα και όπως διαφαίνεται, από τη ροή του, η κίνηση όταν ηρεμίσει, θα είναι αντιστρόφως ανάλογη, από την προηγούμενη, θα καταρρίψει οτιδήποτε ίσχυε στο πριν και στο μετά. Αν αυτό έχει πεπρωμένο, μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση να στραφεί αλλού, να αλλάξει φορά στις ευθείες του και να παρεκκλίνει της πορείας του. Μέχρι τώρα, ότι πιο φωτεινό στο αποκορύφωμά του, έδειχνε ότι πάει να προδοθεί και να βρεθεί σε συμπληγάδες αν δεν συνεργαζόταν με το πεπρωμένο.
Θεωρώ ότι μετά την ηρεμία, αυτό δεν ισχύει, διότι παίρνει άλλη τροπή. Ό,τι υπάρχει στο χρόνο προς μια κατεύθυνση, αλλάζει και γυρίζει πολλές φορές και από την «άλλη». Τότε λέμε ότι «γύρισε ο κόσμος ανάποδα». Γυρίζει ό κόσμος ανάποδα όταν σημειωθεί κατάρριψη σε κάτι σταθερό. Μια μεγάλη κατάρριψη είναι σημάδι αυτού που ασκεί εξουσία σε κάτι μη σύνηθες. Οι πολλές καταρρίψεις σημαίνει ότι τίποτε πια δεν ταλαντεύεται στην αβεβαιότητα κι ότι τίποτε, δεν μπορεί να αλλάξει μια καθορισμένη αρμονία. Αυτό είναι ένα ευτυχές γεγονός!
Ένα τέτοιο ευτυχές γεγονός, μπορεί να πάρει και αιώνες για να πραγματοποιηθεί, όταν αφορά το συλλογικό αγαθό. Αιώνες σημαίνει ένα μεγάλο τμήμα χρόνου, δυόμισι χιλιάδες χρόνια είναι το ήμισυ του μεγίστου, πέντε χιλιάδες χρόνια είναι ένα τμήμα χρόνου με απόσταση στο μέγιστο διότι αφορά το μέσον των δέκα διαστημάτων. Ο χρόνος των αλλαγών που σημειώνονται στη γη, είναι καθοριστικός για την ποιότητα και είδος της κατάρριψης. Όσο πιο μεγάλη η απόσταση του χρόνου, τόσο πιο ισχυρό το πεδίο των καταρρίψεων. Πρόκειται για κάτι μοναδικό αυτό που συμβαίνει στην εποχή μας, αυτό που μόλις ξεκίνησε να συμβαίνει, διότι δεν μας καλεί το πεπρωμένο να επαναλάβουμε αρχέτυπα και διάφορα πανομοιότυπα μοντέλα ανάπτυξης πνεύματος αλλά να δώσουμε νέα πνοή της νέας ψυχής της πιο ποιοτικής, με την κατάρριψη ενός πεπρωμένου.
Αυτή η κατάρριψη και η αναστροφή προέρχεται από πολύ φωτεινές εστίες-δέσμες. Από αυτές καταρρίπτονται όλα και όχι από κάποιον υπεράνθρωπο. Τα αδύνατα γίνονται δυνατά. Στις απλές πιθανότητες του συμβατικού κόσμου, αυτό δείχνει ότι κάποια στιγμή, κάτι επέζησε ξέφυγε από τα καθιερωμένα πρότυπα και τώρα καταρρίπτει τα πάντα. Στο σύμπαν αυτό, αν υπάρχει κάτι πολύ φωτεινό, είναι καταδικασμένο, ή θα πεθάνει από τα λάθη του ή θα το πεθάνουν οι άλλοι. Τώρα όμως δεν είναι έτσι, κάτι έχει αλλάξει κι αυτό διαφαίνεται από τις άπειρες ανακαλύψεις στη φυσική. Η ανακάλυψη των κβαντικών οντοτήτων, αλλάζει ουσιαστικά την πορεία στον κόσμο, τον βγάζει από τη στατικότητα. Η εκκίνηση της κατάρριψης, χωρίς κανένα «κυνηγητό» κανενός φωτεινού ανθρώπου, είναι αυτός ο κόσμος που φτιάχνεται τώρα. Αυτό ουσιαστικά, είναι το μέλλον του τώρα, κατασκευάζεται από το τώρα. Κβάντωση είχαμε πάντα απλώς τώρα γειώνεται από την εξέλιξη μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Οι κβαντικές οντότητες γίνονται κατανοητές σε εμάς, ως θεμελιώδεις υπάρξεις, έχουν ένα αποτέλεσμα και είναι μετρήσιμο.
