Η Διάνοια

Άν εξετάσουμε την ουσία που σημαίνει ποσότητα και ποσότητα που σημαίνει ένας αριθμός Θα δούμε ότι αυτή η ίδια μας η ύπαρξη υπόκειται στους νόμους της φύσης και μπορεί να ερμηνευθεί μόνο στη γλώσσα των αριθμών. Η διάνοια η οποία αυξάνεται και πολλαπλασιάζεται στον άνθρωπο από τη βρεφική του ηλικία δεν απαντά στο μηδέν διότι δεν ξεκινά από το μηδέν, αλλά από το ένα. Ούτε αυξάνεται και πολλαπλασιάζεται κάτι που δεν είναι ουσία. Στην εξελικτική της πορεία αυτή η ουσία υπόκειται σε μεταλλαγές δεν μηδενίζεται. Η γέννηση είναι μια πιθανότητα η οποία θα συμβεί με το παραγοντικό μηδέν 0! (όρος των μαθηματικών των πιθανοτήτων) να ισούται με τον αριθμό 1, διότι είναι σίγουρο ότι θα συμβεί (0! = 1).

Άρα η ζωή είναι στο ένα έχει σαν βάση το ένα από εκεί ξεκινάει και όχι από το μηδέν. Οι μεταλλαγές βάσει των οποίων έχουμε μείωση της διάνοιας με το πέρασμα των αιώνων σε χρόνο τετραπλάσιο από το δικό μας, συμβαίνουν από την παύση της γραμμής της ζωής στο δικό μας πλανήτη τη γη. Η έρευνα του πνεύματος ονομάζεται πνευματισμός και είναι επιστήμη που σχετίζεται με την ανώτερη επικοινωνία και τον ψυχισμό (όχι την επίκληση πνευμάτων). Η επιστήμη αυτή εξετάζει τη διάνοια η οποία προϋπήρχε πριν κατοικίσει στο σώμα και είναι γέννημα θρέμμα αιθέρος. Από το -1 που είχε καταλήξει, υπέστη μεταβολή με τη γέννηση και συνέχισε ή ξεκίνησε ξανά την ύπαρξή της από το +1. Θα αυξηθεί και πάλι σε έναν αριθμό συγκεκριμένο (βρεφική ηλικία, ενηλικίωση, γήρας) και κατά τη μετάβαση σε άλλο κόσμο και διάσταση (θάνατος) θα χάσει σταδιακά βαθμηδόν τη δυναμική της μέχρι το -1 που προανέφερα.

Η ουσία περιέχει στοιχεία σημαντικά που έχουν καταγραφεί στην επανάληψη της ζωής με σκοπό την ολοκλήρωση. Η φορά της μέσα σε αυτή τη ζήση θα καθορίσει τη διάρκεια επίζησης στη διαιώνιση της ταυτότητάς της. Μοναδικές ψυχές αργούν στο υπερπέραν να απολέσουν μεγάλο μέρος της διάνοιας, γι’ αυτό και επαναφέρονται μετά από τέσσερις και πέντε χιλιάδες χρόνια, άλλες μετά από εκατό χρόνια και άλλες μετά από τριάντα χρόνια. Δεν είναι απαραίτητο όλες να μπουν στη διαδικασία μιας τέτοιας μετάβασης, διότι κι αλλού μπορεί να παράγουν έργο με συμπαντική σημασία και να είναι άκρως απαραίτητες!

Πάντως πολλοί ψυχοερευνητές έχουν μελετήσει τον ανθρώπινο ψυχισμό από επιστημονικής πλευράς και τους έχει απασχολήσει το θέμα της μετεμψύχωσης. Όλοι έχουμε διαβάσει σε κάποιο βιβλίο για μνήμες και αναμνήσεις από άλλες ζωές μέσα από έρευνες και υπνωτισμό. Οι μύστες των αρχαίων Μυστηρίων, όπως αυτών της Δήμητρας στην Ελευσίνια και των Καβειρίων ήταν γνώστες αυτών των μεταβάσεων. Εντυπωσιακές εξάλλου είναι και οι αναδρομές σε όσους έζησαν στην Ατλαντίδα ή σε άλλους που έκαναν ταξίδια σε άστρα με οχήματα ή άλλοι που περιγράφουν τον πόλεμο των άστρων. Στον υπνωτισμό μελετώνται και εξετάζονται περιπτώσεις που μαρτυρούν ποιες ήταν οι προηγούμενες ζωές, όμως δεν εξετάζεται συνολικά η ταυτότητα της ψυχής.

