Αρχείο μοναξιάς

21 Σεπτεμβρίου 2005

Μυρωδιά πρώιμης βροχής. Η πόρτα τρίζοντας έκλεισε έξω κάθε ήχο και η σιωπή απλώθηκε γύρω σαν απειλή. Τα κλειστά παραθυρόφυλλα απαγορεύουν στο φως και τη ζέστη να μπουν βυθίζοντας ότι απέμεινε σε ένα κρύο σκοτάδι. Η σκόνη που τόσες μέρες ανακατευόταν από τις βιαστικές, απότομες κινήσεις τους άρχισε αργά να κατακάθεται.

29 Νοεμβρίου 2005

Καθημερινή διατριβή στην απουσία. Σύγκριση της έλλειψής τους στο παρελθόν με αυτή στο παρόν. Ομοιότητες ελάχιστες αν και έφευγαν συχνά. Μικρές σύντομες καθημερινές μοναξιές έδιναν τη θέση τους σε κάποιες μεγαλύτερες, εβδομαδιαίες ή ακόμα και μηνιαίες, πάνω σε συνηθισμένη ετήσια βάση και με γνωστή πάνω κάτω ημερομηνία επιστροφής που τη γνώριζα πριν καν κλείσει πίσω τους η πόρτα. Την άκουγα στις ομιλίες τους, την υπολόγιζα μετρώντας τα ρούχα που ξεκρέμαγαν από τις ντουλάπες, αυτά που έβγαζαν από τα συρτάρια ενώ αργότερα παρακολουθούσα τη φθίνουσα πορεία των ημερών χωρίς την παρουσία τους και περίμενα τη λήξη της. Την τελευταία φορά δεν μέτρησα∙ η πορεία των ημερών ήταν αύξουσα με άγνωστη λήξη.

23 Δεκεμβρίου 2005

Εσωτερική ανασκόπηση. Η σαλονοτραπεζαρία. Μικρή σαν την παλάμη μου κι όμως∙  χώρεσε τόσα τραπέζια κι ανθρώπους στο γάμο της κόρης και στον αρραβώνα του γιού -«Όλοι οι καλοί χωράνε» λέγανε γελώντας. Η κουζίνα με το σπασμένο πλακάκι στα δεξιά του τραπεζιού -το βάζο ήταν βαρύ, κρυστάλλινο με χοντρό πάτο. Στο παιδικό υπνοδωμάτιο οι τοίχοι καλύπτονταν  κάθε τόσο με ταπετσαρία που παρίστανε εικόνες από παραμύθια –πως αλλιώς να σκεπαστούν οι εικαστικές ανησυχίες των παιδιών και αργότερα των εγγονιών- αλλά τα τελευταία χρόνια ένα σημείο της δίπλα στην κάσα της εσωτερικής πόρτας έχει φουσκώσει και ξεκολλήσει. Στην κρεβατοκάμαρα των γονιών το ένα φύλλο της ντουλάπας κρέμεται -όλο έλεγαν ότι θα άλλαζαν τους μεντεσέδες. Το παλιό κρεβάτι είχε σταματήσει από χρόνια να θορυβεί ερωτικά -ένα ελαφρύ τρίξιμο σαν παράπονο ακουγόταν μόνο κάθε φορά που το σώμα άλλαζε στάση στον ύπνο του. Στα αυτιά μου αντηχεί ακόμα ο ήχος από την απότομη επαφή του κεφαλιού του πατέρα με τη λεκάνη της τουαλέτας την ώρα που έβγαινε από το καθημερινό ντους του -οι αρμοί στα πλακάκια γύρω από τη λεκάνη έχουν ποτιστεί ένα γκριζοκόκκινο χρώμα- δεν υπήρχε κανείς να τον σηκώσει.  Η μητέρα είχε φύγει χρόνια πριν κι όμως εκείνος έβαζε πάντα δυο σερβίτσια στο τραπέζι.

13 Μαρτίου 2006

Τα σπίτια ζουν μέσα από τους ανθρώπους που τα κατοικούν. Άπραγο κοιτάζω την ατέλειωτη σειρά ημερών που περνά από μπροστά μου.  Μέρες οθόνες που πάνω τους προβάλλονται αναμνήσεις και με κάνουν ευσυγκίνητο -οι βρύσες μου στο μπάνιο και στην κουζίνα στάζουν ολοένα και περισσότερο…

Who is Who : Η ΄Ελενα Κουράντη γεννήθηκε στον Πειραιά. Αποφοίτησε από το Αγγλικό Εμπορικό Κολλέγιο «Saint George». Έχει παρακολουθήσει και συνεχίζει να παρακολουθεί σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής. Αγαπά το διάβασμα, τη συγγραφή διηγημάτων, τη μαγειρική και της αρέσει να φωτογραφίζει τη φύση.