Η Αβεβαιότητα

Μέσα στα ανθρώπινα συμπλέγματα και τις υποθέσεις που τα αφορούν υπάρχουν διάφοροι συσχετισμοί για την αντικειμενικότητα της αλήθειας και της σωστής απόφασης. Οι συσχετισμοί αυτοί ποικίλλουν στον ίδιο βαθμό με την ποικιλότητα της ανάλογης περίπτωσης.

Για το λάθος και σωστό μπορούμε να μιλάμε μόνο υποθετικά. Πέρα από την αντικειμενική αλήθεια και το αντικειμενικό λάθος υπάρχει η αλήθεια και το λάθος που θα δούμε για την ίδια περίπτωση ή υπόθεση στο χρόνο μέλλοντα. Επίσης υπάρχει και η αλήθεια εκείνη την οποία ψάχνουμε να βρούμε κι που έχει πολλές εκδοχές, αλλά καμία δεν μας ικανοποιεί, καμία δεν είναι ευδιάκριτη, δεν μας καλύπτει, που μαςαφήνει στο πέρασμα του χρόνου ερωτηματικά και απάντηση δεν παίρνουμε.

Αυτή την αλήθεια θα τη δούμε στο μέλλον. Μπορεί να μας φανεί και πάλι ίδια, να αφήσει και πάλι κάποια ερωτηματικά αλλά θα τη δούμε. Κάπου στο βάθος του χρόνου θα λάμψει, αλλά η αβεβαιότητα που θα έχουμε βιώσει για αυτήν θα είναι μεγάλη. Η μεγάλη αβεβαιότητα φέρνει τους ανθρώπους σε βαθιά θλίψη. Ιδιαίτερα όταν ψάχνουν μέσα στο χρόνο να βρουν το λάθος, το σωστό και αυτό που τους βασανίζει. Έχουν τύψεις για τους γύρω τους και πολλές φορές νιώθουν ενοχές και αισθάνονται υπεύθυνοι για την ευτυχία τους ή τη δυστυχία τους. Νιώθουν ότι έχουν κάποιο χρέος απέναντί τους και πρέπει να ψάξουν σε βάθος για να βρουν αυτό που επιθυμούν. Αν πάλι δεν το βρουν, πρέπει να συνεχίσουν την αναζήτηση, διότι η ψυχή αναζητά ηρεμία.

Έχουν χρέος ακόμη απέναντι και στον ίδιο τους τον εαυτό για να μπορέσουν να βρουν κάποτε τη γαλήνη τους, αλλιώς η ψυχή τους δεν θα ησυχάσει. Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί αν έχει αποδοθεί η δικαιοσύνη ή όχι ή μήπως εμείς από κάτι αδικηθήκαμε και τότε τι θα γίνει. Η ψυχή λοιπόν θέλει να ησυχάσει!

Στη προκειμένη περίπτωση, ο άνθρωπος καλείται να λύσει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά του. Η μεγάλη αβεβαιότητα αυτή που γίνεται χρόνια αβεβαιότητα, κάνει τη ζωή του ανθρώπου ένα μαρτύριο.

Τα χρόνια του μαρτυρίου αυτού μπορεί να είναι πολλά. Όπου και να βρεθεί κανείς, ό,τι και να κάνει θα νιώθει τη μοναξιά της μοναδικότητάς του, διότι θα έχει ξεφύγει από το μέσο όρο του καθημερινού ανθρώπου. Η ζωή τότε μπορεί από μαρτύριο να γίνει πραγματική κόλαση. Μια ψυχή που δεν μπορεί να αισθανθεί την ανάταση και κινείται σε χαμηλά επίπεδα, γειωμένη, γεμάτη αναβλητικότητα, πως είναι δυνατόν να μπορέσει να εξελιχθεί και να βιώσει τη χαρά και την ευτυχία.

