Ένα Μεγάλο Κάτοπτρο

Ότι γράφεται εδώ τώρα, αφορά μια προβληματική σε ένα φάσμα που είναι σαν ένα μεγάλο κάτοπτρο και θεωρώ ότι είναι η μηχανική της εικόνας η οποία προσλαμβάνεται από εμάς εγκεφαλικά. Εφόσον ένα φράγμα δημιουργεί πολλά άλλα έτσι κι ένα κάτοπτρο θα δημιουργήσει κι άλλα. Όπως η ροή η συμπαντική έχει μια στροφορμή έτσι στροβιλίζονται και οι «οντότητες» – κβάντα του φωτός.

Ο άνθρωπος αντιγράφει το σύμπαν, το έχει φωτογραφία μέσα στον εγκέφαλό του και κατασκευάζει ανάλογα έργα και μηχανές ενώ το ανακαλύπτει μέσα από τα πειράματα τα οποία έχουν την απόδειξη. Στο σύμπαν πρέπει να υπάρχουν πολλοί μαγνήτες, κάτοπτρα, φράγματα, στρόβιλοι. Αυτά προϋπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν όπως και άλλοι μηχανισμοί απλώς εμείς τώρα αποκτήσαμε την κατάλληλη τεχνολογία για να τα δούμε. Πάνω στο φράγμα, που είναι το μεγάλο μέσον του διαστήματος δηλαδή στο πέμπτο διάστημα αν αυτά είναι δέκα όσα είναι και τα δάχτυλά μας κάπου εκεί στη μέση, βρίσκεται ένα μεγάλο πλάσμα σαν φακός και έχει τη λειτουργία του κατόπτρου, σαν μια διαφανής πλασματική πλάκα και δεν αποκλείεται να υπάρχουν κι άλλες.

Με αυτό ταξιδεύουν οι εικόνες και αυτές οι εικόνες μεταφέρουν τη ζωή, είναι μέσα πολλές από αυτές στα όνειρα και στη φαντασία μας. Το φράγμα δημιουργεί άλλα φράγματα στον ήχο, στη ταχύτητα, ο μαγνητισμός και ο ηλεκτρισμός δημιουργεί άλλους μαγνήτες και ηλεκτρικές ενέργειες αφού υπάρχει στο στροβιλισμό του απείρου. Το φράγμα, το πλάσμα, η τετρακτίνα δημιουργούν κι άλλες παρόμοιες λειτουργίες σε πιο μικρά κομμάτια. Το πλάσμα που έχει μετάδοση εικόνας και ταξίδι εικόνας δημιουργεί έναν αντικατοπτρισμό είναι σαν το φακό της φωτογραφικής μηχανής. Αυτός ο φακός είναι ένα πελώριο κάτοπτρο μια φασματική πλάκα όπου δίνει ζωή με χημεία και διατηρεί τη ζωή να φθάσει ακέραια στο μεγάλο ταξίδι και στον προορισμό της. Αν αυτές οι εικόνες δεν ταξίδευαν δεν θα είχαμε τη νοερή σύλληψή τους. Μέσα στη λειτουργία αυτού του φάσματος, οι εικόνες διαπερνούν τα πάντα από το φράγμα και βρίσκουν διέξοδο.

Αυτό τα μεγάλο κάτοπτρο, έχει τέσσερα κομμάτια, έχει στις άκρες τέσσερις οπές και μια στο κέντρο. Ενώ υπάρχουν αυτές οι οπές πάνω στο μοίρασμα του κατόπτρου, δημιουργούνται τέσσερα ισόπλευρα τρίγωνο με την κορυφή στο κέντρο, ότι περνάει από τις οπές ταξιδεύει με προορισμό τη γη. Το σύμπαν πολλές φορές λειτουργεί κι ας μην έχει το κατάλληλο υλικό για την ανάλογη αντίδραση και αποτελέσματα. Τις λειτουργίες του δεν τις αναστέλλει, ούτε τις ακυρώνει, τις λειτουργίες του τις έχει. Φωτόνια, ιόντα και ηλεκτρόνια μεταφέρουν τις μνήμες του σύμπαντος με τα κωδικοποιημένα μηνύματα και εικόνες για να πάρουν θέση εκεί όπου θέλουν, γι’ αυτό κι εμείς λέμε ότι η ενέργεια, κανείς δεν ξέρει που θα εμφανισθεί. Εμείς δεν ξέρουμε, οι κβαντικές οντότητες όμως ξέρουν.

