Η διατροφή των Αρχαίων Ελλήνων: Βιολογική ανάγκη ή κοινωνική πράξη;

Της  Αθηνάς Ν. Μαλαπάνη

Είναι ευρέως γνωστό ότι τα αποδεκτά πρότυπα της πράξης του γεύματος κάθε ώρας της ημέρας αντανακλούν και υποστηρίζουν μία ποικιλία κοινωνικών και πολιτισμικών παραγόντων. Αυτά τα πρότυπα, τα οποία καταλήγουν με την πάροδο του χρόνου σε στερεότυπα καθώς εδραιώνονται και συνηθίζονται από την κάθε κοινωνία, αντιστέκονται σε μεγάλο βαθμό στις αλλαγές και μπορεί να μεταφέρουν ένα ιδιαίτερα ισχυρό συναισθηματικό νόημα. Γι’ αυτό εξάλλου, είναι δύσκολο να μεταβληθεί η νοοτροπία ενός λαού και να εντάξει στη διατροφή του κάποια τρόφιμα ή ποτά που δεν υπήρχαν πρωτύτερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η υιοθέτηση της πατάτας στη διατροφή των Νεοελλήνων, που επιτεύχθηκε χάρη στο τέχνασμα του Καποδίστρια.

Ωστόσο, εξαρτάται πάντοτε από την ελαστικότητα της συνείδησης και της νοοτροπίας κάθε λαού. Σήμερα, παρατηρείται μια μεγαλύτερη ευκολία στην αλλαγή των διατροφικών συνηθειών ενός λαού, καθότι η πολιτισμική επικοινωνία είναι στενότερη και οι άνθρωποι ενδιαφέρονται και αρέσκονται στη δοκιμή νέων γεύσεων. Πολλές φορές άλλωστε, οι καινούργιες διατροφικές συνήθειες προωθούνται μέσα από εύστοχες διαφημίσεις και διεισδύουν ασυνείδητα ή υποσυνείδητα στη ζωή μας και τη διατροφική μας συνείδηση. Σε κάθε περίπτωση, κάθε λαός έχει τις παγιωμένες και απαραβίαστες διατροφικές του συνήθειες για το τι πρέπει και δεν πρέπει να καταναλώνει. Αυτή η νοοτροπία ξεκινά ήδη από την Αρχαία Ελλάδα και γενικότερα, τους αρχαίους πολιτισμούς και λαούς, όπως θα παρουσιαστεί σε αυτό το άρθρο. Επίσης, στόχος μας είναι ακόμη να δείξουμε ότι το φαγητού αποτελούσε ανέκαθεν όχι μόνο ικανοποίηση βιολογικής ανάγκης, αλλά και κοινωνική πράξη διαβάστε περισσότερα εδώ