Αγάπη – Πίστη – Ελπίδα
Η Αγάπη η πίστη και η ελπίδα, είναι καταλυτικές λειτουργίες μέσα σε έναν κόσμο που δεν μπορούμε να τον συλλάβουμε διότι έχει να κάνει με την μεταστοιχείωση και την μετουσίωση σε μια πορεία ένωσης μοναδικής και όχι απλώς παράλληλης. Η πίστη είναι δεδομένη στην θρησκευτική ευλάβεια και είναι αυτή που θα μας σώσει αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πίσω από την κατάληξη ότι τελικά η πίστη μας έσωσε, ή δεν χάσαμε την ελπίδα, ή ότι η αγάπη είναι πανάκεια, υπάρχουν κι άλλα θέματα λεπτότατα άλλης φύσεως που προϋπάρχουν για να διαγράψουμε ένα πεπρωμένο ή για να πούμε όπως λέει ο σοφός λαός «έτσι ήτανε γραμμένο».
Ας επιχειρήσουμε να δούμε την ουσία πίσω από τα εξωτερικά φαινόμενα. Πρώτα όμως θα χρειαστεί να μην δούμε τίποτα ξεκομμένο που λειτουργεί μεμονωμένα, από τα πιο απλά θέματα που αφορούν τα αντικείμενα τα πράγματα μέχρι τις επιστήμες διότι κι αυτές κάπου ενώνονται και γίνονται ένα. Όπως έχω γράψει σε προηγούμενο κεφάλαιο οι πλανήτες έχουν ψυχή, αν αφαιρέσουμε το χρυσό, το ασήμι, το χαλκό και το σίδηρο καθώς και άλλα πετρώματα, θα δούμε ότι έχουν μέσα τους ψυχή. Θα δούμε ότι ένα αέναο ταξίδι μεταστοιχειώσεων στην πολυμορφία της ύλης συντελείται μέσα από τη δημιουργία της γέννησης η οποία κι αυτή λειτουργεί ασταμάτητα. Μιας γέννησης που έχει συνείδηση!
Αν υποθέσουμε ότι κάθε στοιχείο και πέτρωμα είναι στοιχείο σύμβολο ψυχής που όλα μαζί αντανακλούν στην ψυχή μας, τότε θα αντιληφθούμε τι εστί πνεύμα. Στη γη θα πάρουμε τη φωτιά, διότι είναι μία πύρινη μάζα και έξω από τη γη φως που κι αυτό είναι μια άλλου τύπου πύρινη μάζα. Αν ενώσουμε το πυρ και το φως θα έχουμε την αναντιστοιχία του πνεύματος. Στον άνθρωπο την πνευματικότητα.
Η αλχημεία του φωτός δρα σε ευρύτερους κόσμους και φέρνει δημιουργία πέρα από κάθε φυσικό στοιχείο. Αν ενωθεί με το δικό μας φως, το φως του ήλιου που και αυτό έχει αλχημικό απόθεμα θα προκύψουν τα στοιχεία. Η μεταστοιχείωση!
Η μεταστοιχείωση υπάρχει και στο πνεύμα, είναι η ηθική μεταστοιχείωση η οποία έχει ηθική έννοια διότι παίρνει μέρος το σώμα και το πνεύμα και η ψυχή του ανθρώπου και εννοούμε τις ζωικές, στοιχειακές και υλικές μας ιδιότητες. Έτσι παίρνει μέρος και ένα πεπρωμένο, μια ζωή που με την ηθική της αξία γίνεται ένα με το νόμο της ηθικής μεταστοιχείωσης. Αν το σύμπαν είναι μέσα μας και έχει τη δυνατότητα να αναγεννάται, τότε και η ψυχή το ίδιο παθαίνει περνάει στην αναγέννηση. Η γήϊνη φύση, ο ακατέργαστος άνθρωπος ψυχικά και πνευματικά αποβάλλοντας ελαττώματα και τη βαριά ύλη, μπορεί να εισχωρήσει σε πιο βαθειά συναισθήματα και να προσεγγίσει άγνωστα πεδία με βαθύτερους στοχασμούς με στόχο την τελείωσή του. Μπορεί σωματικώς και πνευματικώς να «καθαριστεί», η συνεχής μετεξέλιξή του, θα τον κάνει να εξευγενιστεί, κάτι που δεν είναι ακατόρθωτο αρκεί να το πιστέψει.
Η ομορφιά άλλων πνευματικών κόσμων γίνεται ολοφάνερη με την πίστη την αγάπη την ελπίδα. Στο σώμα ο άνθρωπος που είναι «συνουσία» ένα χημείο, θα παράξει χυμούς με αυτό τα συναισθήματα. Χυμούς θα παράξει και με τις ασθένειες. Χυμούς και με το απρόβλεπτο και την αποτυχία. Γιατί όμως να έλθει κάτι δυσάρεστο όταν μια ανώτερη ποιότητα θα το εμποδίσει, στην έλλειψη ηθικής. Η καρδιά του νου μας και τα κίνητρα είναι εκείνα που καθορίζουν πάντα την ηθική. Η πίστη σε αυτήν δείχνει την ποιότητά μας. Όταν το εξευγενισμένο μέταλλο που έχουμε μέσα μας ενωθεί με ένα άλλο φως μεταλλικό αλχημικό, στο μικρόκοσμο θα λειτουργήσει η αντανάκλαση των μεταμορφώσεων του μικρόκοσμου.