Δεν εισχωρεί ο υπνωτισμός τόσο βαθιά, μελετώντας το γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι αυτός που είναι, ποιος είναι ο ρόλος του σε αυτήν την επανάληψη τώρα και σε άλλες επαναλήψεις, σε τι ήλθε να συνεισφέρει, αν πέτυχε ή όχι το σκοπό του, αν θα επαναληφθεί ξανά ως ψυχή ή όχι. Ο υπνωτισμός εξετάζει τη γραμμή της ζωής και τη φορά, την αιτία της διακοπής της και ποια γεγονότα και τραυματικές ή ευχάριστες εμπειρίες είχε κανείς. Είναι βασανιστικό να το ξαναζείς αυτό, όταν δεν χρειάζεται να υποβληθείς σε μια τέτοια αναδρομή.

Είναι σημαντικό να ξέρει κανείς τι ήλθε να κάνει στον κόσμο. Συνήθως ο ρόλος μας είναι διττός σε αυτή τη ζωή, επειδή ζούμε σε αυτόν τον κόσμο στο φυσικό πεδίο και σε έναν άλλο παράλληλο στο νοητικό πεδίο. Ζούμε αυτήν την πραγματικότητα που βλέπουμε να περιβάλλεται από ύλη και σε μια άλλη πραγματικότητα πίσω από πρόσωπα και καταστάσεις, στα ανθρώπινα συμπλέγματα όπου οι ανθρώπινες σχέσεις εμφανίζονται ασύμβατες.

Άρα, μπορεί αυτό που εμείς να θεωρούμε ως πραγματικότητα να μην είναι, αλλά να είναι μια άλλη. Τελικώς, σε ανώτερο επίπεδο επικοινωνίας δεν νοείται να μην υπολογιστεί η παλινδρομική κίνηση της ζωής με τα μαθηματικά. Ούτε εφαρμόζονται μετρήσεις χωρίς να προηγηθεί η φιλοσοφία του θέματος. Εξάλλου και η φυσική σε πολλές λειτουργίες της φωτίζει πολλά σημεία όσον αφορά στην προέλευση των όντων. Όπως πολύ καλά επισημαίνει ο Γεώργιος Γ. Παύλου (αν. καθηγητής Πανεπιστημίου Θράκης) σε άρθρο του («Μια μεγάλη στιγμή της Φυσικής: H Δυναμική των Συσχετίσεων και των Μορφών, μιλώντας σε επιστημονικό συμπόσιο της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών, στη Καστοριά, έκανε μια αναφορά στο οντολογικό ερώτημα για την ουσία των όντων και αναφέρει τα εξής: «Η έννοια της ενότητας του όντος υποδηλώνει ότι όλα τα όντα που υφίστανται, προέρχονται από μια πρώτη θεμελιώδη ουσία, η οποία μετασχηματίζεται σε αυτά. Το νερό για το Θαλή, το άπειρο για τον Αναξίμανδρο, ο Αήρ για τον Αναξιμένη, τα άτομα για τον Δημόκριτο». (Παύλου κ.α., 2002, σελ.70)

Καταλήγοντας, ας ξαναθυμηθούμε τον υπέροχο αυτό αριθμό, το παραγοντικό μηδέν, τι σοφή θεωρία… ένα μηδέν που ξεκινάει από κάτι. Ας θυμηθούμε και τον Αριστοτέλη, τον υπέροχο και μέγιστο αυτό φιλόσοφο, που αιτιολογεί ότι το ένα είναι καθολικό που συμβαδίζει με το Ον. (Αριστοτέλους τα Μετά τα Φυσικά, 1053b, σελ.110).

  Γράφει η Μαρία Σ. Άνθη
Η επανάληψη… Το άνοιγμα των πυλών