Το πεπρωμένο του ο Άνθρωπος, μπορεί να το βρει ξανά μπορεί και όχι, δεν είναι πάντως απόλυτο, σίγουρο και βέβαιο αν ποτέ το ίδιο το πανομοιότυπο, θα μπορέσει να ξανασυμβεί, ή να επιστρέψει πίσω ώστε να εκπληρώσει κάποιο παλαιότερο σκοπό. Κι αυτό γιατί ο νους αντιπροσωπεύει τα χνάρια του δρόμου του, ο νους αυτός της φαντασίας και του ονείρου, πάντα προηγείται ώστε να ανοίγουν οι δρόμοι, που σημαίνει ότι κι εμείς έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε ένα μέρος του πεπρωμένου μας στα χέρια μας.
Μέχρι τώρα ότι είναι κοντά στο φως θα συναντήσει αντιστάσεις και εμπόδια και μάχες θα δώσει για να επιβιώσει. Η αντίσταση και η άρνηση θεωρείται δεδομένη! Όταν ολοκληρωθεί στην ενδελέχεια, θα έχει ευρεία αποδοχή και θα είναι υπεράνω πάσης υποψίας, οτιδήποτε εναντίον θα έχει ξεπεραστεί, τίποτε δεν στέκει κάπου αιώνια ούτε είναι δεδομένο. Εκείνος που έχει τη δυνατότητα να καταρρίπτει το ψευδές, ζει το παράδοξο που είναι πέρα για πέρα αληθινό. Είναι το μόνο που μπορούμε να αποκαλέσουμε ως αλήθεια!
Αν πάμε σε ένα άλλο επίπεδο τώρα πιο θεωρητικό λαμβάνοντας υπόψη ότι στην γεωμετρία κάθε μέτρημα σε τμήματα και αποστάσεις παίρνει τιμές χρόνου διότι σχετίζεται με αυτόν και δεν είναι δυνατόν να μην τον υπολογίσουμε, ιδιαίτερα σε ότι αφορά κίνηση. Ας πάρουμε όλα αυτά να τα τοποθετήσουμε πάνω σε μια γεωμετρία, θα είναι μόνο η γεωμετρία της σπείρας και όχι εκείνη που έρχεται με αντιβαρυτικό πεδίο από μακριά αλλά σε εκείνη που ξεκινάει από εδώ από τη γη, θα δούμε ότι η ενέργεια έχει ρίζα. Η άκρη είναι το ξεκίνημα της ρίζας και είναι εμφανές. Είναι κάτι δηλαδή, με ανοδική πορεία η ανέλιξη. Πρόκειται για το ξεκίνημα αυτής της έλικας, του ελιγμού αυτής της σπειροειδούς κίνησης. Η άκρη αν υποθέσουμε ότι είναι μια στρόφιγγα ανοίγει και κλείνει. Ανοίγει όταν είναι ενεργή και κλείνει όταν ηρεμεί. Η αναστροφή έρχεται μόνο μετά από κάθε ηρεμία. Μετά από κάθε ηρεμία έρχεται το ξεκίνημα από την αρχή. Εκκίνηση της κατάρριψης έχουμε τώρα το ζούμε, απλώς δεν έχει ολοκληρωθεί χρειάζεται χρόνος. Το φως είναι σπειροειδές, όμως όπως έχει ρίζα αλλού έχει κι εδώ κι είναι η ίδια, αυτό γίνεται με τον αντικατοπτρισμό. Ο αντικατοπτρισμός είναι η αντίπερα όχθη. Είναι λάθος να λέμε ότι το σπειροειδές αφορά ή έχει καταγωγή από άλλους κόσμους, ο δικός μας είναι, έχουμε τέτοιους τόπους με ρίζες ενέργειας. Εκεί χάνεται η βαρύτητα κι ότι σταθεί στο κέντρο της σπειροειδούς ενέργειας. Η σπείρα στη γη έχει την κίνηση από κάτω προς τα πάνω και αλλού μακριά την έχει από πάνω προς τα κάτω, έχει παντού την κίνηση στο χρόνο. Ο χρόνος στην ανέλιξη μπορεί να μετρηθεί, μόνο στο κέντρο εξαφανίζεται και ότι σταθεί εκεί, αυτό θα πάθει. Θα μεταφερθεί κάπου αλλού πολύ μακριά εξαρτάται τη φορά και τη κατεύθυνση. Από κάτω προς τα πάνω είναι η σπείρα που τηλεμεταφέρει σε άλλους τόπους κοντινούς οριζοντίως. Από πάνω προς τα κάτω πάμε σε άλλους πλανήτες, φεύγουμε από τη γη. Τι σχέση όμως να έχει η κατάρριψη με το κάθισε πάνω στη σπείρα και με την αντιβαρύτητα ταξίδεψε πέρα από τα σύμπαντα; Είναι το ένα και το αυτό. Αυτό θα καταφέρουμε όταν φύγουμε όλοι από το μαύρο σκοτάδι του σπηλαίου του Πλάτωνα χωρίς όμως γυρισμό, διότι ο γυρισμός κάποιων όταν έχουν φύγει όλοι, θα σημαίνει επιστροφή στα ίδια. Η γνώση έχει άπειρες κατασκευές και πάντα εμφανίζονται μπροστά μας, δεν σταματάει ποτέ, πως είναι δυνατόν να συμβιβαστεί με νεκρές φύσεις και εγκεφάλους που δεν γεννούν γνώση προς την τελείωση, που δεν αφουγκράζονται τη συλλογική πορεία το σπουδαίο και το αγαθό.
