Άλωση

Κάποτε είχα ένα σπίτι στη θάλασσα, τη μαγική, που εκμαυλίζει τη σκέψη, εξάπτει τα πάθη και τροχίζει τις αισθήσεις.

Εκεί περιδιάβαινα αρχικά τη πίστη μου, μετά τη φτώχεια μου μαζί με τις ανεκπλήρωτες ελπίδες μου και στο τέλος τη, λεπίδα αστόμωτη, μοναξιά μου. Χαράχτηκαν όλα στα ντουβάρια που το στήριξαν. Ράγισαν , σκοτείνιασαν, ξεφλούδισαν.

Ζήτησαν το νόμιμο μερίδιό τους αλλά δεν ήταν κανείς εκεί να τους το δώσει. Και μετά ήρθε ο ερημίτης. Γύρισε ανάποδα και φάνηκε η ντροπή του. φωτιά από τα σπλάχνα του ξεβράστηκε, μαχαίρια η ματιά του, έσκισε τα μάτια μου, ξερίζωσε την καρδιά μου. Πνίγηκα στον καπνό, δεν έμεινε τίποτα. Μόνο η θάλασσα. Μανιασμένη να βολοδέρνει τους εφιάλτες μου, σαν να σπαρταρούν ψάρια…

Πάρε να σου βρίσκεται, η ζωή που δεν χαρίζει τίποτα, δεν πουλάει τίποτα, μόνο ξερνάει φωτιά και τσεκούρι.

Μαρία Βέρρου

copyright © 2014 emeis.gr