Η Φθορά έχει ρυθμό
Η φθορά, έχει ρυθμό στο χρόνο και στα διαστήματά του, όμως κάτι μπορεί να υπάρξει που να την αναστείλει ή να την εκμηδενίσει, κάθε τόσο δηλαδή που αυτή προχωράει κι έχει φθάσει σε ένα σημείο, κάτι την επαναφέρει στο σημείο απ’ όπου είχε ξεκινήσει, δηλαδή στην αφετηρία της. Οπότε η φθορά, είναι υποχρεωμένη να ξανακάνει την ίδια διαδρομή μέχρι να καταφέρει να πετύχει στο στόχο της. Το ελιξίριο είναι στην ατμόσφαιρα, το αναπνέει κανείς, όταν το έλκει και το τραβάει, αν είναι έντονη η ακτινοβολία των ατόμων του σώματος , που θα το τραβήξουν. Αυτό σημαίνει ότι ιχνοστοιχεία αυτής της ακτινοβολίας έχουν αλχημικές καύσεις και κάποιο στοιχείο δημιουργεί την ανεστραμμένη αντίδραση στην ατμόσφαιρα, η ενέργεια αυτή βρίσκεται μέσα στα άτομα σε αυτές τις υπάρξεις μορίων που προανέφερα. Αυτό το αλχημικό απόθεμα καυσίμου, έχει τη δυνατότητα της μεταστοιχείωσης, είναι σαν το πυρήνα του ήλιου, που εκπέμπει θερμότητα και φυτρώνει το χορτάρι, ανθίζουν τα λουλούδια, τα δένδρα έχουν καρπούς και αναρωτιόμαστε και λέμε, μα πως έγιναν όλα αυτά, ενώ όλα είναι απλά.
Εκτός από την χημική αντίδραση η οποία διαχέεται στην ατμόσφαιρα, η αποβολή φθοράς σημαίνει και αποβολή βαρύτητας και δεν εννοούμε πόσο ζυγίζουμε σε κιλά αλλά να μην έχουμε βαριά ύλη, δηλαδή βαριά μέταλλα στην ουσία μας και ιδίως την ώρα που γίνεται μετουσίωση δηλαδή πάμε να πάρουμε λίγο φως νοητό από αυτόν τον ήλιο-πυρήνα. Ο εκμηδενισμός βαρύτητας για ένα διάστημα του χρόνου σε ένα συγκεκριμένο πεδίο, αναβάλλει τη φθορά τη διώχνει, την αναγκάζει να διανύσει ξανά τη πορεία της και τις πιο πολλές φορές άνευ επιτυχίας. Όλα όσα έχουμε εμείς οι άνθρωποι τα δανειζόμαστε από το σύμπαν, δεν είναι δικά μας κατορθώματα αυτά. Όμως αν απαιτείται εναρμόνιση με το σύμπαν και υπακοή στους ηθικούς νόμους, τότε η αθανασία είναι και προσωπική μας επιτυχία. Άθλος θα λέγαμε ότι είναι, διότι έχει προσωπικό αγώνα και μάχη για να κρατηθεί μια τέτοια ισορροπία από κάποιον άνθρωπο ο οποίος είναι ένας κόκκος άμμου, μέσα σε αυτό το μεγαλείο των άστρων.
Ο Ήλιος, η Σελήνη, τα άστρα, σε άλλους γαλαξίες, τα άστρα και οι πλανήτες στο δικό μας γαλαξία, έχουν στοιχεία αρχέτυπα, που δείχνουν τα πρώτα χημικά στοιχεία δημιουργίας τους και στατιστικώς πόση ζωή έχουν και πότε περίπου γεννήθηκαν. Αν τα άστρα και η γη έχουν ηλικία δισεκατομμυρίων χρόνων, φανταστείτε πόση ενέργεια έχουν μέσα τους κλειδωμένη και πόσο λίγη έχουν ξοδέψει. Μέσα στην αέναη κίνηση πολλά μικρότερα άστρα σβήνουν και άλλα γεννιόνται, άλλα είναι σκοτεινά και άλλα δεν μπορείς να κοιτάξεις από τη λάμψη τους. Το διπολικό και δυαδικό σύστημα, είναι αυτό που χαρακτηρίζει αυτήν την αέναη κίνηση, θερμών και ψυχρών αερίων στους πυρήνες των ουρανίων σωμάτων. Εκεί μέσα από κάτι μικρό που μπορεί να εισχωρήσει μπορεί να έχουμε και κάτι νέο που θα γεννηθεί, η γέννηση ουράνιου σώματος ή ιχνοστοιχείου. Πάντως έχουμε γέννηση, ζωή. Κι ό, τι γίνεται, γίνεται για τη ζωή και πολύ λιγότερο για το θάνατο, εφόσον κάθε μέρα, μπορούμε να κοιτάμε τον ουρανό και να βλέπουμε ότι όλοι οι πλανήτες, τα άστρα βρίσκονται ακόμη εκεί στη θέση τους.
Αφού λοιπόν, υπάρχει, η αθανασία, το ελιξίριο, η μεταστοιχείωση κι όλα αυτά είμαστε πρώτα απ’ όλα εμείς, εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι το σύμπαν ολόκληρο βρίθει από ζωή. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, ούτε στο πριν ούτε στο μετά. Γι’ αυτό, όσο εξετάζουμε το πριν άλλο τόσο θα εξετάζουμε και το μετά έστω κι αν δεν το ξέρουμε, θα το μάθουμε από το πριν που σημαίνει την αρχή, θα ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Ακόμη κι αν γνωρίζουμε καλά μια επιστήμη ας την εξετάσουμε και στο μετά, π.χ τι γίνεται μετά τη φυσική, τι γίνεται μετά τα μαθηματικά, το μέλλον πρέπει να μας απασχολεί. Είναι άλλο το μέλλον το δικό μας και εννοώ αυτό που θα έρθει, διότι αυτά που θα καταφέρουν ο άνθρωποι θα είναι ασύλληπτα, θα ξεπερνούν κάθε φαντασία, το θέμα είναι αν θα μπορέσουμε με αυτά να πράττουμε μόνο το καλό. Αν θα έλθει η παρακμή και θα πράττουμε το κακό, θα εξαφανιστούμε, διότι εκεί σε αυτού του είδους τον πολιτισμό και την εξέλιξη, το κακό δεν χωράει. Και κάποιοι άλλοι κάποτε είχαν χάσει το μέτρο, τα έβαλαν με τα στοιχεία της φύσεως, έμοιαζαν υπεράνθρωποι με αυτά που είχαν καταφέρει και σήμερα τους ψάχνουμε ως αμυδρά ίχνη στο βυθό της θάλασσας. Φυσικά εννοώ για την Ατλαντίδα, με την υπερφύση δεν παίζεις, σε καταπίνει εν ριπεί οφθαλμού!
Της Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ. 1. «Σώμα Αλχημικό»,
του Βιβλίου«Ως δια μαγείας και… κατά γράμμα».
Ηλεκτρονική έκδοση 2013