Όλα όσα προανέφερα είναι ο θρίαμβος του τέλειου, αυτό άγγιξαν κάποτε οι άνθρωποι πριν το κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και άλλα πολλά, ορισμένα από τα κατορθώματα αυτά που ήταν άθλοι τα βρίσκουμε κρυπτογραφημένα σε τοπονύμια, στα ονόματα των θεών, στο αλφάβητο, στην ετυμολογία των λέξεων και στους μύθους. Οι αλλεπάλληλες καταρρίψεις καθιέρωσαν πρότυπα που έμειναν για αιώνες στο προσκήνιο. Μετά την καταστροφή, το πνεύμα ξαναγεννήθηκε και επικράτησε. Χρειάστηκαν πολλοί αιώνες για να το επισκιάσουν, χρειάστηκε πολύς κόπος από όσους δεν το επιθυμούν. Όμως δεν γίνεται τίποτα, ακόμη και ο πιο ανυποψίαστος επιστήμονας όταν μελετά τη δομή του σύμπαντος καταλήγει στον Φάνητα, το Φωτόνιο το οποίο είναι γένους αρσενικού και όχι ουδέτερου, και δεν μπορεί να τον κρύψει ή να τον αρνηθεί διότι είναι σαν να αρνείται την ίδια του τη φύση και συνάμα την ίδια του την ύπαρξη. Όποιος ανατρέξει στους ύμνους του Ορφέα, θα βρει το Φως με το Χρυσό αριθμό Φ, (1.6180339887…) που είναι η δομή του σύμπαντος όλου. Τα δύο ημικύκλια είναι η ισότητα και η ενότητα, το χαρακτηριστικό μοίρασμα του κόσμου. Επομένως. ακόμα και το μυρμήγκι κι ο τυφλοπόντικας, αλλά κι εκείνο το ον που βρίσκεται στα έγκατα της γης όπως κι εκείνο το ον που πυρακτώνεται σαν μια αχνή κουκίδα μέσα στο φως, παίρνει εκείνο που του αναλογεί, ισόβαθμα και ισάξια και όχι μόνον αυτό αλλά κανένα ον και τίποτα δεν «άνθισε» ματαίως. Θα περάσουν χιλιάδες χρόνια μέχρι να ανακαλύψουμε τη μαγική ζωή μας.
Θεωρώ πως ό, τι γίνεται στον άυλο κόσμο γίνεται και στον υλικό. Υπάρχει ισότητα μέσω των ισόπλευρων τριγώνων. Αφού κατεβαίνουν ψυχές ή ανεβαίνουν ψυχές, ή μεταφέρονται σωματίδια, αυτό έχει αποτύπωση με άλλη εικόνα που σε παραπέμπει κάπου άλλου σε κάτι άλλο, εκφράζεται διαφορετικά. Αυτό είναι το DNA. Επίσης οι φούσκες στο διάστημα είναι «σάκοι γέννησης». Όπως ο σάκος στη μήτρα που μεγαλώνει το παιδί. Αλλά δεν μπορούμε να το δούμε. Κι αυτό γιατί υπάρχουν ομοιώματα και αποτυπώματα του ίδιου και ίσου προς όλα. Αν πάλι εξετάσουμε τη φούσκα με όργανα τελευταία τεχνολογίας θα δούμε αυτό το κάτι άλλο το διαφορετικό που μας παραπέμπει σε κάποιο συμπέρασμα γήινο του ορατού κόσμου.Μελετώντας τη δομή του σύμπαντος ανακαλύπτει κανείς τον άνθρωπο, είναι κι αυτός κομμάτι των άστρων.
της Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ. 7 του Βιβλίου με τίτλο:
«Ως δια μαγείας… και κατά γράμμα»
ISBN 978-960-93-5233-8-
Ηλεκτρονική έκδοση 2013