Αιθήρ: ο σπόρος της ζωής, η ενότητα του Σύμπαντος
Ο αιθέρας όταν γίνεται ύλη, γίνεται διαμέσου των υγρών κρυστάλλων λόγω των δυνατοτήτων τους να λειτουργούν ως φορείς πληροφορίας. Ο Δρ. Φυσικών Επιστημών, Κων. Τομόπουλος παρατήρησε σε μια σειρά από πειράματα, ότι την ώρα που η ενέργεια γίνεται ύλη στο επίπεδο των κβάντα, για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί και να μετάσχει στο υλικό σύμπαν, πρέπει να έχει συνειδητότητα του εαυτού της, δηλαδή ταυτότητα. Η συνειδητότητα στο επίπεδο των κβάντα μπαίνει ως μέρος του αιθέρα. Ο αιθέρας στη συνέχεια μετέχει της νέας οντότητας την οποία ονομάζουμε ύλη.
Αυτή η ύλη παρουσιάζει μια αυξητική μορφή όχι με τη συμβατική αριθμητική όπως γνωρίζουμε σήμερα, όπου ένα συν ένα μας κάνουν δύο, αλλά ένα συν ένα μας κάνουν τρία, διότι μπαίνει μέσα και το άπειρο. Γι’ αυτό το σύμπαν αυξάνει συνεχώς. Άπειρο σημαίνει εκτός εμπειρίας. Εξέλιξη σημαίνει ότι από μια ελεικοειδή μορφή ή κατάσταση περάσαμε σε γραμμική κατάσταση. Όπως μας εξηγεί ο Κων. Τομόπουλος:
«Αν περάσουμε από τη δυναμική κατάσταση της έλικας σε εξέλιξη διαφόρων μορφών, τότε περάσαμε σε γραμμική εξέλιξη. Ο αιθέρας θέλει να ξεδιπλωθεί για να ενεργοποιήσει τις πληροφορίες που υπάρχουν μέσα σε μια σπείρα, οι οποίες είναι πολύ περισσότερες από εκείνες που υπάρχουν σε μια γραμμική εξέλιξη.
Ο αιθέρας, επειδή θέλει να βάλει πληροφορίες μέσα στο σύμπαν το οποίο υπάρχει ανεξάρτητα από τον αιθέρα, δημιουργεί τη σπειροειδή μορφή, η οποία ως φορέας πληροφοριών αντιπαρατίθεται στην εντροπία, η οποία εάν δεν υπήρχε ο αιθέρας και η συσπείρωση, η ενέργεια θα χανόταν και δεν θα γινόταν ύλη. Θα χανόταν λόγω της εντροπίας στον ταμιευτήρα ή στην πηγή εκεί από όπου ξεκίνησε».
Η ενέργεια δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί αν δεν υπάρχει η αδράνεια που προκύπτει από την σπειροειδή μορφή και με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται η υλική υπόσταση της ενέργειας.
«Πολλοί έχουν ασχοληθεί με τον αιθέρα. Κανένας από τους σύγχρονους δεν είπε ο αιθέρας είναι ο θεός. Το αντικείμενο του αιθέρα είναι τόσο παλαιό, ώστε ξεπερνά τα όρια της ιστορικής μας πληροφόρησης», μας λέει ο Κων. Τομόπουλος.
Εδώ μπαίνουν τα ερωτήματα: Ποιος είναι ο άνθρωπος; Από πού έρχεται και πού πάει;
Όπως υποστηρίζει ο εξαίρετος αυτός επιστήμονας, για να απαντηθούν τα ερωτήματα αυτά, είναι απαραίτητη η γνώση για το τι είναι το σύμπαν. Είναι κάτι το οποίο υπήρχε ανέκαθεν ή είναι δημιούργημα κάποιου;
Είναι βέβαια σαφές, ότι οι διαστάσεις του σύμπαντος στο χωροχρόνο ξεπερνούν τις φυσικές δυνατότητες του ανθρώπου για άμεση παρατήρηση και για εμπειρική γνώση.
Επομένως, η μόνη απομένουσα δυνατότητα προσέγγισης του προβλήματος είναι η αναζήτηση και η επεξεργασία των σχετικών ενδείξεων. Ίσως η προσπάθεια προσέγγισης αυτού ακριβώς του προβλήματος να απετέλεσε ανέκαθεν το έναυσμα για την ανάπτυξη των επιστημών, ως κλάδου των θρησκειών.
Το θρησκευτικό συναίσθημα, κατά την άποψή μας, έχει αρχετυπικό χαρακτήρα, βιολογικά εδραιωμένο στο ανθρώπινο DNA και έχει προηγηθεί, ως εκ τούτου ιστορικά, των ερωτημάτων σχετικά με την ανθρώπινη ταυτότητα.
Ίσως ο άνθρωπος, στη χαραυγή του πολιτισμού του, να γνώριζε υποσυνείδητα περισσότερα από εμάς επ’ αυτού του θέματος, εάν κρίνουμε από τους μύθους του και τα σύμβολά του. Εάν όντως έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ο άνθρωπος σήμερα αναζητά ουσιαστικά μία “ξεχασμένη” γνώση (Σωκράτης).
Κατά τον Κων. Τομόπουλο: «Το πρόβλημα της αποκαλύψεως της “ανθρώπινης ταυτότητος”, ως εκ της φύσεώς του, άπτεται σχεδόν όλων των επιστημών, γεγονός το οποίο παρατηρείται και σε όλα τα σημαντικά προβλήματα της ανθρώπινης διανοήσεως, διότι κατ’ ουσίαν η επιστήμη είναι μία.
Η οριοθέτηση των επιστημών, είναι αναμφισβήτητα αυθαίρετη και συμβατική, και στοχεύει αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση οργανωτικών και λειτουργικών αναγκών, αντανακλώντας προφανώς την κυριαρχία της Αριστοτέλειας αναλυτικής σκέψεως μετά την Αναγέννηση. Άμεσο αποτέλεσμα της αυθαίρετης αυτής επεμβάσεως είναι η διάσπαση και η αποκέντρωση των γνώσεων με αναπόφευκτη συνέπεια την αδυναμία των μεμονωμένων επιστημών να προσεγγίσουν την “αλήθεια”, χωρίς την αρωγή της φιλοσοφίας και της θρησκείας, οι οποίες στοχεύουν άμεσα στην επαναποκατάσταση της χαμένης ενότητος».
Το γεγονός αυτό της διασπάσεως των γνώσεων οφείλεται προφανώς στη βαθμιαία υποβάθμιση του ολιστικού ρόλου του δεξιού λωβού του ανθρώπινου εγκεφάλου, κατά τη μεταβιολογική του εξέλιξη, διότι όπως γίνεται εκ των πραγμάτων φανερό, η ισορροπία των δύο λωβών δεν είναι βιολογικά προγραμματισμένη στο DNA, αλλά έχει καταστεί αντικείμενο μεταβιολογικών ρυθμίσεων από το πολιτισμικό DNA των εκάστοτε κοινωνιών.
Μαρία Σ. Άνθη Δημοσιογράφος – Συγγραφέας
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ – Ο ΑΙΘΕΡΑΣ ΘΕΟΣ.
ISBN: 978-960-597-025-3.