Οι οντότητες είναι τα ηλεκτρόνια που είναι δέσμη φωτός σε διάφορα σχήματα και χρώματα. Όλα τα σχήματα είναι γεωμετρικά. Η κάθε απόχρωση χαρακτηρίζει την πηγή της δύναμης. Οι πηγές έχουν νου, όλο το σύμπαν έχει μνήμη και νου, έχει εγκέφαλο. Το μεγάλο κάτοπτρο χωρίζει το δεξί από το αριστερό μέρος αυτού του συμπαντικού νου. Και συμπεριφέρεται με το δυαδικό σύστημα αντιστρόφως ανάλογα με τα αντίθετά του. Το ένα ημισφαίριο επικοινωνεί με το άλλο μεταφέρονται εικόνες και χημείες απελευθερώνονται από το μεγάλο αυτό φάσμα, το μεγάλο αυτό κάτοπτρο.

Όταν οι φυσικοί έκαναν τις πρώτες ανακαλύψεις για τη κβάντωση, στην ουσία ανακάλυψαν τον κόσμο μας, με ότι υπάρχει πίσω και διαμέσου αυτού. Η σπείρα είναι καλά «δεμένη» με τις δέσμες. Η εκκίνηση της κάθε σπείρας έχει διαλέξει μια δέσμη φωτός, που διαφέρει από άλλες στο σχήμα στη γεωμετρία στις αποχρώσεις και στις ιδιότητες. Οι σκουλικότρυπες μέσα στην οπή τους, αυτό έχουν.

Όταν διάβασα ότι ο Thomas Young, χρησιμοποίησε πέτασμα με σχισμή που για να προσπίπτει φως, ώστε να αποδείξει ότι το φως είναι κύμα στο λεγόμενο πείραμα των δύο οπών, όπως αργότερα έκανε και ο Richard Feynman όπου αποσαφήνισε τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της κβαντικής μηχανικής, εκεί κατάλαβα ότι από τον Young ξεκίνησαν όλα διότι πρώτος συνέλαβε τη λειτουργία του κατόπτρου και της οπής όπως είναι στο φάσμα που στέλνει εικόνες στον ανθρώπινο εγκέφαλο καθώς αυτές κάνουν το αέναο ταξίδι τους στη μηχανική που προέρχεται από το χημικό εργοστάσιο του απείρου διότι πλάσμα στο φάσμα που είναι πίσω και διαμέσου του κόσμου μας είναι γεμάτο χημείες, από ήλεκτρο, ιόντα και μαγνητισμό. Το ήλεκτρο είναι η ψυχή, ο μαγνητισμός τα σώμα και τα ιόντα η άνωση η διατήρηση αυτής της λειτουργίας. Όλοι οι υπόλοιποι στη συνέχεια μετά το Young, από τον Niels Bohr μέχρι τον Richard Feynman, τον John Bell και τον David Bohm ολοκλήρωναν καθένας από την πλευρά του την κβαντική φυσική. Ο Υoung συνέλαβε πρώτος την ιδέα του κατόπτρου και της οπής όπου στην ουσία ξεκινάει η πνοή μας. Το μεγάλο κάτοπτρο αντανακλά και στέλνει ζωή, εμείς την εισπνέουμε εγκεφαλικά. Ψάχνοντας οι υπόλοιποι επιστήμονες για τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, ή τα κύματα του νερού, ή τα κύματα των ηλεκτρονίων, αποδεικνύοντας την ύπαρξη φωτονίων, είχαν στο μυαλό τους ένα συμπαντικό «πατρόν» το πείραμα που αποδείκνυε την ύπαρξη κυμάτων στο φως. Αυτό ήταν το «πατρόν» του Thomas Young, πριν από διακόσια χρόνια.

Στη μεταφυσική αργεί κάτι να γίνει, διότι θέλει χρόνο, κι εκείνος ο χρόνος του μεγάλου κατόπτρου, είναι ένα προς τέσσερα. Εν σχέση με τον δικό μας το γήινο χρόνο. Για να μετρήσει ένα χρόνο το μεγάλο κάτοπτρο πρέπει να περάσουν τέσσερα δικά μας χρόνια, εδώ στη γη. Αργεί γιατί θα γίνει κάτι κι αλλού σε άλλο χρόνο για να ταξιδέψει να φθάσει σε εμάς, αλλιώς θα έχουμε κλειστές γραμμές στο χρόνο, στείρα μνήμη. Οι κλειστές γραμμές του χρόνου στη μεταφυσική είναι τα περάσματα, οδοί, τα οποία είναι κλειστά δεν ανοίγουν. Οδηγούν σε πύλες που είναι τα τέρματα.