Κι αν στο τέλος δεν καταφέρει να βιώσει τη χαρά της ζωής, τότε ποιο θα είναι το νήμα της ύπαρξής της; Το αβέβαιο μέλλον μπορεί να φέρει προβλήματα υπαρξιακά σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται κανείς. Μια προβληματική συνεχής στο ποιος είμαι, που πάω, τι κάνω. Αλίμονο σε αυτόν τον άνθρωπο που αυτά τα ερωτήματα τα θέτει στον εαυτό του και δεν δίνει μόνος του ένα τέλος. Δηλαδή, ή να τα απαντήσει ή διαφορετικά να πάψει να τα σκέφτεται. Εσαεί υπαρξιακά ερωτήματα δεν μπορούμε να θέτουμε στον εαυτό μας και να τον φέρνουμε σε αδιέξοδο. Αντίθετα προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε.

Όλα τα λάθη, η δυσαρέσκεια, η απογοήτευση, έρχονται μέσα στη σφαίρα του αβέβαιου, είναι το μόνο που εγκυμονεί το λάθος, την άτυχη στιγμή, «πρόσεξε μην κάνεις λάθος», είναι μια πολύτιμη συμβουλή για εκείνους που το λάθος και η άσχημη κατάσταση δεν θα είναι αναστρέψιμη. Εκεί μόνο θα χάσεις. Θα χάσεις εσένα, την αυτοεκτίμησή σου, την αγάπη των άλλων, το σύντροφό σου, το παιδί σου, τους γονείς σου και τους συγγενείς σου.

Θα μου πείτε, ας τους χάσω τους συγγενείς μου, δεκάρα δεν δίνω για εκείνους. Όχι δεν είναι έτσι, από το πώς φέρεται το παιδί στους γονείς του, στους συγγενείς του, στο πλησίον του, το ζητιάνο, το κουρελιασμένο, τον άρρωστο, κρίνεται ποιος είναι, δηλαδή το ποιόν του. Όπως από το πώς φέρεται κανείς στον υφιστάμενό του, αν τον αντιμετωπίζει ίσια κι όμοια με αυτόν τον ίδιο κρίνεται το ποιόν του. Όταν ο έσω κόσμος βγάζει ρίπους και μολύνεται το περιβάλλον, πως γίνεται να αφομοιώσει κανείς τον έξω κόσμο και να δει με διαύγεια όλα όσα συμβαίνουν, μάλλον δεν θα δει τίποτα, θα είναι τυφλωμένος από τα πάθη του. Θα είναι βαρύς, θα έχει κάτι να πάρει από εσένα αλλιώς δεν θα σε κάνει παρέα, ούτε θα θέλει να χάσει το χρόνο του για να σε δει, η βαριά ύλη θα τον κάνει να το θεωρεί χλιαρό και ανούσιο, να πίνει καφέ μαζί σου χωρίς σκοπό, η βαριά ύλη, θα τον έχει συνεχώς στην αναζήτηση πραγμάτων που δεν θα φθάνουν τα χέρια του. Η αγωνία για το κυνήγι του μεγαλείου, θα είναι ο κυριότερος παράγοντας παραμονής στην αβεβαιότητα και τότε έρχεται μια μεταβλητή που είναι η δυστυχία μέσα στην αφθονία του.

Αυτή η μεταβλητή θα βρει το σημείο που πονάει σώμα και ψυχή και θα επαναφέρει την τάξη. Προς αποφυγήν της αβεβαιότητας, χρειάζεται η αποβολή βαρύτητας, περιττών υλικών αγαθών, με κάθε τρόπο. Να έχουμε κοινωνική άνοδο και να ζούμε στη κόλαση, δεν το θεωρώ και μεγάλη επιτυχία, είναι όλα ανώφελα!!

  Της Μαρίας Σ. Άνθη
«Η επανάληψη… Το άνοιγμα των πυλών»
Εκδόσεις Δεσμός. Αθήνα 2013