Ένοχος, πέραν πάσης αμφιβολίας

Spread the love

«Αν δεν είχα ξεστραβωθεί τότε να παντρευτώ εσένα, τώρα θα ‘χα κάνει πράματα και θάματα…»

«Μετάφραση» : Εσύ φταις που δεν τα έχω κάνει

Ή, το άλλο το …καλύτερο:

«Ορίστε! Κάθε φορά που κάθομαι σαν βλάκας και σ’ ακούω, δες τι γίνεται!»

«Μετάφραση»: Η δική σου η συμβουλή ήταν, που μας οδήγησε στην πλήρη καταστροφή!

Λοιπόν, το πράγμα έχει ούτω πώς: Του την έχουμε στήσει «του δικού μας» ή «της δικιάς μας», και περιμένουμε το πρώτο στραβοπάτημα, το πρώτο φάλτσο, για να του «την πούμε». Και δεν του «την λέμε» μόνο και μόνο για να παραπονεθούμε. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας, είναι συνήθως άλλα πράγματα, πιο … ένοχα : Να του δημιουργήσουμε εκείνου ενοχές, να του φυτέψουμε στο μυαλό και την ψυχή το μικρόβιο της «γκαντεμιάς». Είναι το «καμένο χαρτί», που καίει και τα διπλανά του· η «αποτυχία προσωποποιημένη», που είναι μεταδοτική και στις ζωές των άλλων, σαν την επιδημία της γρίπης. Είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος, που πρέπει να πληρώσει για όλα.

Τον ενοχοποιούμε, λοιπόν, απερίφραστα: Δεν υπάρχει αμφιβολία! Είτε φταίει, είτε δεν φταίει, στην πραγματικότητα, καθόλου. Ο υπεύθυνος και ΜΟΝΟΣ ΥΠΟΛΟΓΟΣ για όλες τις αποτυχίες και τις ατυχίες της δικής μας ζωής είναι ΕΚΕΙΝΟΣ – εκείνος που μας μετέδωσε τη γκαντεμιά του, εκείνος και που μας πήρε τόσο «ελαφρά τη καρδία» στο λαιμό του!

Και θα μου πείτε τώρα: και τί πετυχαίνουμε κυρία Ψυχολόγε, με μια επίθεση σαν κι αυτή; Τρία πράγματα πετυχαίνουμε παιδιά, και θα σας τα πω ευθαρσώς:

Πρώτο και καλύτερο, κατασκευάζουμε το ιδανικό άλλοθι και – σσσς, θα σας το ψιθυρίσω πολύ εμπιστευτικά!- βγάζουμε στο σύντροφό μας τον απωθημένο θυμό μας. Μάλιστα, ξέρετε κάτι; Το πιο πιθανό είναι να μην τον δημιούργησε ποτέ του ο ίδιος. Το πιθανότερο δε, είναι ότι ευθύνονται κυρίως κάποιοι «Άλλοι»: Ψάξτε τον «πρώην», ή την « πρώην» μας. Ή το αφεντικό μας στη δουλειά. Αλλά αν πάτε κι ακόμα πιο παλιά στον χρόνο, ίσως να βρείτε ότι τον πρώτο λίθο γι’ αυτό το μεγάλο θυμό τον έβαλαν κάποιοι πολύ πιο δικοί μας άνθρωποι.

Ποιος σου έβγαλε το μάτι τόσο βαθειά; Λέει μια παροιμία.

Ο αδελφός μου, γιατί απέναντι σ’ εκείνον δεν σήκωσα το χέρι …

Τα τραύματα των παιδικών χρόνων μας, η απόρριψη κι η αδικία, που εισπράξαμε όταν ήμασταν μικροί, αποθηκεύουν μέσα μας πόνο βαθύ. Πόνο που γίνεται θυμός, και μεγαλώνει στα χρόνια που ακολουθούν, μαζί μ’ εμάς, θρεμμένος μέσα από πολύχρονες μνησίκακες σκέψεις. Σκέψεις τοξικές, που μας δηλητηριάζουν μέρα τη μέρα. Και κάποια μοιραία στιγμή, γίνονται πράξεις και κύμα που ζητά να σπάσει τις αναστολές και να εκτονωθεί.

Ξέρω, σας ζόρισα. «Μην πυροβολείτε, όμως, τον πιανίστα»… Η άγνοια είναι βολική, αλλά η γνώση είναι που μας κάνει καλύτερους. Πάμε, λοιπόν, κουράγιο για το παρακάτω….

Το δεύτερο πράγμα που πετυχαίνουμε, με το να φορτώσουμε το σύντροφό μας πλασματικές ενοχές, είναι ότι αυτό μας κάνει να νιώθουμε «ανώτεροι». Μας αποζημιώνει, για όλες εκείνες τις φορές που εμείς τότε, παλιά, είχαμε νιώσει αδύναμοι, ανίσχυροι και τιποτένιοι, μπροστά στην ακλόνητη αυθεντία των «σημαντικών άλλων» της ζωής μας. Μαστιγώνουμε, λοιπόν, λεκτικά τον τωρινό σύντροφο μας, αυτόν που είναι σήμερα ο πιο πρόχειρος «σημαντικός άλλος» για μας. Είναι σαν να κάνουμε μια ένεση αυτοπεποίθησης στον εαυτό μας, κι αυτό μας χαρίζει μια ένοχη ανακούφιση. Μην σοκάρεστε· είναι ακριβώς όπως η πρέζα. Δυστυχώς, το high της κρατάει για θλιβερά λίγο. Κι από κει κι έπειτα, κάτι μας σπρώχνει συνεχώς, ν’ ανανεώνουμε τη δόση, να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα στον εθισμό μας, να φορτώνουμε τον άλλον με ενοχές.

Για το τέλος, σας αφήνω το ανακουφιστικότερο: Δεν είναι πολύ λυτρωτικό να «νίπτουμε τας χείρας» για τις αποτυχίες μας; Δεν είναι εξίσου απολαυστικό να αποποιούμαστε την ευθύνη για τα λάθη που κάνουμε;