Σε κάθε πύλη βρίσκονται οι οντότητες της δέσμης του φωτός. Εκεί έχει πηγή ενέργειας. Έτσι ακόμη κι αν έχουμε το κατάλληλο υλικό για κάθε ενέργεια ώστε να αντιδράσει και να μας δείξει ποια πραγματικά είναι, θα έχουμε πρόβλημα με τα μαθηματικά του χρόνου. Εκεί το μέτρημα είναι άλλο, δεν έχει να κάνει με τις αποστάσεις, διότι αυτές έχουν εκμηδενιστεί μέσα στη κβάντωση. Έχει να κάνει με την κίνηση ουρανίων σωμάτων, των «οντοτήτων» και της εξέλιξης του υλικού κόσμου που επισκέπτονται οι «οντότητες». Μέσα στην κίνηση αυτή, αντιμετωπίζουν την τυχαιότητα και το «χάσιμο». Την απώλεια από την τριβή και την βαρύτητα.

Αυτή η τριβή δεν είναι αυτή που γνωρίζουμε εμείς, είναι η τριβή πάνω στον αιθέρα στο λεπτό αυτό υπόστρωμα, όπου κι αυτός ο αιθήρ, επειδή είναι από το γήινο κομμάτι του πλανήτη μας φτιαγμένος, εμείς δηλαδή τον παράγουμε, δημιουργεί μικρές αναφλέξεις και απώλειες, λόγω τριβής. Κάπως έτσι είναι στο υπερδιάστημα του φάσματος και του μεγάλου κατόπτρου. Όσο για τη κβάντωση είναι μια λειτουργία, μια πρακτική, των κβαντικών «οντοτήτων» μέσα στη λειτουργία του υποατομικού κόσμου τους. Η θεωρητική τους πλευρά έχει μια ηθική μεταστοιχείωση την οποία δεν την καταλαβαίνουμε, ακόμη δεν είμαστε σε θέση να συλλάβουμε ό,τι αφορά τους νόμους και τους κανόνες που την διέπουν και στη συνέχεια πως λειτουργούν..

Εδώ φαίνεται ότι κάτι συμβαίνει. Και κάτι συμβαίνει με το ηλεκτρόνιο. Μήπως το ηλεκτρόνιο ή το φωτόνιο παίρνουν τη θέση τους εκεί όπου θέλουν; Διαλέγουν δηλαδή ακόμη και το έμψυχο υλικό που θα αντιδράσουν για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στην ιστορία της επιβίωσή τους; Διότι αντιδρά και στη βιολογία του σώματός μας, το ηλεκτρόνιο των πηγών ή το φωτόνιο των πηγών, αρκεί να βρουν το κατάλληλο υλικό, το κατάλληλο βιολογικό οργανωτικό πρότυπο που θα «καθήσουν». Τότε ακριβώς είναι που αλλάζουν ραγδαία οι καταστάσεις και γίνονται εχθρικές.

Για να επιβιώσει το ηλεκτρόνιο, θα πρέπει να αποδείξει ότι πολεμάει εξοντωτικά για την ύπαρξή του όχι μόνο στο τυχαίο μια φορά, που είναι η απλή τυχαιότητα, αλλά στην πολλαπλή τυχαιότητα. Κάθε τυχαιότητα φέρει μέσα της, την ανεπανάληπτη ατυχία μέσα στην αβεβαιότητα, εδώ όμως μιλάμε για πολλαπλή τυχαιότητα. Αυτό σημαίνει ότι η ατυχία στο αβέβαιο διαδέχεται η μια την άλλη και μόνο από μεγάλη τύχη κάτι θα σωθεί, πράγμα πολύ σπάνιο. Η ζωή και η επιβίωση για το ηλεκτρόνιο των πηγών στον ανθρώπινο νευρώνα καθίσταται σχεδόν ακατόρθωτη. Ελάχιστα καταφέρνουν, επιθυμητά αποτελέσματα.

Για να μπορέσουμε να τα πετύχουμε αυτά τα επιθυμητά αποτελέσματα θα πρέπει να καταρρίψουμε την αρχή της αβεβαιότητας. Αυτό γίνεται μόνο όταν πληθύνουν αυτοί που χωρίς ανταλλάγματα θα νοιάζονται για τη ζωή του πλανήτη και έχουμε στις γεννήσεις περισσότερους θετικούς ανθρώπους παρά αρνητικούς. Σε πολλά συμπαντικά μέρη τα κάτοπτρα, θα εργάζονται τότε διαφορετικά και προς όφελός μας.

της Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ. 8 του Βιβλίου με τίτλο:
«Ως δια μαγείας… και κατά γράμμα»
ISBN 978-960-93-5233-8-
Ηλεκτρονική έκδοση 2013