Η πολυδιάστατη ενέργεια, μεταξύ μικρόκοσμου και μακρόκοσμου και τανάπαλιν, εμπεριέχει εναρμονισμένα και ενοποιημένα όλο το νόμο των αντιθέσεων , από το ξεκίνημα του άυλου κόσμου μέχρι τη σύνδεσή του με τον υλικό κόσμο. Η πάλη στη ματαιότητα, στο θάνατο ακόμη και της ελαχιστότατης ύλης μέχρι τη μεταμόρφωση και την ανάσταση της ζωής ξανά, μιας τελετουργίας που συντελείται συνεχώς παντού και πάντα, θέλει ελπίδα. Η ελπίδα είναι αποτέλεσμα γνώσης, η γνώση φέρνει αγάπη. Όλα αυτά θέλουν όμως πίστη.
Η πίστη είναι μια λειτουργία που βρίσκεται πίσω από τα σύμβολα και σε αυτό που αντικατοπτρίζει τη ζωή. Έχει συνείδηση η πίστη και η πίστη συνείδηση. Η ουσία της συνείδησης, προβάλλει και τότε η λειτουργία αυτή είναι ικανή, κάτι να το μετουσιώσει να το αλλάξει, αν το «πετράδι» της είναι εξαγνισμένο χρυσό. Αν το φως λάμψει και ελευθερωθεί.
Ας μην ξεχνάμε ότι η μήτρα της γέννησης δεν έχει σχέση απλώς με τα στοιχεία αλλά με τον σπόρο. Ο σπόρος που είναι και στα στοιχεία, σε όλων των ειδών τα στοιχεία. ταξιδεύει σαν το πλαγκτόν μόνο που είναι αόρατος κι έχει συγκεκριμένο τύπο χημείας. Συγκεκριμένο τύπο χημείας έχει και η ψυχή είναι κι αυτή σαν ένα πλάσμα και δεν διαφέρει σε τίποτα αφού μπορεί να παίρνει ακόμη και τη μορφή του σώματός μας, που την φιλοξενεί.
Πίστη- Αγάπη- Ελπίδα, είναι χριστιανικές έννοιες, λέξεις θρησκευτικές. Στην χριστιανική θρησκεία τα σημαντικά δεν είναι εκείνα που ειπώθηκαν είναι εκείνα που συνέβησαν σύμφωνα με τις μαρτυρίες των αποστόλων όπως του αποστόλου Πέτρου, του Παύλου, του Ιωάννη του Χρυσόστομου και πλήθος άλλων μαθητών του Χριστού. Ο κλήρος, έχει σήμερα να διαχειριστεί το Λόγο και Λόγος είναι ο θεός δεν απέχουμε και πολύ από αυτόν. Μιλούν για αυτά που διαδραματίστηκαν όταν ο Λόγος σάρξ εγένετο, ενσαρκώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού και εμφανίσθηκε μπροστά μας. Εμφανίσθηκε πάλι ανάμεσά μας με την κάθοδο του Αγίου πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής. Ο Λόγος είναι ο θεός, ο θεός είναι το άπειρο φως, η δημιουργία ολόκληρη. Ο Λόγος είναι η ουσία της ανώτερης ύπαρξης της ύψιστης ύπαρξης. Αυτή η ύπαρξη λειτουργεί αρχετυπικά και μέσα μας. Έχουμε μέσα μας το θεό. Αυτήν την ουσία κατέχει ο κλήρος και έχει το προνόμιο να την επικαλείται καθημερινώς με το Λόγο τη πίστη οδηγό, την αγάπη την αλήθεια.
Ακόμη και οι φιλόσοφοι όπως ο Πλάτων είδαν το Λόγο σαν το μέσο επικοινωνίας με τις Ιδέες, τις αρχέτυπες ουσίες των όντων. Για τον Μοντεσκιέ ο λόγος είναι ευχαρίστηση η θελκτικότερη, η ευγενέστερη αίσθηση. Στην πραγματεία του, «Περί Καλαισθησίας», αναφέρει μεταξύ άλλων «Έχω πει συχνά πως ότι μας προκαλεί ευχαρίστηση οφείλει να είναι βασισμένο στο λόγο και ό,τι δεν υπακούει σε αυτή την αρχή από ορισμένες απόψεις, αλλά παρά ταύτα καταφέρνει να μας ευχαριστεί, οφείλει να παρεκκλίνει από το Λόγο όσο γίνεται λιγότερο». (Montesquieu, 2008, σελ. 88).
Της Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ. 3 του Βιβλίου
«Ως δια μαγείας και… κατά γράμμα».
Ηλεκτρονική έκδοση 2013