Άννα Φόνσου, πρόεδρος στο ‘Σπίτι του Ηθοποιού’

ΕΜΕΙΣ

 Υπάρχουν κάποιες λέξεις που είναι ιδιαίτερα φορτισμένες. Λέξεις που ασκούν μία ιδιαίτερη γοητεία στον αναγνώστη ή τον ακροατή. Μία από αυτές τις λέξεις είναι το «ΕΜΕΙΣ».

Πόσοι συνειρμοί, πόση ιστορία, πόσες εικόνες δεν σχηματίζονται στο νου ακούγοντας αυτή την συγκεκριμένη λέξη, πόσα νοήματα και πόσα μηνύματα εκπέμπει. Αλληλεγγύη, συντροφικότητα, στοργή, θαλπωρή, τρυφεράδα, αγωνιστικότητα, δημιουργία, αποφασιστικότητα, μεγαλοσύνη και  τόσες άλλες.

Συνήθως, πολλοί αναφέρουν το εμείς, πολλοί αρέσκονται στο να αναμασούν την λέξη «Εμείς».

Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι αν το «εμείς» εφαρμόζεται στις κοινωνίες μας. Πιστεύω ότι δυστυχώς πολλοί έχουν σαν προμετωπίδα το «εμείς» αλλά πράττουν για το «εγώ».

Το «εμείς» είναι ολόκληρη η κοινωνία μας, το «εγώ» είναι το άτομο ή ομάδες ατόμων  που  διεκδικούν για τον εαυτό τους ή την ομάδα τους ανεξάρτητα από την κοινωνία και πολλές φορές ενάντια σ΄ αυτή.

Ακούμε λόγια – λόγια και μετά ξεχνάμε και μετά γυρνάμε πάλι στο τομάρι μας, στον εαυτούλη μας, στο μικρό εγώ μας και βάζουμε το «εμείς» πάλι στη γωνία. Πόση προσπάθεια χρειάζεται, πόσο  βαθειά πρέπει να φτάσουμε στην ανθρώπινη φύση κοιτάζοντας από τις πρώτες ομάδες των ανθρώπων μέχρι τις σημερινές κοινωνίες ώστε να αντιληφθούμε, ώστε να γίνει συνείδηση σ΄ όλους μας ότι εάν δεν προϋπάρξει το «εμείς», το «εγώ» δεν υπάρχει, δεν επιβιώνει.

Στις σύγχρονες κοινωνίες με τον τεράστιο αριθμό ατόμων, με την σχεδόν μονομανία μας γι την απόκτηση υλικών αγαθών, με την σχεδόν περιφρόνηση στις πνευματικές αξίες και με τον καιροσκοπισμό και την ματαιοδοξία στα ύψη γίνεται πολύ δύσκολο στον απλό πολίτη να συλλάβει ότι το «εμείς» προηγείται του «εγώ». Η ίδια η κοινωνία μας με τις αντιθέσεις της και τις αντιφάσεις της δημιουργεί εμπόδια στα μέλη της ώστε να αντιληφθούν ότι το «εμείς» είναι το όλον και ότι το «εγώ» είναι μέρος του όλου.

Σκέπτομαι πολλές φορές ότι στις κοινωνίες μας ακόμα και οι, με διάφορες ονομασίες, παράδεισοι είναι μία εντελώς προσωπική κι εγωκεντρική ιστορία. Μια ιστορία που δοξολογεί το «εγώ» και ξεχνάει το «εμείς».

Θέλω βέβαια να τονίσω δεν είμαι καθόλου εναντίον του «εγώ», ίσα – ίσα πιστεύω βαθειά στο άτομο και την προσωπικότητα του. Πιστεύω στο ταλέντο και τη δημιουργικότητα του ατόμου, αρκεί να συνειδητοποιούν ότι το άτομο είναι μέρος του όλου, μέρος του «εμείς» που είναι το πρωτεύον. Δεν πιστεύω βέβαια σ΄ ένα ισοπεδωτικό «εμείς». Σ΄ ένα «εμείς» που δεν αφήνει το «εγώ» να αναπτύξει τις ικανότητές του, τις δυνατότητές του και τα ταλέντα του. Πιστεύω απόλυτα ότι το «εμείς» και το «εγώ» δεν είναι αντίθετες έννοιες, δεν είναι αντίπαλοι, αλλά συνεργάτες που το ένα συμπληρώνει και δυναμώνει το άλλο.

Μεγάλο παράδειγμα είναι η αρχαία Αθήνα. Αυτή η μεγάλη Αθηναϊκή Δημοκρατία. Εκεί το «εμείς» βρήκε την αρτιότερη έκφρασή του. Όλοι ασχολούνται με τα κοινά, δηλαδή με την κοινωνία, δηλαδή με το «εμείς». Όποιος δεν ασχολείται είναι ιδιώτης, δηλαδή ηλίθιος. Μέσα όμως στην πλήρη αποδοχή του «εμείς», άνθισε το «εγώ» όσο πουθενά αλλού στον κόσμο. Εκεί γεννήθηκαν, εκεί μεγαλούργησαν άτομα μοναδικά στην επιστήμη, στη Φιλοσοφία, στην Τέχνη. Εκεί υπήρξε η αποθέωση της αρμονίας μεταξύ του «εμείς» και του «εγώ».

Και «ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ»  είναι ένα προϊόν της πίστης μας στο «εμείς», της πίστη μας στη συλλογικότητα και του σεβασμού μας στην ατομικότητα.

Του σεβασμού μας στο άτομο και την προσφορά του.