Η Επανάληψη, οι Εκόνες (2 Μέρος)

Από την αβεβαιότητα περάσαμε όταν μάθαμε στο βάθος του χρόνου να αγαπάμε τους γονείς μας, ότι έχουμε την ανάγκη να είναι δίπλα μας. Κι από την αβεβαιότητα περάσαμε πρώτα όταν μάθαμε ότι μας έκανε πάρα πολύ καλό ψυχολογικά όταν βρεθήκαμε ένα απόγευμα με τους παλιούς μας συμμαθητές.

Η αλήθεια αποτυπώθηκε στο παρελθόν σε χρόνο παρωχημένο, στην πραγματικότητα όμως υπάρχει στο μέλλον. Από εκεί έρχεται. Αν νιώθουμε ένα συναίσθημα όλο και πιο συχνά, αυτό τότε δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο παρά αληθινό. Αν καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα όλο και πιο συχνά και το βλέπουμε μπροστά μας καθημερινώς, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να είναι μόνο η αλήθεια. Ο άνθρωπος με το πέρασμα του χρόνου γνωρίζει πολλές αλήθειες, όχι μόνο μια και αποκτά πολλές γνώσεις.

Πόσες μπορεί να είναι οι αλήθειες; Τόσες όσες μπορεί να δει κανείς, διότι με μια και μόνο αλήθεια ή πραγματικότητα δεν μπορεί να ορισθεί. Το τι είναι αλήθεια στην ουσία δεν μπορεί να απαντηθεί με βεβαιότητα. Αυτή παραμένει ένα ερωτηματικό. Καθημερινώς ο άνθρωπος παίζει ρόλους, είναι ο πρωταγωνιστής μιας ταινίας που έχει σενάριο με όλους τους συντελεστές της. Τα γεγονότα διαδραματίζονται με ταχύτητα, πολλά από αυτά είναι απρόβλεπτα και πολλές φορές καλείται να πάρει αποφάσεις για θέματα πολύ σοβαρά που αφορούν τον ίδιο και τους γύρω του.

Καλείται μέσα από την γνώση και τις εμπειρίες που διαθέτει, να δει την αλήθεια. Τότε τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζει την αβεβαιότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή η αλήθεια δεν είναι μόνο αυτή όπου βλέπει μια συγκεκριμένη στιγμή στον ενεστώτα χρόνο είναι και αυτή που καλείται να δει στο χρόνο μέλλοντα, είναι αυτή που έρχεται και τότε χρειάζεται να γίνει διορατικός. Χρειάζεται λίγο πριν καταφθάσει αυτή από το μέλλον στον ενεστώτα χρόνο να μπορέσει να την έχει δει με τα αισθητήρια όργανά του, θέτοντάς τα σε λειτουργία.

Γιατί είναι ανάγκη να γίνει αυτό; Για να μην πέσει σε ατοπήματα και για να είναι πιο σίγουρος στη λήψη αποφάσεων. Την ώρα της λήψης μιας απόφασης κανένας άνθρωπος δεν θέλει να κάνει λάθος. Τα γεγονότα έτσι όπως αυτά καθημερινώς διαδραματίζονται και έτσι όπως αυτά εξελίσσονται μέσα στο χώρο και στο χρόνο διακρίνονται από έναν αυτοματισμό.

Ακόμη κι όταν παρατηρήσουμε έναν άνθρωπο την ώρα που κινείται και μιλάει ή την ώρα που μόλις γνώρισε έναν άλλον συνάνθρωπό του, θα δούμε ότι τον διακρίνει ένας αυτοματισμός. Θα μπορούσε ένας τρίτος, ένας παρατηρητής να αναρωτηθεί ποιος του τα δίδαξε όλα αυτά, ποιος του τα έμαθε και από πού πηγάζουν.

Επίσης, υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες, κάποιες εικόνες που παρεμβάλλονται στις κινήσεις του σώματος και των χεριών που μαρτυρούν πως το σενάριο της συγκεκριμένης ταινίας έχει αρχή, μέση και τέλος. Θέλει όμως μεγάλη γνώση και προσπάθεια για να το καταλάβει κανείς αυτό. Συνοψίζοντας, διαπιστώνουμε ότι μέσα σε αυτόν τον αυτοματισμό που καλείται ο άνθρωπος πρωταγωνιστής της ζωής του να αποφασίσει, στο σενάριο μιας ταινίας που κάποια στιγμή θα τελειώσει για να αρχίσει άλλο, κανείς απολύτως δεν θέλει να σφάλλει. Θέλει να έχει κάνει το σωστό και να είναι βέβαιος για αυτό.

Ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές θέλει να έχει βρει την αλήθεια και να έχει φθάσει στη τελείωση. Αυτό όμως δεν είναι πάντοτε εφικτό. Στην τελείωση ο άνθρωπος φθάνει με το πέρασμα πολλών χρόνων και η αλήθεια δεν είναι πάντοτε ευδιάκριτη, ιδιαίτερα όταν αυτή η αλήθεια έχει τη θέση της στο απώτερο μέλλον. Είναι αυτού του είδους η αλήθεια που πάντοτε θα αναρωτιόμαστε, αν την είδαμε ή όχι, που μπορεί κάποτε να τη μάθουμε ή να τη βρούμε.

Η αλήθεια, η γνώση, η τελείωση, η εύρεση της αλήθειας είναι έννοιες που χρειάζονται την επανάληψη για να επιβεβαιωθούν μέσα στο χωροχρόνο. Σε ένα πέρασμα χρόνου που όσες φορές και να εμφανισθούν σε κάθε τους φορά θα είναι καλύτερες από τις προηγούμενες χωροχρονικά. Το ερώτημα που προκύπτει στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ποιος προκαλεί την επανάληψη και σε ποιο βαθμό υπάρχει η περιοδικότητά της. Εδώ το έναυσμα το δίνουμε οι ίδιοι με τις επιλογές μας. Πάμε τώρα να δούμε ξεχωριστά και να αναλύσουμε την αβεβαιότητα, τη προσπάθεια, τις επιλογές και τα εμπόδια που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά των κοινωνικών ρόλων όπου παίζουμε και τα διακατέχει μια αλληλουχία αναπόφευκτη.

  Της Μαρίας Σ. Άνθη
«Η επανάληψη… Το άνοιγμα των πυλών»
Εκδόσεις Δεσμός. Αθήνα 2013