Η άλλη Ελλάδα…καληνύχτα Ελλάδα.

Όταν πέφτει το σκοτάδι μια άλλη Ελλάδα στρώνει κρεβάτι στους δρόμους της Αθήνας. Ξύλινα παγκάκια, υγρά υπόγεια, σκισμένα χαρτόκουτα στεγάζουν τα όνειρα μιας νέας κοινωνικής ομάδας

Οι Έλληνες άστεγοι των Αθηνών είναι πλέον μία καλπάζουσα εφιαλτική πραγματικότητα. Ο αριθμός τους σοκάρει. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Άνεργοι, χωρίς ιδιοκτησία, με ανύπαρκτο εισόδημα κουλουριάζονται για να περάσουν τη νύχτα τους. 

Σε μια κουρελού.! Σε μια γωνιά αναζητώντας την απανεμιά από το κρύο τη βροχή την μοναξιά.

“Ντρέπονται” συχνά μην τους αναγνωρίσουν οι συμπολίτες και οι γνωστοί.

Κάνουν ουρά στα συσσίτια. Άνθρωποι της αστικής τάξης, εργάτες και βιοτέχνες που έβλεπαν τις κινηματογραφικές εικόνες των αστέγων σε χουλιγουντιανές παραγωγές εξωπραγματικές, σχεδόν από άλλον πλανήτη.

Οι νεόπτωχοι αυτής της χώρας πολλαπλασιάζονται, όπως πολλαπλασιάζονται και τα οικονομικά μέτρα για τη σωτηρία τους…

Η κατάθλιψη, η απόγνωση και οι αυτοκτονίες είναι καθημερινά και ολοένα αυξανόμενα περιστατικά.

Οικογένειες φτάνουν στο σημείο να αποχωρίζονται τα παιδιά τους δίνοντας τα σε ιδρύματα για να έχουν μια ζεστή γωνιά και ένα σίγουρο πιάτο φαγητό. Όσοι βρίσκονται στο δρόμο θα ήθελαν πολύ να είχαν λάβει το χαράτσι της ΔΕΗ, γιατί τουλάχιστον τότε θα είχαν ένα κεραμίδι πάνω στο κεφάλι τους. 

Ολοένα και περισσότεροι συνάνθρωποι μας-“υπεράνω υποψίας”- αναζητούν φαγητό στα συσσίτια της εκκλησίας, στους κάδους απορριμάτων…
Άλλοι, πιο νέοι, παίρνουν τα καραβάνια της ξενιτιάς χωρίς προγραμματισμό, σε αναζήτηση έστω μιας πιθανής ευκαιρίας για καλύτερη ζωή.

Για ένα τμήμα της κοινωνίας μας η προοπτική να βρεθεί, την επόμενη κιόλας στιγμή, στην απόλυτη φτώχεια και ανέχεια είναι καθαρά θέμα τύχης και συγκυριών. Προχτές ένας φίλος, χτες ένας γνωστός, αύριο ένας από εμάς, όλοι μας. Ζητούνται λύσεις. Ζητούνται ιδέες. Ζητείται όραμα. Έστω και τώρα.

Όλοι όσοι διαχειρίζονται τις τύχες αυτού του λαού, παίρνουν αποφάσεις και συνομιλούν με την ελίτ των Βρυξελλών, με τα ανθρωπάκια με τις γραβάτες, καλό θα ήταν να κάνουν μια βόλτα στις λιγότερο φωτισμένες συνοικίες της πόλης. Εκεί που μικρά παιδιά σκαρφαλώνουν στους κάδους των σκουπιδιών. Εκεί που άλλα παιδιά, πιο προνομιούχα, βλέπουν γύρω από το οικογενειακό τραπέζι τους γονείς τους βυθισμένους στην κατάθλιψη. Εκεί που δεν στρώνεται τραπέζι… 
Εκεί που τα Χριστούγεννα δεν θα έλθουν ποτέ.Εκεί που ο Άγιος Βασίλης δεν θα τα πλησιάσει.

Εκεί που περιμένει ¨το κοριτσάκι με τα σπίρτα” των παιδικών μας παραμυθιών. 
Στην άλλη Ελλάδα που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα προτού όλοι μαζί πούμε…Καληνύχτα Ελλάδα!

  του Μανώλη Ι.Χατζηπέτρο